Λένε ότι το πρώτο βήμα για την επούλωση και το αίσθημα ελευθερίας είναι να παραδεχτείς την αλήθεια για το ποιος και τι είσαι, ανεξάρτητα από τις πιθανές κοινωνικές επιπτώσεις.
Όταν ήρθε η ώρα να παραδεχτώ στον κοινωνικό μου περίγυρο ότι είμαι vegetarian, με αντιμετώπισαν σαν ασθενή, και μάλιστα σαν κάποιον που πάσχει από μία ανίατη ασθένεια. Κοινώς, όλοι με αντιμετώπισαν πολύ αρνητικά, και κυρίως το οικογενειακό μου περιβάλλον.
Κατάφερα να μην τους μισήσω γι’ αυτό γι’ αυτή την μη αποδοχή, ή έστω τον σεβασμό, σε αυτά που πίστευα και συνέχισα τη ζωή μου επιλέγοντας τη διατροφή που με έκανε να νιώθω καλύτερα ως άνθρωπο.
Πέρασαν χρόνια από εκείνες τις διαμάχες, η ζωή συνεχίστηκε, παντρεύτηκα και έφερα στον κόσμο ένα μικρό αγόρι. Πριν γίνω ακόμα μητέρα, ονειρευόμουν πως θα μυήσω το παιδί μου αργότερα, στην φιλοσοφία μου σχετικά με την χορτοφαγία. Όμως, τα προβλήματα που αντιμετώπισα και συνεχίζω να αντιμετωπίζω λόγω των επιλογών μου, με έκαναν να το σκεφτώ πολύ σοβαρά. Μετά από πολλή σκέψη και συζητήσεις με τον σύζυγό μου, που είναι επίσης χορτοφάγος, αποφασίσαμε να του μιλήσουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας όταν θα μπορεί να καταλάβει. Θα τον αφήσουμε να επιλέξει μόνος του τι θα βάζει στο πιάτο του. Άλλωστε η ζωή θα είναι δική του.
Δεν είναι εύκολο να είσαι vegetarian. Ως χορτοφάγος πρέπει να δίνω μάχη για τα “πιστεύω” μου. Σε δείπνα και συγκεντρώσεις αναγκάζομαι διαρκώς να εξηγούμαι ή μάλλον να απολογούμαι και να αναλύω γιατί δεν τρώω το ένα ή το άλλο. Τελικά καταλήγω να γεμίζω το ποτήρι μου με νερό και να τσιμπάω λίγη από τη σαλάτα, επικαλούμενη έλλειψη όρεξης, από το να κάθομαι να δίνω διάλεξη υπέρ της χορτοφαγίας μπροστά σε δεκάδες έκπληκτα και συχνά αποδοκιμαστικά βλέμματα.
Πολλές φορές αυτές οι έξοδοι δεν τελειώνουν “αναίμακτα” καθώς πολλοί δεν δίνουν σημασία στα λεγόμενά μου, με αντιμετωπίζουν σαν μια γραφική τρελή και μου σερβίρουν ορεκτικά με κρέας, κομμάτια πίτσα με ζαμπόν και λουκάνικο επιμένοντας να αφαιρέσω η ίδια το κρέας από τα κομμάτια που δεν θέλω, λέγοντας “στο κάτω κάτω δεν είναι και δηλητήριο”. Για μένα είναι.
Από μικρή αυτό που με είχαν μάθει, είναι να λέω την αλήθεια. Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπω ότι δεν είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης. Όσες φορές έχω δοκιμάσει να αρνηθώ το φαγητό που μου προσφέρουν εξηγώντας με ειλικρίνεια το γιατί, οδηγούμαι σε μια ατέρμονη σειρά ανακρίσεων κατά την οποία ξοδεύω πολύ χρόνο ακούγοντας τους ιατρικούς λόγους που θα έπρεπε να καταναλώνω κρέας.
Αυτή είναι, λοιπόν, η ζωή μου τα τελευταία 10 χρόνια. Και δέκα χρόνια είναι μεγάλο χρονικό διάστημα για να δίνεις καθημερινά μάχες για το τι τρως, πώς το τρως και γιατί γουστάρεις να το τρως. Ξέρω ότι η αμηχανία που αισθάνονται οι περισσότεροι γύρω μου δεν γίνεται να αλλάξει εν μία νυκτί. Και ούτε αυτός είναι λόγος για μένα, να σταματήσω να είμαι χορτοφάγος.
Είναι όμως ένας καλός λόγος να μην βάλω το παιδί μου σε αυτή τη διαδικασία. Εκτός αν το επιλέξει μόνο του. Εκεί, θα τον στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις.
Μία μητέρα χορτοφάγος
