Όταν γεννήθηκε η μικρή, άκουγε στα εξής ονόματα με σειρά συχνότητας: “Ζαμπονίτσα”, “Μπουμπού”, “Sid Vicious”. Κάποια στιγμή, έπεσε στο τραπέζι το θέμα ταυτοποιητικού ονόματος. Κάτι που έληξε με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς περιπλοκές.
Αμέσως μετά – χωρίς ανάσα – δεχθήκαμε την ερώτηση: Ποιος θα είναι νονός;
Τόλμησα να ξεστομίσω την ερωταπάντηση: Γιατί θέλουμε νονό; Δεν μπορούμε να κάνουμε μία ονοματοδοσία; Ανάθεμα την ώρα και την στιγμή. Δεν κατάπινα ένα φορτηγό ντομάτες;
Μπήκα σε διάλογο, γιατί πραγματικά προβληματίστηκα. Και συνεχίζω να προβληματίζομαι.
Ως γονείς, είμαστε βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Μέχρι πρότινος, το έγραφε και η ταυτότητά μας. Αυτά τα ξεπεράσαμε, ως έθνος. Δόξα Τω Θεώ (που λένε).
Προσωπικά, μεγάλωσα όπως όλοι. Με την προσευχή πριν το φαγητό στον παιδικό και στο νηπιαγωγείο, το Πάτερ Ημών στο δημοτικό, την Θεία Κοινωνία, την Ανάσταση το Πάσχα, τα πανηγύρια τον Δεκαπενταύγουστο. Κυρίως με το μάθημα των Θρησκευτικών μέχρι τα 13 (γιατί μετά έφυγα στο εξωτερικό κι εκεί για κάποιο λόγο μου δόθηκε η επιλογή, Θρησκευτικά ή Ηθική). Πήγα και κατηχητικό. Το τελευταίο ήταν δική μου επιλογή. Ήθελα να το κυκλώσω το θέμα.
Κατά την διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου, έμαθα ότι υπάρχουν πολλές θρησκείες, πολλοί Θεοί. Αν και κάποιοι, μου επισήμαιναν, ότι ο Θεός είναι ένας και απλά του δίνουμε κι εκείνου, ονόματα. Τον βαπτίζουμε κι αυτόν δηλαδή. Άκουσα την έκφραση “το βάπτισε τάδε κι αυτό ήταν”, “βαπτίστηκες τάδε και νομίζεις ότι είσαι;” κλπ. Έβγαλα λοιπόν το ευγενές συμπέρασμα ότι η βάπτιση σού δίνει όνομα και θρησκεία πακέτο, άρα σε ορίζει προσωπικά και κοινωνικά, σ’ έναν βαθμό.
Καταλάγιασα στο ότι, υπάρχει Θεός. Όχι ψηλά στον ουρανό, αλλά μέσα μας. Κατάλαβα τι είναι και γιατί μας προέκυψε. Είναι η ανάγκη να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε εμείς όλη την ευθύνη για ότι μας συμβαίνει, καλό ή κακό. Και την βρίσκω πολύ θεμιτή ανάγκη. Επίσης, κάπως έπρεπε να δαμαστούν τα αναρχικά πλήθη και να μάθουν να συμβιώνουν. Άσχετα αν τελικά ξεκληρίστηκαν στο όνομα του όποιου Θεού.
Αυτό που με προβληματίζει ακόμα και προσπαθώ να το δεχθώ, είναι γιατί πρέπει να υποχρεώνεται ένας άνθρωπος που βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του “Ντα-γκα-μπου”, που τρώει κρέμες γιατί δεν έχει βγάλει δόντια, που σφουγγαρίζει το πάτωμα με τα μικροσκοπικά γονατάκια του γιατί δεν μπορεί να περπατήσει, που χαμογελά και κλαίει για πλάκα, που μπορεί να τρομάξει με ένα απότομο κλείσιμο της πόρτας αλλά όχι στην θέα ενός λιονταριού στο σαλόνι του, που φοράει πάνα, που το μόνο που τον προβληματίζει είναι πότε θα φάει και πότε θα κοιμηθεί, να έχει ανάγκη να αποδώσει ευθύνες για όλα σε κάποιον;
Άκουσα πολύ προσεκτικά τα εξής επιχειρήματα:
1. Τα ήθη και οι παραδόσεις μας είναι σημαντικές, μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
2. Αν δεν βαπτιστεί, στο σχολείο και στις παρέες θα είναι δακτυλοδεικτούμενο.
