Αν δεν έχετε γεννήσει, σας συστήνω να προσπεράσετε την ιστορία μου.
Δεν είναι όλες οι γέννες έτσι. Άλλες είναι πιο εύκολες, άλλες, ναι, πιο δύσκολες! Άλλες πιο «τυχερές», άλλες πιο «άτυχες».
Ξέρω ότι δεν είμαι η πρώτη που γεννάω και σίγουρα ούτε η τελευταία.«Άλλη δεν έκανε παιδί μόνο η Μαριώ το Γιάννη», ναι, την γνωρίζω την έκφραση.
Μίνι χρονικό τοκετού
Η νύχτα στα μισά της και σπάνε στο σπίτι τα νερά, πρώτες ήπιες συσπάσεις, μαιευτήριο. Οι συσπάσεις δυναμώνουν και είναι πολύ συχνές. Πολύ πολύ συχνές και πολύ πολύ δυναμώνουν, ζητάω επισκληρίδιο. Δεν έχει περάσει το 12ωρο από την τελευταία αντιπηκτική μου ένεση. O αναισθησιολόγος δεν αναλαμβάνει το ρίσκο. Πόνοι αβάσταχτοι, φωνές και ουρλιαχτά – μακρόσυρτα «αααααααα», παρακαλετά για καισαρική, στύψιμο τα σεντόνια και το μαξιλάρι… γέννα. Όχι και τόσο μίνι τελικά!
Γέννα χωρίς επισκληρίδιο, αλλά όχι από επιλογή. Το κακό το timing. Η αντιπηκτική αγωγή που ακολουθούσα επί εννέα μήνες και η γρήγορη εξέλιξη του τοκετού, δεν μου έδωσαν τον απαραίτητο χρόνο για την περιβόητη ένεση στη σπονδυλική στήλη. Την ένεση- βάλσαμο που «κρύβει» τους αβασταχτους πόνους της γέννας. Τους πόνους που αντέχουν να βιώνουν οι γυναίκες από απαρχής κόσμου, τους πόνους όλων των θηλαστικών ζώων.
Οι «παλιές γυναίκες» έλεγαν ότι όταν μια γυναίκα γεννάει είναι «με το ένα πόδι στο λάκκο», όχι με την έννοια ότι γυναίκα πεθαίνει αλλά επειδή η αίθηση είναι ακριβώς αυτή, νιώθεις ότι φτάνεις κοντά… ο πόνος, η κούραση, ο κόπος. Δε λέμε «πέθανα απ’ τον πόνο»,«πέθανα από την κούραση»,«έγινα κομμάτια»; E, οι παλιές έλεγαν «με το ένα πόδι στο λάκκο». Εγώ έστυβα το μαξιλάρι και ούρλιαζα «σα λύκαινα στο βουνό». Σκεφτόμουν τη μάνα μου, στη γέννα μου το 1984 και όλες τις μάνες του κόσμου και έλεγα «δε μπορεί, δεν μπορεί να είναι τέτοιοι οι πονοι. Κάτι γίνεται, δεν είμαι καλά, δεν θα ζήσω» Μα γιατί δεν τα έχουμε διαβάσει ή ακούσει αυτά, παρά μόνο σε σπάνιες συζητήσεις γυναικών μεταξύ τους, χαμηλόφωνα και διακριτικά; Όπως είπε η μαία μου,«είναι γέννα που την βάζεις στο βιογραφικό σου»! Ποιος να σου πει μετά ότι δεν μπορείς να κανείς κάτι… ποιος συνάδελφος/προϊστάμενος να σε μειώσει;
Όταν με ρωτούν πως γέννησα, απαντάω ένα από τα παρακάτω ή όλα μαζί:«Σαν λύκαινα στο βουνό» ή «έφτασα κοντά στο θάνατο» ή «όπως γεννούσαν στο χωράφι 50 χρόνια πριν». Ένιωσα αβοήθητη – ενώ σε καμία περίπτωσή δεν ήμουν – μόνη στη φύση, στο έλεος του πόνου.
