Η Samm Davidson δεν ήταν προετοιμασμένη για την πραγματικότητα που θα αντιμετώπιζε όταν -ενώ ήταν έγκυος λίγων εβδομάδων- έχασε το μωρό που κυοφορούσε. Όπως περιγράφει στο ScaryMommy ήξερε ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά τα συναισθήματα που βίωσε ήταν πολύ δυνατά:
“Ήταν μια εβδομάδα μετά τα πρώτα γενέθλια του γιου μου όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος για δεύτερη φορά. Μετά από μερικές μόλις προσπάθειες με τον σύζυγό μου, ένιωσα πολύ χαρούμενη που επρόκειτο να βιώσω για δεύτερη φορά μία εγκυμοσύνη. Όμως περίπου πέντε εβδομάδες αργότερα και ενώ προσπαθούσα να αντιμετωπίσω τις ναυτίες που βίωνα, ένιωσα έκπληκτη όταν ξεκίνησα να νιώθω τέλεια. Κανένα φούσκωμα, καμία εξάντληση, καμία ατονία. Είχα ακούσει παλαιότερα για εκείνες τις γυναίκες που βίωναν εξαιρετικά καλές εγκυμοσύνες, χωρίς κανένα σύμπτωμα, ωστόσο δεν το πίστεψα ποτέ. Μέχρι τη στιγμή που βίωσα και εγώ μία εγκυμοσύνη χωρίς δυσκολίες.
Ένα βράδυ πριν από την προγραμματισμένη επίσκεψη στον γυναικολόγο, και ενώ ήμουν 8 εβδομάδων, παρατήρησα μερικές σταγόνες αίμα στο χαρτί, ενώ είχα κάνει μία συνηθισμένη επίσκεψη στην τουαλέτα. Αμέσως κάλεσα τη μητέρα μου, η οποία είναι νοσοκόμα και με διαβεβαίωσε πως αυτό το σύμπτωμα είναι απολύτως λογικό. Κάλεσα όμως και τον γυναικολόγο μου, ο οποίος με διαβεβαίωσε ακριβώς το ίδιο. Όμως εγώ, το γνώριζα μέσα μου. Το ένιωθα.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Δάγκωνα συνεχώς τα νύχια μου από το άγχος μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο, όπου είχα το ραντεβού με τον γιατρό μου. Όταν μετά το υπερηχογράφημα, ο γυναικολόγος μπήκε στην αίθουσα μού είπε αυτό που ήδη γνώριζα. Μου εξήγησε τα πάντα και όλες τις επιλογές που είχα, αλλά εγώ δεν άκουγα τίποτα.
Η αιμορραγία κράτησε περίπου δέκα μέρες. Είχα άρνηση και δε ήθελα να βγω από το σπίτι, αλλά η μητέρα μου με παρακίνησε να κάνω κάποιες συνηθισμένες δραστηριότητες μαζί με τον γιο μου. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν κάποιο άλλο μέρος, εκτός από το σπίτι μου, και πήγαινα τουαλέτα, ενώ είχα ακόμα αιμορραγία, ένιωθα σαν να αφήνω ένα μέρος του μωρού μου σε κάποιο άθλιο μέρος. Η λογική μου έλεγε πως αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα, ωστόσο υπήρχε ένα κομμάτι μου που δεν ήταν και τόσο σίγουρο.
Πέρασα πολλούς μήνες που ήταν γεμάτοι από άγχος και εμμονικές σκέψεις. Προσπάθησα να μιλήσω σε κάθε γυναίκα που γνώριζα πως έχει αποβάλει, πιστεύοντας πως θα μου πει κάτι που θα απαλύνει την απροσδόκητα εξουθενωτική θλίψη που βίωνα. Έψαχνα στο Google μέχρι αργά το βράδυ, αναζητώντας απαντήσεις και λύσεις. Ήταν μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής μου, την οποία για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα πως θα συμβεί. Πάντα πίστευα πως μία αποβολή θα ήταν δύσκολη συναισθηματικά για μένα, αλλά δεν είχα ιδέα πόσο πολύ θα με κατέστρεφε.
Σήμερα, έχω αποκτήσει τρία παιδιά ακόμα, αλλά ο πόνος είναι ακριβώς εκεί, πάντα σιωπηλός. Έγινε μέρος της ιστορίας μου και ένα γεγονός που αργότερα έφερε στη ζωή τον δεύτερο, υπέροχο γιο μου και στη συνέχεια άλλα δύο παιδιά. Όταν φέρνω στο νου μου όμως αυτή την περίοδο, νιώθω τεράστια θλίψη.
Η πληγή ήταν τόσο βαθιά που επηρέασε τα πάντα. Οι άνθρωποι που μου έδειξαν τότε στήριξη και αγάπη, κέρδισαν μία παντοτινή θέση στην καρδιά και τη ζωή μου. Μου πήρε πολύ χρόνο για να μπορέσω να το διαχειριστώ μέσα μου. Οι επόμενες εγκυμοσύνες μου ήταν όλες, μία προς μία, γεμάτες από άγχος και ανησυχίες -κάποιες φυσιολογικές και κάποιες άλλες όχι τόσο- και χρειάστηκα αρκετή βοήθεια από τους γύρω μου κάθε φορά που επισκεπτόμουν τον γιατρό ακόμα και για την πιο απλή εξέταση.
Έτσι, γνωρίζοντας πως κάθε γυναίκα βιώνει με διαφορετικό τρόπο μία τόσο τραυματική εμπειρία, θέλησε να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου ιστορία. Θέλω να σου πω επίσης πως εάν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιας φίλη σου που βιώνει κάτι παρόμοιο αυτή την περίοδο, θέλω να σκεφτείς πως νιώθει χειρότερα από ό,τι σου λέει. Είναι περίπλοκο, είναι σκληρό, είναι πολύ προσωπικό. Και είναι η στιγμή για να μιλήσουμε περισσότερο για αυτό”.
