Ένα κείμενο με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Ζω σε μία χώρα που ο καιρός μοιάζει με τον καιρό του Λονδίνου. Ζω σε μια χώρα χωρίς θάλασσα αλλά που τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα μ’αναπηρία είναι πολίτες ισότιμοι και αντιμετωπίζονται παντού με σεβασμό. Ζω επίσης σε μια χώρα που τα αυτοκίνητα κοκαλώνουν στις διαβάσεις πεζών, που σέβονται την απαγόρευση του καπνίσματος, που οι συνδιαλλαγές με το δημόσιο, συνήθως, γίνονται πολύ γρήγορα και έχει παντού πάρκα και χώρους πρασίνου. Ζω επίσης σε μία χώρα που δημιουργεί συνθήκες ν’αγαπήσουν τα παιδιά τα ζώα από μικρή ηλικία, να τα σέβονται και να τα φροντίζουν.
Όχι δεν είναι η χώρα του Πήτερ Παν και όχι δεν είναι όλα τέλεια.
Γίνεται, όμως, προσπάθεια για να υπάρχει ποιότητα ζωής για όλους, ακόμα και τους τετράποδους φίλους μας.
Όλα τα κατοικίδια έχουν υποχρεωτικά τσιπάκι και ευρωπαϊκό διαβατήριο που είναι και βιβλιάριο υγείας. Σε αυτό ο κτηνίατρος σημειώνει τους εμβολιασμούς και όλα τα στοιχεία του ζώου και του ιδιοκτήτη. Αυτά, άλλωστε, προβλέπονται στη νομοθεσία που τηρείται απαρέγκλιτα και είναι και ένας από τους λόγους που δεν υπάρχουν αδέσποτα. Οι δρόμοι είναι καθαροί γιατί όσοι έχουν σκύλο μαζεύουν τις ακαθαρσίες είτε με τη βοήθεια μιας σακούλας που φέρνουν από το σπίτι, είτε χρησιμοποιώντας τα ειδικά σακουλάκια που θα βρουν σε συγκεκριμένες κολώνες του Δήμου και που παρέχονται δωρεάν σε όλους.
Στην πόλη υπάρχουν ειδικά πάρκα για σκυλιά, χώροι, δηλαδή, περιφραγμένοι που μπορεί το ζώο να τρέξει ελεύθερο χωρίς λουρί και να μάθει να συναναστρέφεται και μ’άλλα ζώα. Εκεί οι ιδιοκτήτες μπορούν να μιλήσουν, να γνωριστούν και, γιατί όχι, να γίνουν φίλοι.
Τα κατοικίδια επιτρέπονται στα μέσα μεταφοράς και σε εσωτερικούς χώρους, σε καφέ και σε εστιατόρια.
Είναι κάτι φυσιολογικό και δεν θα έρθεις αντιμέτωπος με επιθετικά βλέμματα. Αν μάλιστα, ο σκύλος σου διψάει, ο σερβιτόρος θα φέρει μπολ με νερό και γι’ αυτόν. Στα σουπερμάρκετ, που δεν επιτρέπονται ζώα, υπάρχει συγκεκριμένο σημείο που μπορείς να δέσεις το σκύλο σου, δίπλα από ένα μπωλ με νερό το οποίο παρέχεται από το κατάστημα. Φυσικά εδώ, είναι τέτοια η νοοτροπία που δεν έχεις την αγωνία ότι κάποιος μπορεί να πειράξει τον τετράποδο φίλο σου, ενώ εσύ ψωνίζεις αμέριμνος. Αν κάποιος ιδιοκτήτης π.χ εστιατορίου δε δέχεται ζώα, βάζει ένα σχετικό αυτοκόλλητο στην πόρτα της εισόδου.
Ωστόσο, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Η αγάπη και ο σεβασμός για τα ζώα, εδώ, ξεκινούν από μικρή ηλικία.
Στο Λουξεμβούργο υπάρχουν πάρα πολλές φάρμες. Κάποιες απ’αυτές είναι εκπαιδευτικές, δηλαδή ανοιχτές σε σχολεία και οικογένειες όπου τα παιδιά έρχονται για να δουν ζώα της φάρμας όπως αγελάδες, χήνες, κουνέλια κ.λ.π. Τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα για τη φροντίδα των ζώων, τις δουλειές μιας φάρμας και φυσικά μπορούν να χαιδέψουν τα ζώα, να τα ταΐσουν και να παίξουν μαζί τους με τη σωστή επίβλεψη φυσικά. Υπάρχουν ακόμα φάρμες μ’άλογα, για ιππασία αλλά και πάρκα μ’ελάφια που μπορείς να ταΐσεις μ’ειδική τροφή που σου παρέχεται δωρεάν.
Ναι, υπάρχουν περιστατικά κακοποίησης ζώων. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που άφησαν το σκύλο τους μέσα στο αυτοκίνητο μία ζεστή μέρα, αλλά ευτυχώς αυτά είναι ελάχιστα.
Τα οφέλη του να μεγαλώνεις παιδί με κατοικίδιο στο σπίτι και δη σκύλο είναι πολλά. Και αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά γιατί το βιώνω καθημερινά. Αλλά τα μεγαλύτερα οφέλη έρχονται όταν μάθεις τα παιδιά να σέβονται τα ζώα, ακόμα κι αν δεν έχουν δικό τους.
Γιατί, απλά, ο σεβασμός σε ένα πλάσμα που εξαρτάται αποκλειστικά από σένα, είναι δείγμα πολιτισμού.
Γράφει η Έλφη Κουφογιώργου
