Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που κοιμήθηκα σερί όλο το βράδυ. Δεν θυμάμαι στα αλήθεια. Ξέρω ότι είναι πάνω από ένα χρόνο. Περισσότερες από 365 μέρες που δεν κοιμάμαι είτε εξαιτίας της δυσφορίας λόγω εγκυμοσύνης ή από το κλάμα του μωρού.
Τόσες πολλές νύχτες που ήμουν ξύπνια μέσα στο σκοτάδι, απαντώντας στο κλάμα σου για να σε βοηθήσω. Είναι οι στιγμές που ο κόσμος έξω κοιμάται, εκτός από εμάς τους δύο σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο.
Το κλάμα σου σταματά ενώ σε κουνάω στην αγκαλιά μου για να μην ξυπνήσεις την αδελφή σου και σε ταίζω μέχρι να κοιμηθείς ξανά. Μερικές φορές είμαι τόσο κουρασμένη που δεν μπορώ να ανοίξω τα βλέφαρά μου και ο πόνος της προσπάθειας να λειτουργήσω όταν με χτυπάει η εξάντληση είναι ανυπόφορος.
Είναι οι στιγμές που νιώθω ότι η μητρότητα μου ζητάει όλα όσα έχω και ακόμα παραπάνω. Είναι οι στιγμές οιυ νιώθω την αγανάκτηση να αυξάνεται “Γιατί ξύπνησες κιόλας; Δεν μπορεί να θέλεις κι άλλο γάλα”. Κάποιες φορές ξεσπώ στον σύζυγό μου λες και είναι δικό του λάθος που αυτό το μικρό πλάσμα ξυπνάει. Δεν είναι δικό του λάθος, είμαστε και οι δυο εδώ αλλά εγώ είμαι η μόνη που σωματικά μπορώ να βοηθήσω. Αυτές είναι οι στιγμές που είναι πρόκληση και με κάνουν να συνεδιητοποιώ πως “οι νύχτες είναι μεγάλες αλλά τα χρόνια είναι λίγα”.
Υπάρχει κάτι όμως σε αυτές τις στιγμές που είναι πολύ γλυκό. Κι όπως εγώ και το μωρό μου καθόμαστε στην καρέκλα θηλασμού, ήδη θρηνώ για τη στιγμή που αυτό θα έχει τελειώσει. Κάπου μέσα μου ήδη νοσταλγώ αυτή τη στιγμή γιατί ξέρω ότι σε λίγο θα τελειώσει.
Κάποια μέρα, πολύ σύντομα, δεν θα με ξυπνάς το βράδυ. Θα κοιμάσαι και δεν θα με χρειάζεσαι για να σου τραγουδήσω ένα νανούρισμα, να γεμίσω την κοιλίτσα σου ή να σε κοιμήσω. Οι νύχτες αυτές θα είναι παρελθόν και εγώ θα τις αναπολώ. Ξέρω ότι θα δακρύζω για τις μέρες που μπορούσα να κρατήσω ολόκληρο το σωματάκι σου στα χέρια μου και θα χωρούσαμε μαζί σε μια καρέκλα. Εκεί που θα σε τάιζα και θα χάιδευα το κεφαλάκι σου κι εσύ θα ένιωθες ασφάλεια που θα ήξερες ότι είσαι στην αγκαλιά της μαμάς σου. Σε λίγο θα έχεις μεγαλώσει, θα περπατάς, θα τρέχεις. Και μια μέρα δεν θα με χρειάζεσαι πια.
Κείμενο της blogger Her View from Home
