Σε πήρα από το χεράκι και περπατήσαμε μέχρι το σχολείο. Στο δρόμο μου είπες ότι είσαι ενθουσιασμένη αλλά νιώθεις και “λίγο περίεργα”. Δεν ξέρεις πώς θα είναι τα άλλα παιδάκια κι η δασκάλα σου. Σου χαμογέλασα και σου είπα ότι είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι. Ότι είσαι πολύ γενναία και πως θα τα καταφέρεις.
Δεν σου είπα, όμως, ότι νιώθω ακριβώς το ίδιο. Η πρώτη σου μέρα στο σχολείο είναι κι η δική μου πρώτη μέρα ως μαμά μαθήτριας. Μέχρι τώρα ήμουν πάντα δίπλα σου να σε ενθαρρύνω, να σε βοηθάω, να σε καθοδηγώ. Τώρα θα περνάς μια ολόκληρη μέρα αποδεικνύοντας στον εαυτό σου πόσο γενναίο και καταπληκτικό παιδί είσαι.
Ενώ διάλεγες τα ρούχα που θα φορούσες για την πρώτη μέρα κι εγώ μέσα μου σκεφτόμουν τι θα φορέσω ενώ θα σε περιμένω έξω από το σχολείο με τις άλλες μαμάδες. Ενώ αναρωτιόσουν με ποια παιδάκια θα φας μαζί το κολατσιό σου κι εγώ σκεφτόμουν αν θα βρω άλλες μαμάδες που θα ταιριάξουμε.
Κι οι δύο θα προσαρμοστούμε σιγά-σιγά σε μια νέα ρουτίνα. Αλλά όσο κι αν είμαι ενθουσιασμένη για αυτό το νέο κεφάλαιο, δεν γίνεται να μην αγχώνομαι. Δεν γίνεται να μην συγκινούμαι όταν σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια. Δεν σκέφτομαι μόνο το σχολείο. Σκέφτομαι τα μαθητικά σου χρόνια. Τα διαγωνίσματα, τις φιλίες σου, τον πρώτο σου έρωτα, τα πάρτι, τις εξόδους με την παρέα σου. Και δεν έχει πέσει καν το πρώτο σου νεογιλό δοντάκι!
Κάθε μέρα που περνάει θα γνωρίζω όλο και λιγότερα για όσα περνάς μέσα στην μέρα. Θα κρατάω το χεράκι σου λιγότερο, θα έχεις περισσότερη αυτονομία. Και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί προσπαθώ να σε γεμίσω με αυτοπεποίθηση. Αλλά πρέπει να θυμάμαι ότι κι εγώ είμαι δυνατή. Θα προλαβαίνουμε το κουδούνι κάθε πρωί; Κι αν ξεχάσω το φαγητό σου μια μέρα; Θα πρέπει να διαβάζουμε μαζί; Θα κάνεις φίλες;
Θα με χρειάζεσαι σιγά-σιγά με διαφορετικό τρόπο. Θυμάμαι και τα δικά μου σχολικά χρόνια. Κι αυτό με φέρνει πιο κοντά σου. Όσο ετοιμάζω την τσάντα σου, θυμάμαι και τη δική μου μαμά να το κάνει. Όσο ντύνω τα βιβλία σου, θυμάμαι την αγωνία της μαμάς μου να το κάνει τέλεια, χωρίς γραμμές από αέρα.
Και μετά έκλεινα την πόρτα και έμπαινα στην τάξη. Κι εκεί ήταν πια ο νέος μου κόσμος. Τα ενδιαφέροντά μου. Οι χαρές μου και οι αγωνίες μου. Κι όταν γυρνούσα σπίτι, τα έλεγα όλα στη μαμά μου και μετά… δεν έλεγα τίποτα!
Είμαι ενθουσιασμένη για όλα όσα θα έρθουν. Θα μάθεις πολλά πράγματα. Θα προσπαθήσεις για πολλά και θα είμαι δίπλα σου να σε καθοδηγώ, Το μόνο που θέλω να ξέρεις είναι ότι πέρασα τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου όσο ήμουν σπίτι μαζί σου. Ήταν δύσκολα, αλλά υπέροχα. Το πιο ωραίο πράγμα που έχει κάνει ποτέ. Για να σου δώσω όσα χρειάζεσαι, ώστε να μπορέσεις να μπεις για πρώτη φορά στη σχολική αίθουσα και να μπορέσεις να τα κάνεις όλα μόνη σου με σιγουριά. Για να νιώθεις ότι πάντα θα είμαι δίπλα σου, ακόμα κι αν δεν είμαι στο διπλανό θρανίο.
