“Είμαι καλή μαμά;” ρώτησα το 6χρονο παιδί μου. “Είσαι η καλύτερη”, μου είπε με χαμόγελο. Τον αγκάλιασα, και όπως πάντα, ένιωσα πολύ καλά. Όμως όπως έβγαινα από το δωμάτιό του, με έπιασαν τύψεις. Κοίταξα τριγύρω όλα τα παιχνίδια στο πάτωμα, τα ράφια που είχα τακτοποιήσει πριν λίγες εβδομάδες τώρα είχαν μισοντυμένες κούκλες.
Έσκυψα να μαζέψω κάτι κομμάτια παζλ για να τα βάλω στο τραπέζι. Ίσως αύριο θα έχω την ενέργεια να τα βάλω στη θέση τους, αλλά μάλλον όχι. Ίσως προσπαθήσω για 27η φορά να βγάλω τα σημάδια από τους ανεξίτηλους στο τραπέζι της κουζίνας -αυτό που ποτέ πια δεν θα είναι το ίδιο από τότε που το 6χρονο, 4χρονο και 10 μηνών παιδιά μου αποφάσισαν ότι είναι ο χώρος για τη ζωγραφική τους.
Όπως περπατάω εξαντλημένη από την μέρα μου και την ακαταστασία που έχει κάθε σπίτι με παιδιά, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα είμαι καλύτερη. Θα έχω περισσότερη υπομονή. Δεν θα τους φωνάξω που άφησαν την πλαστελίνη στο ξύλινο πάτωμα. Απλά θα παίξω μαζί τους.
Θέλω να γίνω η μαμά που ασχολείται περισσότερο με το να διασκεδάζει με τα παιδιά της από ό,τι με την ακαταστασία που θα προκληθεί. Θέλω το σπίτι μου- όπως ήταν και το δικό μου μεγαλώνοντας- να είναι γεμάτο από φίλους των παιδιών μου και το γέλιο τους, αλλά και το χάος που προκαλεί όλο αυτό. Θέλω να παίζουν μαζί τους και να μην ανησυχώ για τα παιχνίδια που θα αφήσουν πίσω τους. Θέλω να κάνω πάρτι γενεθλίων στο σπίτι χωρίς να ανησυχώ ότι το σπίτι μου δεν είναι αρκετά όμορφο ή καθαρό.
Πρόσφατα ο σύζυγός μου μού είπε ότι δεν θέλω να έρχονται φίλοι των παιδιών μας στο σπίτι γιατί με τρομάζει η ακαταστασία που θα δημιουργηθεί. Ντρέπομαι που το παραδέχομαι αλλά είναι αλήθεια. Συνήθως προτιμώ να συναντώ τους άλλους γονείς με τα παιδιά τους στην παιδικήχαρά. Είναι πιο εύκολο έτσι. Αλλά αυτό που μου είπε με ξύπνησε.
Την επόμενη εβδομάδα ήρθαν φίλοι των παιδιών μου στο σπίτι, είχαν ενθουσιαστεί. Τα έκαναν όλα χάλια, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά ήμουν ήρεμη ενώ χοροπήδαγαν στους καναπέδες. Κι όταν έφυγαν βάλαμε ένα τραγούδι και τακτοποιήσαμε το σπίτι όλοι μαζί.
