Είμαι σε μια ηλικία, πλέον, που περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους (φίλους/γνωστούς/οικογένεια) που έχουν κάνα δύο παιδιά. Μερικοί μπορεί και τρία. Οι έξοδοι είναι πολύ δύσκολες, πλέον. Οι συναντήσεις σπάνιες και τα ξενύχτια μέχρι το πρωί με πολύ ποτό και δυνατή μουσική έχουν μετατραπεί σε παιδικά πάρτι που ξεκινούν στις 6 και τελειώνουν γύρω στις 8.
Και τι πάρτι… Πάρτι με ενοχλητικούς κλόουν. Με στολίδια τύπου the party is here. Παιδικά τραγουδάκια να ακούγονται στο στέρεο και παιδάκια. Παιδάκια. Παιδάκια παντού.
Κι είναι κι αναπόφευκτο.
Δεν μπορείς ν’αποφύγεις το πάρτι που κάνουν οι κουμπάροι σου για το βαφτιστήρι σου, ούτε τα αδέρφια σου για τα ανίψια σου, ούτε της κολλητής για το παιδί της, που επιπλέον σε θέλει εκεί πάση θυσία! Άντε κάνα δύο θα τα αποφύγεις. Όχι όλα, όμως. Μπορεί να’ναι βαρετά. Μπορεί να σου την δίνουν στα νεύρα. Μπορεί να’ναι τρελά εκνευριστικό να σε ρωτούν συνέχεια ποιο είναι το δικό σου και να λες κανένα, αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνεις. Χαμογελώντας.
Κι όσο χαμογελάς και κοιτάς γύρω σου και ξέρεις πως κάποιες «κυρίες» σχολιάζουν το γεγονός ότι είσαι εκεί κάθε χρόνο κι ακόμα η κοιλίτσα σου δεν έχει ξεπεταχτεί καν, πόσο μάλλον να’χες και κανένα μπεμπάκι στην αγκαλιά, πρέπει να συνεχίσεις να χαμογελάς γιατί ρε διάολε, πρέπει να κρατήσεις τους τύπους και να μην δημιουργήσεις και καμία σκηνή σε παιδικό πάρτι.
Η όλη φάση, όμως, είναι πως νομίζουν, πως είσαι έτσι, επειδή δεν έχεις παιδί. Και δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο αφόρητα βαρετά είναι τα παιδικά πάρτι (to begin with). Και πόσο σε ταλαιπωρεί η ώρα, που τα έχει βάλει κι αυτή μαζί σου και περνάει βασανιστικά αργά.
Σαν να μην φτάνουν όλ’αυτά, στα πάρτι υπάρχει, συνήθως, κάποια μακρινή θεία, μεγαλύτερης ηλικίας, που προσπαθεί να το παίξει απελευθερωμένη. Κι έρχεται και την αράζει μαζί σου.
Ναι, αυτή, που απ’την αρχή του πάρτι σε κοιτάζει, διαρκώς, με κουταβίσια μάτια.
Κάθεται δίπλα σου. Απλώνει το χέρι της. Σε χαϊδεύει στο μπούτι και χωρίς να σε κοιτάξει, λες κι ανταλλάσσετε πληροφορίες σαν πράκτορες, σου λέει γρήγορα:
– Μην νοιάζεσαι, θα έρθει η ώρα σου.
Και εκεί τα παίρνεις πια. Γυρνάς με ύφος και την κοιτάζεις και της λες:
– Ποια ώρα μου; Μα δεν θέλω παιδιά.
Είναι από κείνες τις στιγμές που δεν ξέρεις αν μίλησες, όντως, δυνατά. Ή απλά, είχαν όλοι την προσοχή τους στραμμένη πάνω σου και σε κοιτούν. Δεν πτοείσαι, βέβαια, και συνεχίζεις κι εξηγείς τους διάφορους λόγους που έχεις πάρει τέτοια απόφαση. Και πως, απλά, βαριέσαι και περιμένεις πως και πώς να περάσει η ώρα. Και να πας να πιεις κανένα δυνατό ποτό, ακόμα και στο σπίτι, οπουδήποτε αλλού.
Το κεφάλι γέρνει στο πλάι. Τα κουταβίσια μάτια γίνονται ακόμα πιο κουταβίσια (αν αυτό είναι δυνατόν) κι εκεί αντιλαμβάνεσαι πως δεν κερδίζεις πουθενά. Δεν έχει δεν θέλω παιδιά, δεν ξέρεις τι λες. Μέχρι πριν λίγο, είχαν περάσει τα χρόνια κι ήσουν μεγάλη κι έπρεπε να είχες ήδη 1-2 παιδιά. Μόλις, όμως, λες κάτι τέτοιο, ξαφνικά είσαι πολύ μικρή ακόμα και δεν ξέρεις τι θες. Αργότερα θα το μετανιώσεις. Άκου τους μεγαλύτερους που ξέρουν κάτι παραπάνω.
Παραιτείσαι.
Δεν έχει νόημα να φέρνεις αντίρρηση, δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλεις άκρη. Δεν έπρεπε να ανοίξεις το στόμα σου εξαρχής. Όχι γιατί δεν πρέπει να στηρίζεις την άποψη σου. Ή πρέπει να την κρύβεις, επειδή δεν συμφωνεί με τα στερεότυπα των ημερών μας, αλλά επειδή δεν έχει νόημα ν’ανοίγεις τέτοιες συζητήσεις με ανθρώπους που δεν σε ξέρουν και δεν σε ζουν.
Ειδικά με αυτούς που συναντάς μια φορά τον χρόνο στα παιδικά πάρτι.
