Μπορεί να το έχεις ακούσεις κι εσύ ή μπορεί και να το έχεις σκεφτεί: Βλέπεις μια παρέα έφηβων κοριτσιών με πολύ κοντά σορτς, με ρούχα που θυμίζουν περισσότερο μαγιό παρά ρούχα που θα φορούσε κανείς στην πόλη. “Μα καλά δεν έχουν γονείς;” θα σχολιάσει κάποιος ενώ κάποιος άλλος θα αναρωτηθεί “την άφησαν να βγει έτσι έξω;”.
Ναι, κάποια παιδιά έχουν αδιάφορους γονείς, κάποιοι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να ντύνονται όπως θέλουν ακόμα κι αν είναι προκλητικά, κάποιοι γονείς ντύνονται και οι ίδιοι προκλητικά. Υπάρχουν γονείς που καυγαδίζουν καθημερινά με τα παιδιά τους για τα ρούχα που επιλέγουν, υπάρχουν έφηβοι που αλλάζουν ρούχα μόλις βγουν από το σπίτι. Κι υπάρχουν γονείς που ψάχνουν, προβληματίζονται και αναρωτιούνται. Να αφήσω την κόρη μου να φοράει ό,τι θέλει ή υπάρχουν και όρια;
Το ντύσιμο είναι ένας τρόπος για να εκφράσουν οι έφηβοι τον εαυτό τους. Τα ρούχα, τα μαλλιά, τα νύχια, τα αξεσουάρ, όλα δηλώνουν κάτι. Είναι αυτό που θέλουν να “βγάλουν” προς τα έξω, είναι η ταυτότητά τους, ο τρόπος που θα συνδεθούν με συνομήλικούς τους και θα κάνουν φιλίες. Είναι μια προβολή των πρότυπων που έχουν, των ερεθισμάτων που πέρνουν από τα media και τα social media. Κι είναι κι επανάσταση. Οι έφηβοι πάντα ήθελαν να διαμορφώσουν το δικό τους στιλ. Θέλουν να προκαλέσουν για να δείξουν ότι είναι διαφορετικοί από τους γονείς τους. Κι αυτό είναι φυσιολογικό.
Πώς πρέπει όμως να αντιδρούν οι γονείς όταν το ντύσιμο είναι υπερβολικό;
Στο δικό μας σπίτι έχουμε όρια. Θέλω τα παιδιά μου να ντύνονται όπως θέλουν. Να εκφράζουν τον εαυτό τους. Αλλά και να τον σέβονται. “Μπορείς να βάλεις ό,τι θέλεις, αλλά όχι κάτι που να καλύπτει μόνο την περιοχή του εσωρούχου”, λέει η Vanessa Kroll Bennet, συγγραφέας βιβλίων για την εφηβεία και ιδρύτρια εταιρείας για την ενδυνάμωση των παιδιών, στο Scary Mommy. Δεν της δείχνω ότι φοβάμαι τα πρόστυχα βλέμματα, ότι φοβάμαι ότι θα προκαλέσει με τα ρούχα της. Γιατί ξέρω ότι αυτοί που είναι πρόστυχοι και κρίνουν από το ντύσιμο, αυτοί που είναι επικίνδυνοι για τα κορίτσια, δεν “κολλάνε” στο ρούχο. Θα ήταν το ίδιο επικίνδυνοι ακόμα κι αν η κόρη μου φορούσε κελεμπία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν θέλω να μεταφέρω στο παιδί μου φοβίες. Θέλω να της μάθω πώς να προστατεύει τον εαυτό της. Ό,τι κι αν φοράει. Θέλω να ξέρει ότι μια μια γυναίκα που έπεσε θύμα κακοποίησης δεν το βίωσε λόγω ρούχου, φταίει ο δράστης. Για μένα- και για κάθε γονιό- είναι τρομακτικό. Αλλά θα φοβόμουν το ίδιο είτε έβγαινε από το σπίτι φορώντας σορτς είτε φορώντας παντελόνα.
Θυμάμαι τη συμβουλή της γιαγιάς μου “να αφήνεις κάτι στη φαντασία”, όχι πως τη χρειαζόμουν γιατί τα ρούχα μου δεν ήταν ποτέ προκλητικά. Και -ναι- της κόρης μου για κάποιους είναι. Αλλά είναι ακόμα παιδί. Κι αν αλλάζει το ντύσιμό της είναι γιατί μεγαλώνει και ανακαλύπτει την σεξουαλικότητά της. Και σε αυτή τη διαδικασία να μάθει να μην ντρέπεται, θέλω να σέβεται το σώμα της, τον εαυτό της. Να έχει αυτοπεποίθηση. Και κυρίως να μην νιώθει ότι θα κριθεί για αυτό που φοράει.
Είμαι μαμά, θα θέσω όρια. Θα της μάθω -όπως κάνω από τότε που ήταν 5 ετών- ότι πρέπει να σέβεται τον εαυτό της, ότι η εικόνα που επιλέγει, θα προσεγγίσει συγκεκριμένους ανθρώπους, ότι πρέπει να προσέχει. Πάντα θα το κάνω αυτό. Και για να την προστατεύσω, δεν θα της πω τι να φορέσει. Θα της πω ότι ο σεβασμός, η συναίνεση και η σεξουαλικότητα δεν έχουν να κάνουν με τα ρούχα. Έχει να κάνει με τα όρια που θέτεις ως γυναίκα και με το πόσο σέβεσαι εσύ η ίδια τον εαυτό σου και τους άλλους. Γιατί ό,τι κι αν φοράμε δεν μπορούμε να ελέγξουμε την συμπεριφορά των άλλων, μπορούμε μόνο να μάθουμε να την διαχειριζόμαστε. Μια κοινωνία οφείλει να μάθει στα παιδιά της να σέβονται τον εαυτό τους, κι αν αποτύχει, δεν φταίνε τα παιδιά. Η τιμωρία ή η καταπίεση δεν θα τα αλλάξει. Αν η κοινωνία έχει αποτύχει σε αυτό, πρέπει να αλλάξει η κοινωνία, τα πρόστυχα βλέμματα, οι πατριαρχικές αντιλήψεις. Αυτό είναι το πρόβλημα, όχι το μήκος της φούστας.
