Ο γιος μου ήταν περίπου 4 ετών όταν είχα ήδη εξαντληθεί προσπαθώντας να ακολουθήσω πιστά την Μοντεσσοριανή μέθοδο στην καθημερινότητά μας. Δεν ήταν τα παιχνίδια -που είναι κάπως πιο ακριβά- δεν ήταν η καταπίεση των δικών μου συναισθημάτων κάθε φορά που έπρεπε να δείξω χαρά, κατανόηση, ψυχραιμία ενώ μέσα μου έβραζα – αυτά τα κάνει κάθε μαμά, άλλωστε- ήταν ότι ακολουθούσα μια μέθοδο που ενώ θαύμαζα και μου ταίριαζε θεωρητικά- δεν ήξερα πώς να την εφαρμόσω, αφού εμένα οι γονείς μου με είχαν μεγαλώσει εντελώς διαφορετικά. Κάποια στιγμή φώναξα στον γιο μου, είχα φτάσει στα όριά μου, και ο σύζυγός μου με ρώτησε για να κάνει πλάκα “αυτό τώρα είναι μέθοδος Μοντεσσόρι;” για να πάρει την απάντηση (φωνάζοντας εγώ ακόμα) “ναι, είναι Μοντεσσόρι με φωνές”! Είχα απαλλαχτεί από την εμμονή μου να τα κάνω όλα κατά γράμμα και ταυτόχρονα άρχισα να επιτρέπω στον εαυτό μου να αντιδρά -χωρίς φωνές εννοείται- όπως πιστεύω εγώ και όχι όπως μου προτείνει μια μέθοδος.
Την ίδια εμπειρία περίπου περιέγραψε μια άλλη μαμά που ακολουθούσε καθημερινά το ‘gentle parenting‘, τη μέθοδο που βασίζεται στην ενσυναίσθηση, τον σεβασμό, την κατανόηση και τα όρια. Με βάση αυτή τη φιλοσοφία οι γονείς εστιάζουν στο να καταλάβουν τα συναισθήματα του παιδιού κάθε φορά που υπάρχει κάποιο πρόβλημα, να κατανοήσουν γιατί το παιδί τους φέρεται έτσι όπως φέρεται και να προτείνουν επιλογές και λύσεις αντί για τιμωρία.
Όπως έγραψε η μαμά στο Reddit “Έχω πάθει burnt out από το gentle parenting μετά από 4 χρόνια κατά τα οποία επιβεβαιώνω συναισθήματα και γίνομαι ένας συναισθηματικό σάκος του μποξ για το παιδί μου”, εξηγώντας ότι έχει εξαντληθεί από τη συνεχή προσπάθειά της να συμβιβάζεται και να μετατρέπει την κάθε δυσκολία σε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για το παιδί. “Δεν μπορώ να το κάνω πια”, έγραψε.
“Το gentle parenting δεν μου βγαίνει φυσικά και κάθε φορά που το παιδί μου φωνάζει ή ουρλιάζει, πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να μην συγχυστώ και απλά έχω εξαντληθεί”, έγραψε εξηγώντας ότι οι γονείς της την είχαν μεγαλώσει διαφορετικά και της είναι δύσκολο να μην υψώσει τη φωνή της ή να μην τιμωρήσει το παιδί της.
Ανάμεσα στις απαντήσεις μια επαγγελματίας babysitter της είπε ότι οφείλει ως μαμά να φροντίσει την ψυχική της υγεία: “Κι εγώ ήθελα να είμαι η καλύτερη μαμά για τα παιδιά μου όταν έγινα μαμά πριν 14 χρόνια. Αλλά αντίθετα με τις άλλες φρόντιζα παιδιά ήδη μια δεκαετία. Όποια κι αν ήταν η μέθοδος ανατροφής που ακολουθούσαν σε κάθε σπίτι εγώ έκανα καλά τη δουλειά μου γιατί κάθε βράδυ γύριζα σπίτι και φρόντιζα τον εαυτό μου. Όταν έγινα μαμά δεν ήμουν πια η Mary Poppins. Ήμουν ένα χάος και δοκίμασα όλες τις μεθόδους. Τίποτα δεν άλλαξε μέχρι που ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για εμένα, έκανα ψυχοθεραπεία, γυμναστική και κοιμόμουν αρκετά. Τότε όλα άλλαξαν και το gentle parenting έγινε παιχνιδάκι”.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Natalie Bernstein που μίλησε για το gentle parenting στο αμερικάνικο κανάλι Fox News, οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι πρέπει να θέτουν όρια: “To gentle parenting βασίζεται στην ιδέα ότι πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να επιδείξουν αυτοέλεγχο και αυτογνωσία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς δεν πρέπει να ασχολούνται ή να καθοδηγούν τα παιδιά τους μέσω της πειθαρχίας”.
Τα ξεκάθαρα όρια βοηθάνε τα παιδιά ενώ ταυτόχρονα οι γονείς μπορούν να καθοδηγούν τα παιδιά για τους τρόπους με τους οποίους εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. “Χωρίς δομή και πειθαρχία είναι εύκολο να γίνουμε γονείς που τα επιτρέπουμε όλα. Συμπεριφορές όπως η γκρίνια, οι φωνές και οι απαιτήσεις είναι συμπεριφορές που δεν πρέπει να επιτρέπουν οι γονείς, ακόμα κι όσοι ακολουθούν το gentle parenting”, είπε η ειδικός.
