Ο γιος μου μόλις είχε γίνει πέντε. Αυτά ήταν τα πρώτα του γενέθλια μαζί μας, όπου πραγματικά κατανοούσε τη σημασία της μεγάλης μέρας, του να σβήνεις τα κεράκια της τούρτας σου.
«Είμαι ένα μεγάλο αγόρι τώρα, μαμά;» ρώτησε.
«Ναι αγάπη μου. Είσαι μεγάλο» τον διαβεβαίωσα.
Λίγες μέρες αργότερα, ήμασταν στο σούπερ μάρκετ. Ενώ στεκόμασταν στην ουρά για να κάνουμε τα ψώνια μας, μια γυναίκα μας χαμογέλασε και με ρώτησε πόσο χρονών ήταν.
«Είμαι πέντε» είπε το αγόρι μου εγκάρδια, με έναν τρόπο που μόνο ένα πεντάχρονο μπορεί.
Η γυναίκα με κοίταξε με ένα ερωτηματικό στα μάτια της. Είναι πραγματικά πέντε;
Χαμογέλασα και κούνησα το κεφάλι, ώστε να της το επιβεβαιώσω. «Ουάου. Αλλά αυτός είναι τόσο μικρός» είπε προσεγγίζοντας και χαϊδεύοντας τα μαλλιά του γιου μου. «Δεν σε ταΐζει η μαμά σου αρκετά;» τον ρώτησε με έναν παιχνιδιάρικο τόνο. Δεν αμφισβήτησα τις καλές προθέσεις της άγνωστης γυναίκας, αλλά, ομολογώ πως τα λόγια της με έκοψαν σαν γυαλιά.
Ναι, ξέρω ότι το παιδί μου είναι μικρόσωμο. Γνωρίζω ότι εκείνη η κυρία δεν είχε πρόθεση να είναι αγενής ή να βλάψει τα συναισθήματα του παιδιού μου. Απλώς επισήμανε το προφανές.
Κάναμε τις αγορές μας και προχωρήσαμε. Ο γιος μου ήταν υπερβολικά ήσυχος και δεν χαιρέτισε κανέναν καθώς περνούσαμε τους διαδρόμους. Όταν τον ρώτησα τι είχε μου απάντησε ότι μάλλον του είχα πει ψέμματα ότι είναι μεγάλος, αφού όλοι τον θεωρούν πολύ μικρό. Ή μάλλον μικρότερο για την ηλικία του. Και είχε δίκιο. Είχα περάσει σχεδόν όλη την περασμένη εβδομάδα μιλώντας του για το πόσο μεγάλος ήταν. Όλα αυτό το οικοδόμημα αυτοπεποίθησης που έχτιζα, γκρεμίστηκε μονομιάς από το περιστασιακό σχόλιο μιας ξένης, που δεν είναι και η μοναδική που το κάνει.
Τι στην ευχή μπορεί να απαντήσει κανείς;
Γιατί πράγματι, ο μικρός, αν και είναι 5 ετών φοράει τα ρούχα ενός δίχρονου με τρίχρονου παιδιού.
Ωστόσο, αν και “μικρούλης”, είναι ένα υγιέστατο παιδί, παρόλο που δεν είχε το καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή καθώς ήταν ορφανός. Μάθαμε ότι γεννήθηκε με σύνθετα πεπτικά προβλήματα και έμεινε στην θερμοκοιτίδα αρκετές εβδομάδες. Η ιατρική φροντίδα και η διατροφή κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν οριακή στην καλύτερη περίπτωση. Τον υιοθετήσαμε λίγο μετά τα τρίτα του γενέθλια. Ήταν σοβαρά λιποβαρής και υποσιτισμένος την ημέρα που τον γνωρίσαμε. Έχουμε περάσει τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθώντας να διασφαλίσουμε ότι η κοιλιά του είναι γεμάτη και προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο χρόνο. Τους πρώτους μήνες που τον φέραμε στο σπίτι, καθόμουν δίπλα του και μετρούσα κυριολεκτικά τις μπουκιές του. Συχνά τα πιάτα του, περιείχαν τόσες θερμίδες που ανησυχούσα για το αν είχε πάρει αρκετά θρεπτικά συστατικά. Παρά το μη ομαλό ξεκίνημά του, το αγόρι μου είναι ένα λαμπερό και υγιές παιδί. Αλλά εξακολουθεί να είναι μικρόσωμο. Το ξέρω αυτό.
Ίσως, όμως, έλλειψη της φροντίδας κατά τη διάρκεια αυτών των σημαντικών αναπτυξιακών χρόνων να είναι ο λόγος που είναι τόσο μικρόσωμος. Ίσως οι βιολογικοί του γονείς να ήτα μικρόσωμοι επίσης. Αυτό δεν το γνωρίζω. Από την άλλη, μπορεί να έχει μία ταχεία αύξηση του ύψους του τον επόμενο μήνα και να γίνει το ψηλότερο παιδί στην τάξη. Ποιος ξέρει; Αλλά ακόμα κι αν δεν γίνει αυτό, γιατί ενδιαφέρει τόσο πολύ τον κόσμο;
Νιώθω να σπάω σε χίλια κομμάτια κάθε φορά που κάποιος άγνωστος με ρωτάει πόσο χρονών είναι ο γιος μου και κάθε φορά που απαντώ λαμβάνω το σχόλιο “Σοβαρά; Είσαι μεγάλος τελικά και δεν σου φαίνεται”. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε εάν το παιδί μου ήτανε παχουλό; Οι άνθρωποι θα έκαναν τα ίδια σχόλια μπροστά μου; Θα έλεγαν το αντίθετο; “Βλέπω ότι τρως όλο σου το φαγητό;” ή “τι το ταΐζετε”;
Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό το πόσο μετράει η εικόνα του σώματος για τους ξένους. Εκατοντάδες άρθρα, ειδικοί και επιστήμονες πρεσβεύουν καθημερινά ότι το μέσα μας είναι που μετράει. Ή μήπως τελικά αυτό το “μόττο” ισχύει μόνο για τους υπέρβαρους, όπου εκεί η αλήθεια είναι ότι τηρείται μια κάποια στοιχειώδης διακριτικότητα. Είναι λάθος να κάνεις σχόλια για το σώμα των άλλων, είτε είναι υπέρβαροι, είτε είναι αδύνατοι, είτε έχουν κάποια δυσπλασία.
Ξέρω ότι ο γιος μου είναι μικροκαμωμένος, το βλέπω, τον μετράω καθημερινά με τα μάτια μου. Αλλά είναι δυνατός. Μπορεί να τρέξει, να σκαρφαλώσει και να κλωτσήσει μια μπάλα. Θα γίνει κάποια μέρα το ψηλότερο παιδί στην τάξη του; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Τι σημασία έχει τελικά; Αυτό που μετράει είναι να είναι πάντοτε ευτυχισμένος. Τις δυνατότητες του καθενός δεν τις ορίζει το ανάστημά του, εκτός αν θέλει να γίνει αστέρας του μπάσκετ.
Το ξαναλέω. Ξέρω ότι το παιδί μου είναι μικρόσωμο, απλά καλό είναι να κρατάτε τη γνώμη σας για τον εαυτό σας. Ειδικά όταν ο μικρός είναι μπροστά και σας ακούει.
Αναστασία Αρμενιάκου
Διαβάστε επίσης:
Τι να κάνεις αν δεν τρώει το παιδί; Να τι δοκίμασα εγώ στα παιδιά μου