Τέσσερις φορές παρακάλεσα το γιατρό μου για χειρουργείο. «Γιατρέ πάμε για καισαρική, σε παρακαλώ γιατρέ»,«δε θέλω, δε μπορώ άλλο», σαν αβοήθητο πλάσμα που δε το λυπάται κανείς. Ενώ είχα ζήσει στο μεγάλο μου γιο και την καισαρική και τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα ούτε εκεί. Και μάλιστα ήταν ο λόγος που επέμενα να γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά.
Πού να το ήξερα ότι αυτό που ζήτησα τελικά έγινε; Γέννησα στην «πιο κοντά στη φύση εκδοχή γέννας».
Οι τρυφερές κουβέντες της μαίας στο αυτί που μου ψιθύριζε,«Σέβη μου κάνε υπομονή, είσαι πολύ κοντά να δεις το μωράκι σου» και το δυνατό αλλά ταυτόχρονα τρυφερό μασάζ στη μέση, γλύκαιναν κάπως τον πόνο για milliseconds. Ο γιατρός μου, που τόσα παιδιά έχει φέρει στον κόσμο, που ποιος ξέρει τι έχουν δει τα ματιά του, με πόση τρυφερότητα, με πόση ηρεμία, μου έλεγε χαμηλόφωνα «έλα καλή μου, λίγο έμεινε, θα τα καταφέρεις». Τι άνθρωπος!
Και η ήσυχη φωνή του άντρα μου:«Σεβάκο μου, μπράβο σου, είσαι πολύ δυνατή αγάπη μου, τα πας πολύ καλά», το μόνο που είπε, τόσο διακριτικός, τόσο σιωπηλός. Καταλάβαινε ότι δεν θα βοηθούσε καμία ένταση από εκείνον, καμία κουβέντα ή παρέμβαση, παρατηρούσε και έβραζε από μέσα του αλλά εμένα η σκέψη στην παρουσία του και μόνο μου έδινε τόση δύναμη. Στα πρώτα αβάσταχτα «ααα», είπα «Τάσο μου, μήπως να βγεις αγάπη μου;». Μπορεί να ήταν τρομαγμένος μέχρι το κόκκαλο αλλά ήξερε ότι ήμουν στα καλύτερα χέρια.
Και τότε ακούς ένα σπαρακτικό κλάμα, δέκα φορές πιο δυνατό απ’ το δικό σου
Και τότε σου βάζουν στην γυμνή αγκαλιά σου το παιδί που κουβαλούσες 9 μήνες (άλλη ιστορία αυτή…) και σου γλιστράει σα βούτυρο και τρέμει ολόκληρο με τα μάτια του κλειστά από το κλάμα και τότε κλαις και βρίζεις και ευχαριστείς. Κοιτάς τον άντρα σου και προσπαθείς να καταλάβεις πως βγήκε αυτό από εσάς και ξανά κλαις και ξανά βρίζεις και ξανά ευχαριστείς και δεν το πιστεύεις. Δεν το χωράει ο νους σου, σε ξεπερνά, δεν έχεις λόγια και κλαις και βρίζεις και ευχαριστείς. Ευχαριστείς το γιατρό, τη μαία, το Θεό, τη Μητέρα Φύση, τη Συμπαντική Πηγή.
Και έχει μια φανταστική άμυνα ο εγκέφαλος. Να γλυκαίνει τις αναμνήσεις του πόνου. Τώρα στο κρεβάτι βλέπω το πιο γλυκό πλάσμα και σχεδόν τίποτα δε θυμάμαι από τις στιγμές εκείνες. Πώς είναι δυνατόν; Και βλέπω το βίντεο με τις στιγμές και τότε μόνο ξυπνάνε οι μνήμες και δακρύζω κάθε φορά.
Ευχαριστούμε θερμά την αναγνώστρια του themamagers.gr, Σέβη Αντωνίου , που μοιράστηκε μαζί μας την σπουδαία εμπειρία της γέννας του παιδιού της.
