Όταν ήμουν μικρή ήμουν αρκετά ντροπαλή και αρκετά σκληρή με τον εαυτό μου. Έμπαινα σε συγκρίσεις με τα άλλα παιδιά και στεναχωριόμουν. Η μαμά μου πάντα προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση και μου έλεγε πόσο καταπληκτική είμαι αλλά δεν λειτουργούσε.
Μια μέρα καθόμουν στο δωμάτιό μου και άκουσα τη μαμά μου να μιλάει στο τηλέφωνο. «Τα πάει πολύ καλά, είναι πολύ καλή στο σχολείο. Έχει καταπληκτικές ιδέες, με βοηθάει στο σπίτι με τις δουλειές, είναι φανταστική με τη μικρή αδελφή της».
Κι αυτό συνεχίστηκε. Μιλούσε στο τηλέφωνο για εμένα στους φίλους της και σε συγγενείς και πάντα έλεγε τα καλύτερα. Όσο την άκουγα να μιλάει έτσι για μένα τόσο έπαιρνα τα πάνω μου. Ένιωθα ξεχωριστή με ένα τρόπο που δεν ένιωθα όταν μου το έλεγε η ίδια.
Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει εάν το έκανε επίτηδες. Εάν αυτά τη τηλεφωνήματα ήταν αληθινά ή αν ήταν ένα κόλπο της για να με κάνει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Αλλά τα κατάφερε, με βοήθησε να δω με άλλη ματιά τον εαυτό μου.
Τα παιδιά χρειάζονται μερικές φορές να μας ακούν να μιλάμε θετικά για αυτά στους άλλους. Απορροφούν όλα τα μηνύματα και τους βοηθάει να διαμορφώσουν το πώς θα μιλάνε τα ίδια για τον εαυτό τους σε όλη τους τη ζωή.
Μια ιστορία που διαβάσαμε στο Big Life Journal
