Αναρωτιέμαι, πολύ συχνά, πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν σε είχα ονομάσει «ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη» και είχα πάρει την απόφαση να σε κρατήσω.
Πως θα ήσουν, τι θα ήσουν, πως θα σε είχα ονομάσει και πως θα τα πηγαίναμε… θα ήμουν καλή μαμά; Δεν νομίζω, αν και δεν ξέρω το κατά πόσο μπορεί να είναι μια γυναίκα «καλή μαμά» ή αν είναι κάτι που της βγαίνει στην πορεία. Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια από τότε που σε «έριξα».
Η αλήθεια είναι πως τόσα χρόνια δεν σε σκέφτηκα. Ήσουν στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού μου και είχα καταφέρει να πείσω τον εαυτό μου πως δεν είχα άλλη επιλογή και έκανα αυτό που έπρεπε. Αυτό με βόλεψε, ξέρεις, τόσα χρόνια γιατί οι τύψεις και οι ενοχές μου για σένα είναι μεγάλο φορτίο. Τύψεις και ενοχές που έχω με το μυαλό που κουβαλάω τώρα, γιατί τότε δεν το σκεφτόμουν καν. Όταν αντιλήφθηκα ότι ήσουν μες στην κοιλιά μου είχα τρομοκρατηθεί. Χτυπιόμουν και έκλαιγα που δεν πρόσεχα και που έφτασα σε μια τέτοια κατάσταση από ένα κακό μεθύσι και ένα one night stand.
Φαντάσου. Ένιωθα μικρή για να γίνω μαμά αλλά στα μεθύσια, στις εξόδους και στις εφήμερες βραδιές ήμουν πρώτη.
Όταν πήγα στο νοσοκομείο θυμάμαι έντονα να παρακαλάω να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό και να πάω σπίτι μου. Ένιωθα έντονο βάρος. Δεν θα μπορούσα να έχω πάρει άλλη απόφαση τότε. Θυμάμαι να κλαίω συνέχεια, ίσως όχι για σένα, περισσότερο για μένα και για την κατάσταση που είχα βρεθεί. Ήμουν εγωίστρια. Με ένοιαζε μόνο ο εαυτός μου και να είμαι εγώ εντάξει, να μην έχω εγώ να αντιμετωπίσω τέτοιου είδους καταστάσεις και να μην χρειάζεται να απολογηθώ σε κανέναν για τίποτα. Έτσι τα έβλεπα, ναι. Τόσο χαμένη ήμουν…
Πιθανόν, γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, να έκανα το ίδιο… Δεν ξέρω αν θα είχα τα κότσια να πάρω την απόφαση που θα μου επέτρεπε να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου, να σε γνωρίσω, να σε κακομάθω, να σε αγαπήσω με όλη μου την καρδιά. Γιατί τότε ήσουν ένα λάθος, μια κακιά στιγμή αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύτιμο και ξεχωριστό δώρο ήσουν. Πολύ αργά, το ξέρω. Ίσως για αυτό νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη.
Συγγνώμη που τρομοκρατήθηκα, συγγνώμη που δεν ήξερα τι να κάνω, συγγνώμη που δεν σε ήθελα.
Συγγνώμη που ήμουν ανεύθυνη και σε υπέβαλα σε μια τέτοια διαδικασία, συγγνώμη που ήμουν εγώ… που ήρθαν έτσι τα πράγματα και δεν καταφέραμε να γνωριστούμε. Ίσως να είχαμε την χειρότερη σχέση, ίσως και την καλύτερη, δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο ότι θα ήμασταν δύο και θα την βρίσκαμε την άκρη. Μαζί.
