Μερικές φορές ονειροπολώ. Για να παίρνω δυνάμεις.
Και τελευταία το όνειρο μου είναι ένα μεγάλο χωριό με γυναίκες και άντρες που έχουμε ένα κοινό. Είμαστε γονείς παιδιών που μεγαλώνουν στον σημερινό κόσμο.
Δεν μιλάω για γκέτο. Μην τρομάξεις. Μιλάω για ένα χωριό με θάλασσα μπροστά στα σπίτια, λιβάδια και καθαρό αέρα, σχολεία καθαρά που θέλουν μαθητές γελαστούς, χαρούμενους δημιουργικούς.
Ακούγεται ουτοπικό. Το ξέρω. Όταν γύρω μου απλώνεται η απόλυτη φρίκη. Όταν τίποτα δεδομένο μέχρι πριν δέκα χρόνια δεν είναι σήμερα το ίδιο. Όταν τα παιδιά δεν έχουν ζέστη, σπίτια, περίθαλψη, γονείς…
Ο κόσμος είναι σχεδόν τρομακτικός. Δεν ξέρω πως να μιλήσω σ΄ένα εννιάχρονο αγόρι γι’ αυτό που γίνεται, όχι γιατί θέλω να το έχω στη γυάλα. Κυρίως γιατί εγώ θα τρομάξω με τα λόγια μου.
Και ακόμα πιο τρομακτικό, όταν έχεις γίνει γονιός μετά τα σαράντα που σημαίνει μεγάλη επιθυμία, γνώση και αφοσίωση χωρίς εγωιστικά σκαμπανεβάσματα.
Απόλυτη ανάγκη μου το όνειρο και η διαφυγή. Και ξαναγυρίζω στο χωριό που ποτέ δεν είχα, ποτέ δε θα αποκτήσω και πάντα θα επιθυμώ. Εκεί λοιπόν οι γονείς θα βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Θα μπορούμε να χτυπήσουμε μια πόρτα και να ζητήσουμε σιρόπι ντεπόν μια νύχτα βροχερή.
Θα έρθει κι ένα πιάτο ζεστά κουλουράκια όταν η μυρωδιά τους θα σπάει τη μύτη σου κι όταν φυσικά δεν έχεις μαγειρέψει τίποτα. Τα παιδιά δεν θα είναι ποτέ μόνα τους το ΣΚ μπροστά στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση. Θα έχουν πάντα παρέα, φιλαράκια να γελάσουν, να παίξουν, να τσακωθούν.
Και φυσικά αυτοί οι γονείς δε θα παρεξηγούνται όταν το σπίτι τους γίνει μπάχαλο ένα βράδυ Σαββάτου και δε θα θυμώνουν γιατί ο μικρός σου κανίβαλος αγαπάει να ρεύεται δημόσια και σκάει στα γέλια, αδιαφορώντας για το savoir vivre.
Δε θα μιλήσω αμέσως για τα άλλα μου όνειρα. Κυρίως γιατί μπορεί μερικοί από σας να είστε φροϋδιστές κι εγώ μικρή άκουγα Σαββόπουλο.
Τα όνειρα σου μην τα λες γιατί μια νύχτα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ρθουν στην εξουσία. Και τελευταία οι εξουσίες γίνονται όλο και χειρότερες.
Γι αυτό λέω, ας ονειρευτούμε για τα παιδιά όλου του κόσμου έναν καλύτερο κόσμο. Δεν είναι ποτέ αργά.
Γράφει η Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
