Μια μέρα καθόμουν στην παιδική χαρά και χάζευα τα παιδιά μου, την έφηβη κόρη μου και το νηπιάκι μου, να παίζουν μαζί κλωτσόντας μια μπάλα.
Απολάμβανα αυτή τη σπάνια στιγμή γαλήνης όταν μια μαμά που γνωρίζω ελάχιστα μου είπε “είναι αξιολάτρευτα. Πόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας!” Μια άλλη μαμά με ρώτησε “το έκανες αυτό επίτηδες; Για να προσέχει η μεγάλη την μικρή;”
Πάντα συνήθιζα να μοιράζομαι λεπτομέρειες για την εγκυμοσύνη με ανθρώπους που δεν γνωρίζω καλά-καλά. Αλλά γιατί τόσοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τη γονιμότητα μιας γυναίκας; Γιατί η κοινωνία μας χειρίζεται την εγκυμοσύνη ως κάτι που πρέπει να βάλουμε στο ημερολόγιο της Google; Οι κοντινοί μου φίλοι με παρηγορούσαν μετά τις αποβολές που είχα και φυσικά ποτέ δεν με ρώτησαν για τη διαφορά ηλικίας των παιδιών μου.
Για πρώτη φορά δεν ενέδωσα στην πίεση για να πω την ιστορία μου. Το πότε θα κάνεις παιδιά έχει να κάνει με ζητήματα ταμπού για τέτοια συζήτηση -το σεξ, την υγεία, τα χρήματα- αλλά οι περισσότεροι δεν διστάζουμε να κάνουμε ερωτήσεις του τύπου ‘Πόσα παιδιά θέλεις να κάνεις;”.
Όταν σχεδίαζα να κάνω δεύτερο παιδί αλλά δεν είχα ξεκινήσει τις προσπάθειες ακόμα, ρωτούσα τους πάντες για τις δικές τους επιλογές. “Θα κάνετε ένα αδελφάκι για την Amy”, είχα ρωτήσει μια μαμά όταν είδα το πρόσωπό της να συννεφιάζει. Συνειδητοποίησα τότε πόσο επώδυνη ήταν η ερώτησή μου. Αυτό που, όμως, πραγματικά ήθελα να μάθω ήταν εάν εγώ θα έκανα δεύτερο παιδί. Για αυτό το θέμα έπρεπε να είχα μιλήσει. Εάν ήθελε να πει τη δική της ιστορία, θα μπορούσε να μου την πει από μόνη της χωρίς να την πιέσω.
Όταν σταμάτησα να συζητάω με αγνώστους τα προσωπικά μου ζητήματα άρχισα να νιώθω μια συμπάθεια για τους οριακά-αγενείς ανθρώπους. Όσο μιλούσα με τις μαμάδες στην παιδική χαρά, τόσο μάθαινα για τα δικά τους παιδιά, και καταλάβαινα ότι απλά ανησυχούσαν. Διαρκώς σκεφτόντουσαν πώς τα παιδιά τους θα έχουν καλές αδελφικές σχέσεις, αν θα πήγαιναν σε ένα καλό σχολείο. Ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι θα τα έκαναν όλα τέλεια και σωστά.
Οπότε όταν έβλεπαν τη διαφορετική οικογένειά μου, κοιτούσαν διεξοδικά και τι έβλεπαν πραγματικά; Έβλεπαν δύο αδελφάκια να κλωτσάνε μια μπάμα, δύο αδελφές να χαμογελούν σοτν ήλιο. Αυτή η όμορφη εικόνα είναι αυτό που βλέπεις όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλεις. Όσον αφορά στις εγκυμοσύνες και την απόκτηση παιδιών, πρέπει να αγακλιάζουμε την χαοτική ομορφιά. Τα καλύτερα δεν σχεδιάζονται!
Ένα όμορφο κείμενο της Jess deCourcy Hinds που διαβάσαμε στο Tinybeans.com
