Η ιστορία αυτή, ξεκινά σε μια υπαίθρια αγορά. Περπατούσα στους χωμάτινους δρόμους της ζαλισμένη από τον ήλιο. Υπήρχαν παντού πάγκοι με κάθε λογής πράγματα. Χαλιά, χειροποίητα ξύλινα αντικείμενα, παιχνίδια, ρούχα, κοσμήματα, ρολόγια, υφάσματα, DVD, ημιπολύτιμες πέτρες. Είχε πολλή ζέστη και η υγρασία ήταν αποπνικτική. Οι έμποροι και οι μικροί βοηθοί τους ήταν οι μόνοι που έδειχναν να μη τους νοιάζει είτε γιατί αυτή ήταν η πραγματικότητά τους και την είχαν συνηθίσει είτε γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή, καθώς το μεροκάματο ήταν πιο σημαντικό από την πολύωρη έκθεση στον ήλιο.
Μου έκαναν εντύπωση τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Οι κακουχίες ήταν χαραγμένες πάνω τους. Βαθιές ρυτίδες, γερασμένα και αφυδατωμένα δέρματα, αλλά και μία άγρια ομορφιά, αφού οι περισσότεροι είχαν μελαψό δέρμα με μπλε μάτια, μία αντίθεση που δεν περνάει απαρατήρητη. Στην αγορά δεν υπήρχαν πουθενά ντόπιες γυναίκες ή κορίτσια. Τουλάχιστον εγώ δε μπορούσα να εντοπίσω καμία. Όλοι προσπαθούσαν να πουλήσουν κάτι σε όλους εμάς που δεν ήμασταν ντόπιοι. Όλοι προσπαθούσαν να σου μιλήσουν για να μάθουν από ποια χώρα είσαι και πώς βρέθηκες εκεί.
Δεν είχα βρεθεί σε αυτήν την αγορά για να ψωνίσω.
Είχα έρθει για να ξαναβρώ ένα παιδί, ένα μικρό αγόρι, περίπου 10 χρόνων που είχα συναντήσει παλιότερα, όταν είχα ξαναεπισκεφτεί αυτά τα μέρη. Το αγοράκι φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένο, αδύναμο, με γυμνά πόδια και με μία ελαφριά κλίση στην πλάτη του. Ίσως γιατί στην πλάτη του ήταν κρεμασμένο στην κυριολεξία μέσα σε ένα πανί ένα μωρό. Το μωρό δεν ήταν μεγαλύτερο από έξι μηνών. Μου έκανε εντύπωση η εικόνα με το μωρό στην πλάτη του και κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να μάθω την ιστορία του.
Έχουν περάσει περίπου 10 μέρες από την πρώτη εκείνη συνάντηση και είχα αρχίσει να απελπίζομαι ότι δε θα τον ξανασυναντούσα ποτέ. Πήγα στο σημείο που τον είχα βρει, αλλά δεν ήταν εκεί. Ευτυχώς θυμήθηκα ότι είχα τραβήξει στα γρήγορα μία φωτογραφία του με το κινητό μου. Πλησίασα τους πάγκους και άρχισα να δείχνω τη φωτογραφία του μήπως κάποιος μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Δεν είχα καμία τύχη.
Έβαλα το κινητό στην τσέπη μου και άρχισα να περπατώ μέσα στο πλήθος. Ξαφνικά ακούω φωνές πίσω μου. Και βλέπω το αγόρι να κρατάει στα χέρια του το κινητό μου και να κάνει έντονες χειρονομίες σε έναν άλλο συνομήλικό του.
Σε λίγα λεπτά με πλησιάζει ένας άντρας περίπου γύρω στα 40, που αρχίζει να μου μιλάει σε σπαστά αγγλικά:
Madam, my son Aarif, saved phone, steal this boy.
Άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί. Προφανώς το αγόρι είδε τον συνομήλικό του να μου παίρνει το κινητό από την τσέπη και προσπάθησε να τον σταματήσει. Μόλις καταλάγιασε λίγο η φασαρία, αρχίζω να εξηγώ στον μπαμπά του Aarif ότι δε θέλω ο “μικρός κλέφτης” να πάθει κάτι.
Δεν με ένοιαζε για το κινητό, απλά δεν ήθελα να έχει μπλεξίματα. Το μόνο που ήθελα ήταν να μιλήσω λίγο στον Aarif. Ο μπαμπάς του μου είπε ότι αυτό ήταν αδύνατον.
Ο Aarif δεν μιλούσε.
Είχε “χάσει την ομιλία του” πριν από κάποιους μήνες, όταν έγινε κατά λάθος μάρτυρας της δολοφονίας της μητέρας του. Το μωρό που είχε δεμένο στην πλάτη του ήταν η αδερφή του.
Ο πατέρας του μου εξήγησε, πως αν ήθελα να του μιλήσω θα μπορούσα να γράψω σε ένα χαρτί αυτά που θέλω να του πω. Άλλωστε ο μικρός μάθαινε αγγλικά. Έβγαλα από το σακίδιό μου ένα κομμάτι χαρτί και έγραψα:
«Thank you for my phone. I want to give it to you.
Σε ευχαριστώ πολύ για το κινητό μου. Θέλω να στο χαρίσω»
Ο Aarif πήρε το χαρτί και με τα μικρά του χεράκια και άρχισε να γράφει. Όταν τελείωσε, μου έδωσε πίσω το χαρτί.
«No phone. Paper and Pen. For School.
Όχι κινητό. Χαρτί και μολύβι. Για το σχολείο».
Δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, τον αγκάλιασα, τον φίλησα και του ψιθύρισα αργά:
I love you Aarif. Be strong. You are my hero.
Αυτό το περιστατικό συνέβη όταν βρέθηκα πριν από μερικά χρόνια σε μία χώρα που η πραγματικότητα των παιδιών ήταν ο πόλεμος. Ένας τόπος όπου τα παιδιά μεγαλώνουν με πολλές ελλείψεις σε βασικά αγαθά. Στη χώρα αυτή ένα παιδί μου θύμισε ότι το χαρτί και το μολύβι είναι πιο σημαντικά από ένα κινητό.
Η χώρα αυτή λέγεται Αφγανιστάν.
Γράφει η Έλφη Κουφογιώργου
