Τα παιδιά είναι το μέλλον και εμείς είμαστε οι καθοδηγητές τους. Είναι τα βέλη που πετούν κι εμείς το σταθερό τόξο. Οι γονείς παρέχουν το ασφαλές περιβάλλον για να εξελιχθούν τα παιδιά, την αγάπη και τα εφόδια που χρειάζονται για να γίνουν ανεξάρτητα. Και μία από τις πιο δύσκολες δουλειές που θα χρειατεί να κάνει ένας γονιός είναι να το εμπιστευθεί και να το αφήσει να κάνει τις δικές του επιλογές, να χαράξει την δική του πορεία χωρίς να κουβαλάει προσδοκίες άλλων, τραύματα ή φοβίες.
Ο μεγάλος φιλόσοφος και ποιητής Khalil Gibran, είχε γράψει στο ποίημα του ‘Τα παιδιά’ κάτι που αργά ή γρήγορα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι γονείς: Τους δίνουμε την αγάπη μας αλλά όχι τις σκέψεις, είναι κοντά μας αλλά δεν μας ανήκουν. Θα τους δώσουμε τα πάντα αν τους δώσουμε αγάπη και σταθερότητα:
“Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες που η ζωή χάρισε στον εαυτό της.
Έρχονται μέσα από εσάς, αλλά όχι από εσάς.
Και παρόλο που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας.
Γιατί έχουν τις δικές τους προσωπικές σκέψεις.
Μπορείτε να φιλοξενήσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθείτε να τους μοιάσετε, αλλά μην επιδιώκετε να γίνουν σαν εσάς.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε παραμένει στο χθες.
Εσείς είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας εκτοξεύονται προς τα μπρος.
Ο τοξότης βλέπει τον στόχο πάνω στην πορεία του απείρου και σας κατευθύνει με τη δύναμή του.
Αφεθείτε με χαρά στο λύγισμα του τοξότη
Γιατί όπως αγαπά το βέλος που πετά, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό”.
