Μετά από δύο γέννες μπορώ με περηφάνια να πω ότι έχω το σώμα… μιας μαμάς μετά από δύο γέννες! Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πηγαίνουν γυμναστήριο – δεν προλαβαίνω- ούτε έχω τον χρόνο και τη διάθεση να ακολουθήσω μια ισορροπημένη διατροφή. Περπατάω και τρώω όσο πιο υγιεινά γίνεται. Είμαι παχουλή; Δεν ξέρω. Σίγουρα έχω παραπανίσια κιλά και τα περισσότερα είναι εμφανή στην περιοχή της κοιλιάς.
Μια μέρα ο μικρός μου γιος ήρθε με φόρα πάνω μου ενώ ήμουν ξαπλωμένη. Με αγκάλιασε κι έβαλε το χέρι του στην κοιλιά μου. “Μαμά έχεις χοντρή κοιλιά”, μου είπε. Δεν θα το κρύψω, στην αρχή νευρίασα. Αλλά δεν του το έδειξα. “Σου φαίνεται χοντρούλα;” του είπα; “Ναι μαμά, είναι στρουμπουλή. Από εκεί βγήκα”, μου είπε.
“Είναι φωλίτσα” του απάντησα,”την αγαπώ γιατί εκεί μεγαλώσατε με τον αδελφό σου”, είπα. “Μαμά μου αρέσει η κοιλίτσα σου. Είναι η πιο μαλακιά κοιλιά του κόσμου”, απάντησε. Το παιδί μου δεν με είπε χοντρή, έκανε απλά μια παρατήρηση. Χωρίς να καταλαβαίνει το δικό μου κόμπλεξ, την ιδανική εικόνα που έχουν πλασάρει σε εμάς τις γυναίκες για το πώς πρέπει να είναι το σώμα μας, και την έλλειψη αυτοπεποίθησης που έχω κάποιες μέρες που κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Τότε σκέφτηκα ότι είμαι μαμά δύο αγοριών. Είναι δική μου δουλειά το τι άντρες θα γίνουν. Θα γίνουν άντρες που αποκαλούν μια συνομήλική τους “χοντρή”; Θα είναι άντρες που θα ντρέπονται να βγουν ραντεβού με μια κοπέλα επειδή δεν εγκρίνουν τα κιλά της οι φίλοι τους; Θα νομίζουν ότι οι γυναίκες που βλέπουν στις ταινίες, στα περιοδικά και στο διαδίκτυο είναι “πραγματικές”;
Τους πήρα μαζί μου για ψώνια. Θα πηγαίναμε για μπάνιο, αλλά είχα μαγιό. Αυτό το μαύρο ολόσωμο που καλύπτει όλη την πλάτη κι ένα μπικίνι ψηλόμεσο που κρύβει τη μισή κοιλιά. Μπήκαμε στο κατάστημα. “Θα πάρω καινούριο μαγιό” τους είπα. “Θα με βοηθήσετε να διαλέξω;”. Κοιτάζαμε χρώματα, σχέδια, μοτίβα. “Αυτό μαμά θα σου πηγαίνει πολύ, τέλεια χρώματα”, μου λέει ο γιος μου. Είχε διαλέξει ένα κλασικό μπικίνι τριγωνάκι. Πολύχρωμο. Από αυτά που θα ντρεπόμουν να φορέσω. Αλλά όχι πια. Το διάλεξε ο γιος μου πιστεύει ότι θα είμαι σαν ουράνιο τόξο με αυτό.
Το φόρεσα και πήγαμε στην παραλία. Όλη η κοιλιά έξω. Κι εγώ περήφανη. Μαζί με τους γιους μου. Παίξαμε, κολυμπήσαμε, κάναμε λακκούβες στην άμμο. Για εκείνα ήταν μια μέρα στην παραλία με το μαγιό-ουράνιο τόξο της μαμάς. Για μένα ήταν η μέρα που με τις πράξεις μου τους έδειξα ότι νιώθω άνετα με το σώμα μου. Ότι μπορεί να έχω “παραπανίσια” κιλά, αλλά νιώθω καλά. Είμαι ευτυχισμένη. Με αγαπώ και με αγαπούν. Κι όταν τα παιδιά βλέπουν ότι αγαπάς το σώμα σου, θα αγαπήσουν και το δικό τους. Όταν βλέπουν ότι δεν γκρινιάζεις με τις ατέλειες, δεν παθαίνουν εμμονή με τις δικές τους. Όταν σε βλέπουν να νιώθεις άνετα με το σώμα σου, τότε θα νιώσουν άνετα και με το δικό τους. Κι οι άνθρωποι που νιώθουν άνετα με το σώμα τους, δεν αποκαλούν κανέναν “χοντρό”.
