Πριν λίγες μέρες, ή τουλάχιστον εγώ τότε το ανακάλυψα έπεσα πάνω σε μια υπουργική απόφαση σύμφωνα με την οποία η χορήγηση υποκατάστατων μητρικού γάλακτος στα νεογνά εντός των νοσοκομείων θα μπορεί να γίνεται μόνο κατόπιν έγγραφης αιτιολόγησης από τον παιδίατρο ή έγγραφης συναίνεσης της νέας μητέρας. Στην περίπτωση που η μητέρα δεν επιθυμεί να θηλάσει, τότε υπογράφει το ειδικό έντυπο, αφού ωστόσο έχει προηγηθεί αναλυτική ενημέρωση από τον παιδίατρο ή τη μαία για τα πλεονεκτήματα και τις ευεργετικές επιδράσεις του μητρικού θηλασμού στην υγεία και στην ανάπτυξη του μωρού, καθώς και στην υγεία της μητέρας.
Μια τεράστια μάχη άνοιξε κάτω από την επίμαχη είδηση μεταξύ μαμάδων που έλεγαν ότι είναι πολύ σωστό που θα υπάρχει ενημέρωση στις μητέρες και άλλων που έλεγαν ότι είναι πολύ σωστή η ενημέρωση αλλά με το να υπογράφει η μητέρα που δεν θέλει να θηλάσει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη της επιλογής της – κι όχι ότι απλώς ενημερώθηκε- είναι σαν να απασχολεί την πολιτεία η μητέρα που δεν επιθυμεί να θηλάσει και όχι η ενημέρωση καθαυτή. (Είναι μια μεγάλη συζήτηση και αυτή).
Η διαφωνία εξελίχθηκε σε καυγά όπου οι μητέρες που δεν επιθυμούσαν να θηλάσουν κρίθηκαν από τις υπόλοιπες ανεύθυνες, άκαρδες κ.λ.π.και διαβάζοντας τους χαρακτηρισμούς και τα σχόλια μαμάδων πραγματικά στενοχωρήθηκα. Ωστόσο νομίζω πως ο θηλασμός είναι μια προσωπική υπόθεση και απόφαση που δεν πρέπει να κρίνει κανείς, παρά μόνο η μητέρα.
Η δική μου ιστορία θηλασμού
Ενώ ακόμα ήμουν έγκυος διάβαζα τα πάντα περί θηλασμού. Είχα σκοπό να θηλάσω, και θα το κατάφερνα με κάθε τρόπο – τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η θεωρία των γιαγιάδων και μαμάδων που γεννούσαν κάτω από τα δέντρα μέσα στα χωράφια και η ψευδής εικόνα ότι το μωρό από τη φύση του βεντουζώνεται πάνω στο στήθος και όλα πάνε καλά, είχε δημιουργήσει στο μυαλό μου την πεποίθηση ότι ο θηλασμός είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου.
Σε όλες αυτές τις ιστορίες που είχα πλάσει στο μυαλό μου είχαν συντελέσει και όλες εκείνες οι μαμάδες, που δεν ξέρω γιατί το κάνουν αλήθεια, περιέγραφαν εδώ κι εκεί τη γέννα σαν ένα μαγικό ταξίδι και το μωρό σαν ένα ζουληχτό πλάσμα με ροζ πατουσάκια, καμία διαφορά με τη γάτα δηλαδή. Τον δε θηλασμό μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Και όντως δεν την ξέχασα, με την κακή έννοια.
Εντελώς διαλυμένη από τον τοκετό που κράτησε αρκετές ώρες, δεν χρειάζεται καν να μπω σε λεπτομέρειες, άκουσα από μαίες και ειδικούς διαφορετικές συμβουλές, άλλες απόψεις σχετικά με τον θηλασμό και κυριολεκτικά τα έχασα. Μου έδειχναν πως να το κρατάω, τα χέρια μου πιάνονταν, το μωρό άρπαζε τη θηλή και πονούσα τόσο πολύ που ήθελα να ουρλιάξω. Συχνά προκειμένου να το απομακρύνω από πάνω μου, του κρατούσα ελαφρά τη μύτη για να αναγκαστεί να ανοίξει το στόμα του και να το αλλάξω στήθος. Το λες και απαράδεκτο. Το κεφάλι μου γέμισε από άχρηστες πληροφορίες για σκόνες, μπιμπερό, κρέμες από λανολίνη και παντού υπήρχε μια διάθεση ότι δεν τρέχει τίποτα αν το παιδί πάρει και συμπλήρωμα σκόνης. Με λίγα λόγια άρχισα να καταλαβαίνω πως η παραμυθούπολη του “θηλάζω σαν να κάνω ποδήλατο” ευδοκιμούσε μόνο σε άρθρα περιοδικών και στην πραγματικότητα ο θηλασμός ήταν το μεγαλύτερο μανίκι που έζησα ποτέ μου. Μεγαλύτερο και από τον τοκετό.
Για να μην τα πολυλογώ και όσο ήμουν στο μαιευτήριο έδωσα στο μωρό και γάλα σκόνη και στήθος για να πάρω ανάσα.
Όταν πήγαμε στο σπίτι άρχισε ο μεγάλος γολγοθάς.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
