“Πώς ήταν να περνάς τον χρόνο σου σε δύο διαφορετικά σπίτια ως παιδί χωρισμένων γονιών;”ρώτησε κάποιος στο Reddit και πολλοί ενήλικες έγραψαν τις δικές τους ιστορίες για το πώς ήταν να μεγαλώνουν ως παιδιά χωρισμένων γονιών. Κάποιοι είχαν γονείς που δεν χειρίστηκαν καθόλου καλά την κατάσταση μεταφέροντας τις διαφωνίες με τους πρώην στα παιδιά τους, κάποιοι απλά κουράζονταν από το γεγονός ότι κάθε εβδομάδα έπρεπε να μένουν σε άλλο σπίτι και κάποιοι όσο φυσιολογικά κι αν τους φαίνονταν τα πράγματα τότε, ως ενήλικες συνειδητοποίησαν πώς τους επηρέασε το διαζύγιο στη ζωή τους αλλά και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Αυτές είναι μερικές από τις ειλικρινείς απαντήσεις που έδωσαν:
“Τα αδέλφια μου κι εγώ ήμασταν πιόνια, μας χρησιμοποιούσε έτσι κυρίως ο πατέρας μου. Μια φορά μάλιστα μας πήγε στο δικαστήριο και χάσαμε το μάθημα επειδή ο μπαμπάς μου ήθελε να καταθέσουμε εναντίον της μητέρας μας. Με έκανε να μπαίνω σε κακοποιητικές και τοξικές σχέσεις όσο ήμουν νέος και ανακάλυψα ότι είχα μια μάσκα που δεν ήταν ο αληθινός μου εαυτός μόνο και μόνο για να νιώθω ασφαλής”.
“Ήμουν θύμα bullying στο σχολείο κατά τη διάρκεια του διαζυγίου των γονιών μου. Δεν τους το είπα ποτέ γιατί δεν ήθελα να τους βαρύνω με τα προβλήματά μου ενώ εκείνοι ήταν θυμωμένοι και στεναχωρημένοι συνέχεια. Ήμουν 11 χρονών. Τα παιδιά χωρισμένων γονιών μετατρέπονται από παιδιά σε μικρούς ενήλικες μέσα σε μια στιγμή”.
“Αυτό που είναι χειρότερο είναι ότι ο κάθε γονιός έχει το δικό του διαφορετικό πρόγραμμα και δεν συνειδητοποιούν ποτέ ότι το παιδί πρέπει να ακολουθεί και τα δύο. Η μία πλευρά της οικογένειας εκνευριζόταν που έπρεπε να φύγω νωρίτερα και η άλλη που αργούσα. Πλέον μισώ τις γιορτές, τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια”.
“Ζεις όλη σου τη ζωή με μια τσάντα και δεν έχεις οργάνωση και σταθερότητα. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 4 ετών και κάθε εβδομάδα έπρεπε να βάλω τα πράγματά μου σε μια τσάντα, τα έβγαζα στο σπίτι τους ενός γονιού και στο τέλος της εβδομάδας τα έβαζα πάλι στην τσάντα για να επιστρέψω. Δεν τέλειωνε ποτέ. Δεν ήμουν ποτέ σε ένα μέρος”.
“Η ντροπή, η απογοήτευση και η ανικανότητα που βιώνεις όταν ο γονιός που δεν έχει την επιμέλεια προσπαθεί να βρει τρόπους για να μειώσει τα χρήματα που δίνει στον άλλο για σένα. Ο πατέρας μου αρνιόταν να πληρώσει για μαθήματα μουσικής, εκδρομές και δραστηριόυητες και συνέχεια υποννοούσε ότι η μαμά μου προσπαθούσε να τον κοροιδέψει για να της δώσει περισσότερα χρήματα. Με έκανε να νιώθω ότι δεν αξίζω να έχω αυτά τα πράγματα και πως το να ζητάς για το αυτονόητο σε κάνει τον κακό της υπόθεσης”.
“Είναι χάλια όταν οι γονείς σου παντρεύονται ξανά. Εγώ και τα αδέλφια μου νιώθαμε ότι ο μπαμπάς μου είχε τη δική του οικογένεια και εμάς. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Μάλλον ότι δεν νιώθαμε ως μέρος της οικογένειας πια”.
“Το διαζύγιο των γονιών μου με επηρέασε με πολλούς τρόπους. Είχα προβλήματα στο σχολείο γιατί δεν είχα μαζί μου τα σωστά βιβλία ή τα ρούχα επειδή τα είχα ξεχάσει στο σπίτι του άλλου γονιού. Έπρεπε να είμαι προσεχτικός για να μην είμαι ενθουσιασμένος ή πολύ θετικός για το πως πέρασα στο σπίτι του άλλου. Πάντα ένιωθα σαν καλεσμένος και στα δύο σπίτια.Τελικά δεν έχω καθόλου οργάνωση στη ζωή μου, είμαι ένας ενήλικας που είναι συνέχεια άνω κάτω”.
“Καταλήγεις να νιώθεις σαν να είσαι δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Είχα πράγματα στο ένα σπίτι αλλά όχι στο άλλο και η καθημερινότητα ήταν διαοφρετική σε κάθε σπίτι. Όταν μπαίνει σε ένα σπίτι αλλάζεις εντελώς και ξεχνάς όλα όσα έκανες στο άλλο σπίτι. Τότε δεν ένιωθα πολύ χάλια γιατί έτσι ήταν τα πράγματα. Αλλά τώρα που τα σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πόσο με επηρέασε”.
“Είμαι ένας ενήλικας που δεν έχω καθόλου οργάνωση και πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πήγαινα από το ένα σπίτι στο άλλο. Οι γονείς μου άλλαζαν το πρόγραμμα συνέχεια- μπορεί και κάθε εβδομάδα. Είχαν καλές σχέσεις και είχαν εξασφαλίσει να έχουμε τα πάντα”.
“Είχα φοβερό άγχος στο τέλος της εβδομάδας όταν πήγαινα στο σπίτι του μπαμπά μου και μετά μετρούσα τις μέρες μέχρι να επιστρέψω στη μαμά μου που ήταν ο “αγαπημένος μου γονιός”. Αλλά ταυτόχρονα ένιωθα άσχημα για τον μπαμπά μου, δεν ήθελα να τον πληγώσω”.
“Έχω δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Αυτό που ήταν φυσιολογική συμπεριφορά σε ένα σπίτι μπορεί να ήταν απαράδεκτη στο άλλο. Αυτό σε μπερδεύει ενώ προσπαθείς να ικανοποιήσεις και τους δύο γονείς. Πρέπει να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά στον καθένα. Ακόμα και στα 30 μου παλεύω με αυτό. Έχω αντικρουόμενες συμπεριφορές στην προσπάθειά μου να έχω μια τάη στο σπίτι, αλλά και στις πολιτικές και τις θρησκευτικές μου απόψεις”.
