Η πρώτη μου κόρη γεννήθηκε την ημέρα των γενεθλίων μου. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι τα δικά μου γενέθλια δεν θα έχουν ξανά σημασία. Η δεύτερη μου κόρη ήρθε λίγα χρόνια και λίγες ημέρες αργότερα (παρ’ ολίγο δηλαδή!). Τα γενέθλια μας τα κάνουμε μαζί, κάθε χρόνο. Στο ένα μου χέρι έχω γράψει με τατουάζ τα ονόματά τους και στο άλλο τις ημερομηνίες που γεννήθηκαν. Πείτε με υπερβολικό, αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου για να αντιμετωπίσω από τώρα το γεγονός ότι τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι.
Σηκώνομαι και πηγαίνω προς το δωμάτιο της μεγάλης μου κόρης, έχω ανάγκη απόψε να την παρατηρήσω. Κοιμάται ήρεμη, με ένα ελαφρύ χαμόγελο. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να ονειρεύεται. Τη σκεπάζω και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο. Ήδη νιώθω λίγο καλύτερα. Είναι μικρή ακόμα σκέφτομαι, έχω καιρό για να ανησυχώ.
Πηγαίνω στο δωμάτιο της μικρής. Με αυτή δεν έχω πρόβλημα, είμαι ακόμα ο ήρωας της! Μερικά βράδια ξυπνάει και φωνάζει: « Πρίγκηπααα» Και εγώ βέβαια τρέχω. Το σκέφτομαι και χαζογελάω. Άκου «πρίγκηπα»…
Και αυτή θα μεγαλώσει, σκέφτομαι, θα έρθουν οι στιγμές αυτές για τις οποίες όλοι οι φίλοι με προειδοποιούν…
Μια μέρα θα μου ζητήσουν να βγουν βόλτα μόνες τους. Με φίλες στην αρχή και μετά θα προστεθεί και κανένα αγόρι στην παρέα. Μετά θα κλείνονται στο δωμάτιο τους με τις ώρες. Δε θα μου μιλάνε πολύ, θα μου ζητήσουν κινητό, θα φτιάξουν λογαριασμό στο facebook, θα έχουν μυστικά, θα θέλουν να ξενυχτήσουν περισσότερο από ότι τους επιτρέπω. Θα δοκιμάσουν αλκοόλ, ίσως και τσιγάρο (θεέ μου).
Και μια μέρα, την ώρα που θα γυρίζω σπίτι, θα τη δω τη μεγάλη στην είσοδο να φιλιέται με ένα μαντράχαλο. Είναι ψηλός, μου φαίνεται πολύ μεγαλύτερος της. Αξύριστος και τι είναι αυτό το άθλιο μπουφάν που φοράει; Δεν αντέχω να κοιτάζω. Βάζω μπροστά και πάω μια βόλτα να πάρω αέρα.
Κάτσε, μισό λεπτό. Δε φαντάζομαι εκτός από τα φιλιά να γίνει τίποτα άλλο! Ξαναβάζω μπροστά, παρκάρω, κλειδώνω και προχωράω προς το μέρος τους με αποφασιστικότητα. Αυτός μαζεύεται, εκείνη λέει δειλά «μπαμπά να σου γνωρίσω τον Νίκο». «Πόσων χρονών είσαι αγόρι μου;» θα του πω. Και πριν προλάβει να απαντήσει…
«Πρίγκηπαααααα» ακούω από το βάθος.
Πάω μέσα και βλέπω αυτό το χαμόγελο και τα ματάκια τα γελαστά.
Δεν ξέρω αν είναι λογικό. Ξέρω ότι το έχουν και άλλοι πατεράδες. Ταράζονται στη σκέψη ότι αύριο, κάποιος θα απλώσει χέρι πάνω στις κόρες τους. Ίσως είναι ένα άλλου τύπου οιδιπόδειο, και σίγουρα κρύβει πολύ εγωισμό, το παραδέχομαι. Γιατί κατά βάθος, θες να είσαι εσύ ο μοναδικός άντρας στη ζωή της κόρης σου, πράγμα που δεν γίνεται. Και αυτό θα έλειπε δηλαδή. Αλλά είναι και η προστατευτικότητα του αρσενικού που δεν θέλει να πειράξει κανείς τα θηλυκά που προστατεύει. Το ένστικτο της αγέλης ίσως, αλλά με την επικάλυψη της πατρότητας.
Ποιος είναι αυτός που θα πειράξει το κορίτσι μου; Όταν στη θέση του φιλιού ή όποιας άλλης πράξης – ούτε να την πω δεν μπορώ – βάζεις το ρήμα “πειράξει”, καταλαβαίνεις ότι έχεις θέμα που οφείλεις να ξεπεράσεις, για να μην κάνεις το παιδί σου δυστυχισμένο. Και στο κάτω κάτω, η κόρη μου θα ξέρει ότι, αν πράγματι την πειράξει κάποιος, χωρίς εισαγωγικά, εγώ θα είμαι εδώ για να την συμβουλεύσω και να συνδράμω.
Όλα θα πάνε καλά. Εγώ θα είμαι υπομονετικός και υποστηρικτικός μαζί τους. Θα τις προτρέψω να πετάξουν όσο πιο μακριά μπορούν, όσο πιο μακριά θέλουν. Μου αρκεί που θα ξέρουν ότι, όσο μακριά και να πάνε, το σπίτι τους είναι εκεί που είναι η καρδιά τους…
Αποφασίζω ότι τώρα είναι καλή ώρα για να ακούσω τον Elvis να τραγουδά:
« Home is where the heart is,
And my heart is anywhere you are
Anywhere you are is home”
Γράφει ο Daddy Cook
