Η σύζυγός μου κι εγώ έχουμε μόνο ένα παιδί και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το αν θέλουμε να αποκτήσουμε άλλο. Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι, η κόρη μου να παραμείνει μοναχοπαίδι, κάτι που από τους άλλους γονείς και φίλους αντιμετωπίζεται σαν αρρώστια.
Πριν γίνω πατέρας, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μπορεί ένας γονιός να «στιγματιστεί» επειδή έχει μόνο ένα παιδί.
Έχω κουραστεί να ακούω καθημερινά τα γνωστά κλισέ για τα μοναχοπαίδια:
α) ότι είναι κακομαθημένα και εγωκεντρικά, β) ότι οι γονείς τους είναι υπερπροστατευτικοί κι απίστευτα αφοσιωμένοι και γ) ότι είναι εγγενώς μοναχικά.
Κάθε φορά που με ρωτούν “δηλαδή δεν θα κάνετε άλλο;” απαντώ “όχι, δεν είναι στα σχέδιά μας” και η αντίδραση που δέχομαι είναι μια γενική παγωμάρα. Πολλοί μάλιστα μας λυπούνται που δεν θέλουμε να ζήσουμε την εμπειρία των δύο παιδιών, ενώ άλλοι λυπούνται το παιδί μας, επειδή δεν θα έχει αδέρφια, δηλαδή μια παρέα. Αν είναι να κάνεις δεύτερο παιδί για να κρατά συντροφιά στο άλλο, παίρνεις έναν σκύλο. Το παιδί, το δεύτερο παιδί δηλαδή, δεν είναι απαραίτητα παρέα.
Κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι τα παιδιά σου θα ταιριάξουν σαν χαρακτήρες και ότι θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι.
Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πως θα μεγαλώσουν οι γονείς τα παιδιά τους, αλλά και με τα ίδια τα παιδιά.
Όταν η κόρη μου πήγε στην τρίτη τάξη δημοτικού, πολλοί από τους συμμαθητές της είχαν μικρότερα αδέλφια που ξεκινούσαν νηπιαγωγείο την ίδια χρονιά. Λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του σχολικού έτους η μικρή, εμφανώς στενοχωρημένη, μας ανακοίνωσε ότι ήταν ένα από τα μόλις τρία παιδιά σε ολόκληρη την τάξη της που δεν είχε αδέρφια. Δεν μας το είπε σαν να μας κατηγορούσε. Ήταν απλά μια διαπίστωση που έκανε και ήθελε να την μοιραστεί μαζί μας. Τότε, χωρίς να ξέρω γιατί, την κοίταξα στα μάτια και της είπα, «Συγγνώμη». Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της, δήθεν αδιάφορα και ρώτησε αν θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα κατοικίδιο.
Όταν τελείωσε αυτό το μικρό σκηνικό, τα έβαλα με τον εαυτό μου.
Γιατί ένιωσα την ανάγκη να πω, «συγγνώμη» στο παιδί μου;
Χρωστάω στην κόρη μου αδέρφια; Είμαι κακός γονέας επειδή δεν έχω συντονίσει τον αναπαραγωγικό μου κύκλο ή το οικογενειακό μου πρόγραμμα με την υπόλοιπη γειτονιά;
Το μοναχοπαίδι μου είναι κάποια προσωπική δήλωση ή μια εγωιστική αντανάκλαση της επιθυμίας μου για περισσότερο ελεύθερο χρόνο; Ούτε καν. Απλά συνέβη. Έτσι είναι η ζωή. ΑΥΤΟ είναι που θέλω να καταλάβουν οι περισσότεροι γονείς. Επειδή η οικογένειά μου είναι διαφορετική από τη δική σου, δεν σημαίνει ότι κρίνω την οικογένειά σου. Δεν σε κρίνω και δεν χρειάζεται να εξηγούν οι οικογένειες γιατί έχουν τέσσερα, δυο παιδιά, ένα ή κανένα.
Όταν νιώθεις άβολα ή προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω καλύτερα επειδή έχω μόνο ένα παιδί, αυτό δείχνει ότι η σύζυγός μου και εγώ πήραμε μια αμφισβητήσιμη απόφαση.
Και δεν μας ξέρεις. Δεν ξέρεις αν είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι με το ένα όμορφο, χαρούμενο παιδί μας. Δεν ξέρεις αν προσπαθήσαμε για χρόνια να αποκτήσουμε και πάλι παιδί. Δεν ξέρεις τίποτα για τυχόν άγχος, ιατρικές θεραπείες, αποτυχίες.
Δεν ξέρεις για τυχόν συζητήσεις περί υιοθεσίας, αλήθειες που πονάνε, τσακωμούς, οικονομικές ανησυχίες.
Δεν υπαινίσσομαι ότι συνέβη κάτι από αυτά σε μας. Συμβαίνουν όμως σε άλλους, και το ανασηκωμένο σας φρύδι σε όσους έχουν μόνο ένα παιδί, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Όσο για την κόρη μας, δεν είναι κακομαθημένη, εγωίστρια ή μοναχική. Είναι υπέροχη και καλόψυχη και της αρέσει να βοηθάει άλλους ανθρώπους. Είναι καταπληκτική από μόνη της και θα ήταν εξίσου καταπληκτική αν είχαμε άλλα δέκα παιδιά.
Η οικογένειά μου δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα κάποιου μεγαλεπήβολου σχεδίου. Η οικογένειά μου είναι η οικογένειά μου. Όπως η ζωή, έτσι κι αυτή, συνέβη. Και την αγαπώ όπως είναι.
Και, για να μην αναρωτιέστε, τελικά πήραμε σκύλο.
Διαβάστε επίσης:
5 πράγματα που έπρεπε να ξέρω για να είμαι καλύτερος γονέας
«Εσύ δεν έχεις παιδί, άρα μην μιλάς»
