Τα λόγια του παιδιάτρου, παρά την προσπάθειά του να ακουστούν καθησυχαστικά, δεν κατάφεραν να μην προκαλέσουν ένα μικρό σεισμό (ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν) στο όμορφα φωτισμένο από τον φθινοπωρινό ήλιο παιδικό δωματιάκι του 10 μηνών γιου μας. Ενστικτωδώς έψαχνα μια στα μάτια του γιατρού και μια στα μάτια της συντρόφου μου να δω αντιδράσεις, προσπάθησα να μείνω ψύχραιμος και μάλλον τα κατάφερα (ίσως και όχι, είναι όλα λίγο θολά στο μυαλό μου).
Η παραπομπή σε παιδίατρο νευρολόγο ήταν άμεση, διαθέσιμο ραντεβού 2 εβδομάδες μετά σε ένα όμορφο ιατρείο επί της Λ. Βασιλίσσης Σοφίας.
«Η μαγνητική εγκεφάλου έδειξε ημιπάρεση αριστερής πλευράς και υπερτονία των κάτω άκρων» ήταν τα λόγια του γιατρού, «θα καθυστερήσει ασφαλώς να περπατήσει και θα χρειαστούν από τώρα και για τα επόμενα 2-3 χρόνια ειδικές θεραπείες. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να προβλέψουμε την πρόοδο και την εξέλιξή του αλλά δεν χρειάζεται να απογοητεύεστε κιόλας. Εάν χρειαστεί, υπάρχουν και φάρμακα τα οποία μπορούν να βοηθήσουν… ας δούμε τη μαγνητική όμως πρώτα».
To πρώτο σοκ. Αυτό που φοβόσουν. Αλλά που νόμιζες ότι δεν θα συμβεί ποτέ σε εσένα.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κρατήσεις κάτι καθολικά χρήσιμο από το άρθρο: Σε καμία περίπτωση μην σταθείς και κολλήσεις στην διάγνωση μα ούτε και στην ίδια αυτήν την ασθένεια ή την διαταραχή.
Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και είπα: έχεις δύο επιλογές. Να κάτσεις να κλαις ή να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς. Το μοιράστηκα με τη γυναίκα μου και κάναμε αυτή τη σιωπηλή συμφωνία. Δεν είχαμε καιρό για κλάματα και συζητήσεις. Ο μικρός μας χρειαζόταν εκεί, δυνατούς.
Αναζητήσαμε άμεσα και βρήκαμε ένα εξαιρετικό «ειδικό» θεραπευτή. Είναι ο άνθρωπος που εμπιστευθήκαμε λίγες μέρες αφού πήραμε στα χέρια μας την επίσημη διάγνωση. Ταυτόχρονα δώσαμε ιδιαίτερη προσοχή στην προσωπική μας εκπαίδευση (στις ασκήσεις που θα έπρεπε να εκτελεί ο μικρός τις ημέρες που δεν είχε θεραπεία) αλλά κυρίως στη διαχείριση του συναισθήματος μας. Η κινητική εκπαίδευση του παιδιού γίνεται σε παιγνιώδη μορφή, ώστε τίποτα δεν διαταράσσει τις «καταγραφές» του, όλα μοιάζουν στα ματάκια και στο μυαλουδάκι του εντελώς φυσιολογικά. Καθώς οι μήνες κυλούσαν εστιάζαμε κάθε φορά και έναν μικρό στόχο, με αργό ρυθμό δίχως άγχος και πίεση ούτε για εμάς ούτε και για το παιδί.
Παρατηρώντας στο πάρκο άλλα συνομήλικα παιδιά, που έκαναν τα πρώτα τους βηματάκια προσπαθήσαμε και καταφέραμε την άνευ σημασίας σύγκριση και τις δεύτερες σκέψεις. Κάτι μαγικό είχε συμβεί στα ιατρεία και τα θεραπευτήρια που περνούσαμε το χρόνο μας: ένα καθολικό συναίσθημα αγάπης μας πλημμύρισε, απέναντι σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Δύσκολο πραγματικά να το περιγράψω…
Λίγους μήνες μετά, ο μικρός μας δυναμώνει, συντονίζεται, ρουφά σαν σφουγγάρι κάθε κινητικό ερέθισμα το οποίο του εφαρμόζουμε με υπομονή και επιμονή. Μια πρώτη σημαντική μάχη όσον αφορά την κινητική του μάθηση και πρόοδο έχει ήδη κερδηθεί και συνεχίζουμε.
Για πόσο; Για όσο χρειαστεί!
Την ίδια στιγμή του αρέσει υπερβολικά η μουσική, τρώει εξαιρετικά φαγητά, εκφράζει την αγάπη του με μοναδικό τρόπο στη μαμά, στον μπαμπά και σε όλον τον κόσμο. Ξεκαρδίζεται στα γέλια ή κάνει τον κόσμο άνω κάτω με τα κλάματα του όταν κάτι δεν του πάει καλά. Επικοινωνεί κυρίως με τα μάτια, με φωνούλες, με τη στάση του σώματος και, ναι μην το ξεχάσω, τρελαίνεται να γρατζουνάει την κιθάρα του μπαμπά!
Δεν έχω καταλήξει εάν ήταν πιο σημαντικό για εμάς ή για το μικρό το ότι μείναμε ψύχραιμοι και εστιάσαμε τόσο γρήγορα στη λύση, χωρίς να αναθεματίζουμε δαίμονες γιατί αυτό να τύχει σε εμάς.
Εξάλλου λένε ότι οι δοκιμασίες πηγαίνουν σε αυτούς που τις αντέχουν.
Διαβάστε επίσης:
Αλκυονίδες μέρες – Η μέρα που έμαθα να λέω «μαμά»
«Ευτυχώς που δεν συνέβη σε μας»
