Είναι συγκλονιστικό το πόσο άχρηστη μπορείς να αισθανθείς με ένα βρέφος.
Όσο έξυπνη κι αν είσαι, όσο ικανή, όσο διαβασμένη, καλλιεργημένη, μορφωμένη, τότε ακριβώς το ίδιο ανίκανη και άχρηστη θα ανακαλύψεις ότι είσαι. Θα καταριέσαι που δεν οπλίστηκες με μεγαλύτερα αποθέματα υπομονής, τόσα που να σου φτάνουν και για μια επόμενη ζωή, θα χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου λίγο, θα αναρωτιέσαι πως στο καλό τα καταφέρνουν όλες από την απαρχή του κόσμου αυτού και εσύ έχεις πνιγεί σε μια τόση δα κουταλιά νερό.
Μετά θα βλέπεις ένα μικρό χεράκι να ξεπροβάλλει από την κουβερτούλα και τα δαχτυλάκια του να ξεμουδιάζουν και θα μεταφέρεσαι απευθείας στα σύννεφα. Θα κοιτάς με μάτια που στάζουν μέλι και σε αυτή την αιώρα γαλήνης και αγάπης θα ξαποσταίνεις για λίγο. Για λίγο.
Και μετά πάλι από την αρχή.
Το κλάμα ενός μωρού και η αδυναμία ικανοποίησης της ανάγκης του την όποια καλείσαι να μαντέψεις πολλές φορές ανεπιτυχώς και ενώ έχεις επαναφέρει από τα μαθηματικά που πρωτοδιδάχτηκες την μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής, συνειδητοποιείς ότι καμιά μαεστρία δεν βοηθάει. Οι πιο δύσκολες εξισώσεις που έχεις καταφέρει να λύσεις, τα ατελείωτα ολοκληρώματα που ξέμπλεκες και κατέληγες στο σωστό 8ψηφιο νούμερο και σε έκαναν τόσο περήφανη τώρα σε κάνουν να γελάς. Νόμιζες ήταν αβάσταχτες οι μέρες που σε τυραννούσε η ημικρανία σου και σε έσερνε από καναπέ σε κρεβάτι και αντίστροφα. Επίσης καταπληκτικό αστείο.
Πάρε την ημικρανία σου τώρα σερβιρισμένη με κλάμα ασταμάτητο, με πολύωρο κουβάλημα 6,5 κιλών ώσπου τα χέρια σου να παραιτηθούν και μετά ρίξε από πάνω και λίγη γκρίνια καθώς ό,τι παιχνίδι και να παίξετε, ό,τι τραγουδάκι και να πείτε, ό,τι και να δοκιμάσετε, για κάποιον λόγο δεν αρέσει. Δεν αρέσει….
Αναρωτήσου πάλι τι κάνεις τόσο λάθος, τι είναι αυτό που σου ξεφεύγει, ποια παράμετρος λείπει και δεν μπορείς να λύσεις την εξίσωση.
Όσα βιβλία και αν διάβασες απλά σε καθιστούν λίγο παραπάνω ανίκανη από αυτό που ήδη νόμιζες, αναλώθηκες με τις ώρες διαβάζοντας τα μαμαδοblog ψάχνοντας κάποια απόρρητη πληροφορία που σου έχουν αποκρύψει και για αυτό άλλωστε τα έχεις κάνει μαντάρα, αναζητώντας μια κουβέντα που να απευθύνεται σε σένα, κάτι λίγο πιο γήινο και πιο ρεαλιστικό από το «ο μικρούλης μου έχει μυξούλες και τα κακάκια του είχαν ένα περίεργο χρώμα και ενώ θηλάζω 4 χρόνια και κοιμάμαι μαζί του, τώρα δεν με θέλει…»
Περνάει ο καιρός. Παρατάς τα μαμαδοblog και τα group που εξυμνούν τα μέλη τους και αφορίζουν μαμάδες που αδυνατούν να καμουφλάρουν την κατά τα άλλα ανθρώπινη αδυναμία τους και σε έχουν φέρει πολύ κοντά στο σημείο να πεις «μα γιατί και πώς έκανα παιδί εγώ; Από πού και ως πού έγινα εγώ μαμά; Με ποια προσόντα;». Παρατώντας τα λοιπόν είσαι πλέον σχεδόν πεπεισμένη πως έστω και αν έχεις προσπαθήσει σωματικά, ψυχολογικά και νοητικά, απέχεις πολύ ακόμα από το επιθυμητό.
Μετά από όσα έχεις διαβάσει, μετά από όσο χρόνο σπατάλησες για να πλησιάσεις σε κάποια παρηγοριά που θα σε ανακουφίσει, αρχίζεις να το βλέπεις. Και να το αποδέχεσαι. Εσύ και εγώ μαζί. Θα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί και δεν είναι καθόλου εύκολο. Δοκιμάζεται η κάθε σου αντοχή, πονάει, θυμώνει, διακόπτεται συνεχώς αλλά εγώ θέλω να σου κρατάω το χέρι σε κάθε βήμα και στάση αυτού του ταξιδιού.
Θέλω να σου κρατάω το χέρι. Κι αυτή, είναι οπωσδήποτε η μια πλευρά της εξίσωσης.
Γράφει η Μαρία Βλαστού
