Ετοιμάζονται καιρό για αυτό, κάνουν προπονήσεις, κάνουν πρόβες και επιτέλους έρχεται η στιγμή που θα παρουσιάσουν μπροστά σε όλο το σχολείο, στους γονείς και στους φίλους όλα όσα έχουν ετοιμάσει. Δεν είναι εύκολο, όσο κι αν τους ενθουσιάζει. Το άγχος μπορεί να τους επηρεάζει ενώ έχουν μια επιπλέον ανησυχία να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό στη μαμά και στον μπαμπά.
Τα παιδιά περιμένουν με ανυπομονησία να ακούσουν τη γνώμη μας μετά από κάθε δραστηριότητα, κάθε αγώνα, κάθε παράσταση, κάθε ζωγραφιά, κάθε μικρή ή μεγάλη προσπάθεια που κάνουν. Κι εμείς τι τους λέμε; Μπορεί να δώσουμε συμβουλές για να γίνουν καλύτερα. Μπορεί να μην ασκήσουμε καμιά κριτική κι απλά να πούμε “τέλεια”. Πώς νιώθουν με αυτές τις αντιδράσεις;
Σκέψου κάθε φορά που μαγειρεύεις κάποιος να σου ασκούσε κριτική. Να έκανε συστάσεις για το πώς θα έπρεπε να το κάνεις την επόμενη φορά. Να βάλεις περισσότερο αλάτι. Θα ένιωθες μάλλον εκνευρισμό και λιγότερο ενθουσιασμό να μαγειρέψεις ξανά. Το ίδιο παθαίνουν και τα παιδιά αν μετά από έναν αγώνα τους πούμε “την επόμενη φορά ίσως να τρέξεις λίγο περισσότερο”, όσο καλοπροαίρετα κι αν το λέμε!
Το ίδιο συμβαίνει κι αν απλά πούμε “τέλεια”. Είναι σαν να μην έχουμε κάτι άλλο να πούμε, να μην δώσαμε σημασία στις λεπτομέρειες. Και εντούτοις μέσα στο μυαλό τους θέλουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να είναι πάντα ‘τέλεια’. Σαν να τους προσθέτουμε ένα επιπλέον άγχος.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, πολλά παιδιά σταματούν να ασχολούνται με τον αθλητισμό ή με ένα χόμπι που τους ενδιαφέρει μετά τα 13 τους γιατί οι γονείς τούς αγχώνουν ή έχουν κάνει τη διαδικασία λιγότερη διασκεδαστική. Για αυτό προτείνουν 2 φράσεις που μπορούμε να λέμε στα παιδιά μας μετά από έναν αγώνα ή μια δραστηριότητά τους για να δείξουμε το ενδιαφέρον μας χωρίς να τα αγχώσουμε ή να τα πιέσουμε.
“Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις” και “θέλεις να πάμε μια βόλτα για παγωτό/ για ποδήλατο\ για πικνικ;” . Όταν λέμε στα παιδιά ότι είτε κερδίσουν εότε χάσουν, απολαμβάνουμε αυτό που κάνουν, εστιάζουμε στη διασκέδαση κι όχι στο αποτέλεσμα. Όσο για το παγωτό… δεν είναι απαραίτητο, αλλά είναι πάντα ωραίο μετά από μια μικρή ή μεγάλη προσπάθεια, να το γιορτάζουμε!
