Περιμέναμε καλεσμένους στο σπίτι και όλα ήταν στην εντέλεια. Το τραπέζι στρωμένο, το σπίτι να λάμπει και εμείς έτοιμοι να υποδεχτούμε τους φίλους μας.
Το κουδούνι χτυπάει, οι φίλοι έρχονται, και καθόμαστε όλοι στον καναπέ για μια χαλαρή συζήτηση, με ένα ποτήρι κρασί πριν το φαγητό. Σε λίγα δευτερόλεπτα σκάει μύτη στο σαλόνι η 6χρονη κόρη μας, δεν λέει ούτε γεια στους ανθρώπους, αντιθέτως τους αγνοεί και αρχίζει να τρέχει πάνω κάτω στον χώρο σαν δαιμονισμένη. Παίρνει δυο μαξιλάρια από μια πολυθρόνα, τα πετάει στον ουρανό και ουρλιάζει “ίου,ίου,ίου”. Φωνάζω απεγνωσμένα το όνομά της για να την επαναφέρω στην τάξη αλλά κάνει ότι δεν με ακούει. Οι φίλοι μας, που είναι και εκείνοι γονείς, την κοιτούν σοκαρισμένοι. Χαμογελούν αμήχανα και ψελλίζουν συγκαταβατικά “παιδιά είναι”. Εγώ σηκώνομαι από τον καναπέ σαν ρομπότ την πλησιάζω και την σπρώχνω απαλά με κατεύθυνση το δωμάτιό της, ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελα να την οδηγήσω εκεί, σέρνοντάς την απ’ ό,τι εξέχει πάνω της. Εκείνη τινάζεται, γκρινιάζει, χτυπιέται, τσιτώνει τα πόδια της, ξεσπά σε γοερά κλάματα και γενικά δεν μπορώ να την δαμάσω με τίποτα.
Στο τέλος αναλαμβάνει ο μπαμπάς της, κάτι της ψιθυρίζει στο αυτί, εκείνη ηρεμεί, λέει με το ζόρι “καληνύχτα” στους καλεσμένους που παραμένουν “παγωτά” και πηγαίνει για ύπνο.
Μετά το σκηνικό έχουμε μείνει τον άντρα μου, αποσβολωμένοι, αγάλματα σωστά, να κοιτάμε ο ένας τον άλλον με έκπληξη. Οι γονείς και φίλοι πολύ διακριτικοί αλλάζουν τη συζήτηση, μιλάμε για άσχετα πράγματα, η βραδιά κάποια στιγμή τελειώνει και φεύγουν.
Όλο το βράδυ δεν μπορούμε να κοιμηθούμε και αναρωτιόμαστε τι δεν έχουμε κάνει σωστά. Έχουμε διαβάσει όλα τα ψυχολογικά εγχειρίδια που έπεσαν στα χέρια μας και προσπαθήσαμε να τηρήσουμε πιστά όσα μάθαμε. Ήμασταν και είμαστε πάντα δίπλα στη μικρή, προσφέροντάς της απλόχερα αγάπη, ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και ενασχόλησης μαζί της. Φροντίζουμε να παίζει με τους φίλους της τα Σαββατοκύριακα, επεξηγούμε τα πάντα, τρώμε όλοι μαζί, βάζουμε όρια, λέμε “όχι” όπου χρειάζεται και αφήνουμε ελευθερία όταν πρέπει. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας για το τι θα πει ευγένεια και καλοί τρόποι, αλλά εκτός αυτού αποτελούμε ζωντανά παραδείγματα μιας ευπρεπούς συμπεριφοράς τέλος πάντων, καθώς ακόμα κι όταν τσακωνόμαστε, διατηρούμε ένα επίπεδο, χωρίς χαρακτηρισμούς, βωμολοχίες και σκηνικά που μπορεί να «ταράξουν» την παιδική ψυχή – my ass. Συχνά βέβαια έχουμε πει σε διάφορες αταξίες ή αστοχίες “εντάξει, παιδί είναι”, αλλά μήπως κι αυτό είναι λάθος;
Και εκεί που νομίζουμε ότι “το χουμε” διάολε, ότι τα πηγαίνουμε μια χαρά, με όλες τις δυσκολίες, τις διορθωτικές κινήσεις, τα πισωγυρίσματα, και το παιδί μας είναι ok σε γενικές γραμμές έρχεται αυτό το βράδυ που σε κάνει να αναθεωρείς και να πιστεύεις ότι δεν έχεις κάνει μόνο ένα, αλλά πολλά λάθη. Ότι κάτι δεν έχεις καταλάβει σωστά όλα αυτά τα χρόνια και πρέπει να πιάσεις το νήμα από την αρχή για να δεις που έγινε κόμπος η κλωστή και να τον λύσεις.
Και εκεί που έχεις ορκιστεί ότι δεν θα κάνεις ποτέ συγκρίσεις, και ξέρεις πολύ καλά πως κάθε παιδί είναι μια διαφορετική προσωπικότητα, κάθε οικογένεια μια δική της ιστορία, φέρνεις στο μυαλό σου τα παιδιά που έχεις συναντήσει στη ζωή σου. Παιδιά που κάθονται αγάλματα στις καρέκλες εστιατορίων χωρίς να γκρινιάζουν, να κλαίνε ή να παραπονιούνται. Παιδιά που έχουν ακολουθήσει τους γονείς τους στα πιο βαρετά μέρη για ένα 6χρονο, όπως είναι μια εκκλησία, ένα μουσείο, τα οποία περιμένουν με μια – σχεδόν συγκινητική – στωικότητα να περάσει η ώρα, χωρίς να τραβάνε τους γονείς από το μανίκι, χωρίς να κάνουν υστερίες, παιδιά που μοιάζουν σαν να έχουν κάνει ηρεμιστική ένεση. Παιδιά σε αίθουσες αναμονής ιατρείων να ξεφυλλίζουν αμέριμνα τα περιοδικά, παιδιά σε μεγάλα ταξίδια με καράβι να ζωγραφίζουν ήσυχα με ένα χαρτί και ένα μολύβι για ώρες, παιδιά σε σούπερ μάρκετ να βοηθούν στα ψώνια αντί να γκρινιάζουν θέλω εκείνο και θέλω το άλλο. Όλα αυτά τα παιδιά τα έχω δει με τα μάτια μου, τα έχω συναντήσει παντού, τα έχω “ζηλέψει” και θέλω να ρωτήσω τους γονείς τους, ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;
Γιατί εμείς δεν το έχουμε βρει ακόμα. Κι αυτό είναι βέβαιο.
Γράφει η Αναστασία Αρμενιάκου