Και φυσικά το καλύτερο απ’όλα.
3. Γιατί έτσι πρέπει, γιατί το κάνουν όλοι. Τι είναι όλοι; Τρελοί; Την γιαγιά σου δεν την σκέφτεσαι;
Κάπως έτσι, βαπτίστηκε. Ευτυχώς ήταν από τα παιδιά που το πέρασε για πάρτι με πισίνα, γελούσε με την ψυχή της, κοινώνησε δις, γιατί της άρεσε της μπεκροκανάτας το αίμα και το σώμα του Χριστού. Και κάπως έτσι το παιδί μου τώρα “πιστεύει” σε κάτι που δεν καταλαβαίνει. Γυρνάει από το σχολείο και με ρωτάει. “Τι είναι ο Θεός;”, “Γιατί λέμε προσευχή;” ή με αποστομώνει όταν απελπίζομαι για κάτι, μ’ ένα “Έχει ο Θεός μαμά”. Όταν θέλει κάτι πάρα πολύ, κάνει ευχή στο Θεό για το αποκτήσει. Όταν πάμε να φάμε, πατάει τις φωνές “Αφήστε τα πιρούνια κάτω” και ενώνει τα χέρια και αρχίζει “Έλα Χριστέ και Παναγιά και κάθησε μαζί μας κι ευλόγησε το τραπέζι μας με όλα τα φαγητά”.
Κι εγώ εξηγώ ότι, για να αποκτήσει αυτό που θέλει πρέπει καταρχήν να προσπαθήσει να το αποκτήσει. Ότι τα φαγητά τα ψώνισα από το σουπερμάρκετ με τα χρήματα που βγάζει ο μπαμπάς της κι εγώ. Ότι τις ντομάτες δεν τις φύτρωσε ο Θεός, αλλά κάποιος γεωργός με την βοήθεια της φύσης και ενδεχομένως της Dow Chemicals κ.ο.κ.
Διάβασα λοιπόν πρόσφατα, και αναθάρρησα αδίκως, διότι τελικά δεν ισχύει, ότι “το Ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφάσισε ότι ο νηπιοβαπτισμός παραβιάζει το άρθρο 16 της Σύμβασης σε συνδυασμό με το άρθρο 22, το οποίο αναφέρει ότι τα βρέφη, δεν μπορούν να κατανοήσουν και να ενεργούν σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση προκειμένου να αποδεχθούν μια συγκεκριμένη πίστη. Το βάπτισμα θα πρέπει να είναι μια πράξη συνειδητή αντί να επιβάλλεται από οποιαδήποτε θρησκεία. Η εκτέλεση αυτού του Ιερού Μυστηρίου θέτει σε κίνδυνο τα θεμελιώδη δικαιώματα του παιδιού σύμφωνα με το άρθρο 3 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η οποία κυρώθηκε στις 25 Μαΐου 1992. Το δικαίωμα αυτό εγγυάται την προσωπική ελευθερία.” Το παραθέτω ωστόσο για να πω, πόσο θα συμφωνούσα με μια τέτοια απόφαση.
Δεν έχω σκοπό να κρίνω τις επιλογές που θα κάνει η Ζαμπονίτσα στο μέλλον. Θα ήθελα να είναι δικές της. Μετανιώνω που της “επιβάλλαμε” κάτι τόσο προσωπικό. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι σωστό να διδάσκεται αποκλειστικά το συγκεκριμένο θρήσκευμα, ούτε καν αν πρέπει να είναι αντικείμενο σχολικής διδασκαλίας.
Θα ήθελα να βρει τον Θεό της, μόνη της. Όποιος κι αν είναι.
