Συγγνώμη για την κατάσταση της σχέσης μας. Συγγνώμη που τα πράγματα άλλαξαν. Συγγνώμη που εγώ άλλαξα.
Βλέπεις, η μητρότητα με άλλαξε. Δεν χρειάζεται να στο πω αυτό. Το ότι δεν είσαι μαμά – ή μπαμπάς – δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνεις πώς τα φέρνει η ζωή. Το να γίνεσαι γονιός είναι ένα συναρπαστικό, αλλά και τρομακτικό γεγονός. Όμως κι οι δύο ξέραμε ότι ήταν κάτι που θα με άλλαζε.
Αποδεχτήκαμε κάποια πράγματα. Ξέραμε ότι θα μιλάμε και θα βρισκόμαστε λιγότερο. Ότι θα ήμουν συνεχώς αργοπορημένη, ότι δεν θα μπορούσα να έρθω σε πολλά πάρτι και γιορτές.
Αυτό που δεν ήξερα, ήταν το πόσο θα άλλαζα εγώ η ίδια. Όχι μόνο σαν μητέρα, αλλά γενικά, στην καθημερινότητά μου (πράγμα που ουσιαστικά είναι το ίδιο).
Ακόμα προσπαθείς. Με επισκέπτεσαι, φέρνεις δώρα για την κόρη μου. Αλλά το κυριότερο είναι ότι έρχεσαι. Ρωτάς πως είμαι, σε ρωτάω κι εγώ. Όμως, όταν αρχίζεις να περιγράφεις το χθεσινό ραντεβού σου ή τι συνέβη στο γραφείο, πρέπει να τρέξω να ταΐσω τη μικρή ή να τη σταματήσω από το να βάψει τους τοίχους. Φωνάζω ότι σε ακούω. Κι όταν επιστρέφω, προλαβαίνω να αρθρώσω ελάχιστες φράσεις σχετικά με το θέμα μας, πριν προκύψει κάτι άλλο με το παιδί. Οπότε, σου ζητάω συγγνώμη για κάθε μισοτελειωμένη κουβέντα και για κάθε διακοπή των συζητήσεών μας από παιδικά τραγουδάκια.
Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για σένα, την καριέρα σου, τις εκδρομές σου ή τις σέξι λεπτομέρειες της ερωτικής σου ζωής. Πραγματικά νοιάζομαι και θα έδινα τα πάντα για να ακούσω για όλα αυτά, όμως με τα ξενύχτια και τα πολύ πρωινά ξυπνήματα έχω καταρρεύσει. Μπορεί τα ολονύχτια νανουρίσματα κι οι αλλαγές πάνας να έχουν πια τελειώσει, όμως εγώ νιώθω το ίδιο κουρασμένη.
Ειλικρινά προσπαθώ. Το ξέρω ότι δεν τα καταφέρνω πάντα και ζητάω συγγνώμη για αυτό.
Είναι δύσκολο να εκφράσω το οτιδήποτε, τη στιγμή που το κεφάλι μου είναι γεμάτο νέα προγράμματα, και σχέδια και καινούριες ανησυχίες που πριν δεν είχα. Σίγουρα κάποτε μπορούσα να ανταπεξέρχομαι σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα, όμως τώρα έχουν έρθει τα πάνω κάτω και το μόνο που προσπαθώ να κρατήσω για τον εαυτό μου, είναι οι ώρες που η μικρή κοιμάται, κατά τις οποίες εγώ τρώω και κάνω μπάνιο.
Όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα κι αυτό δυστυχώς περιλαμβάνει κι εσένα προς το παρόν.
Συγγνώμη που στο τηλέφωνο μιλάμε μόνο για εμένα και την κόρη μου. Συγγνώμη που όταν μου στέλνεις μήνυμα, απαντώ μετά από μέρες ή και εβδομάδες. Και συγγνώμη που σου στέλνω αμέτρητες φωτογραφίες της μικρής. Η αλήθεια είναι ότι τώρα πια αυτός είναι ο μόνος τρόπος που βρίσκω για να αρχίσω μια συζήτηση. Να επανασυνδεθώ μαζί σου.
Σ’ αγαπώ. Αγαπώ το ποια είσαι και θέλω να ξέρω πώς είσαι. Και για αυτό το λόγο σε παρακαλώ να συνεχίσεις τις προσπάθειες. Το ξέρω πως δεν έχω δικαίωμα να το ζητάω αυτό, γιατί δεν είναι δίκαιο να αγωνίζεσαι μόνο εσύ για τη σχέση μας. Όμως, σε χρειάζομαι κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζητήσω τη βοήθειά σου.
Συγγνώμη αν φαίνομαι αδιάφορη ή απόμακρη. Να ξέρεις ότι η παράνοια κι η συνεχής αμνησία μου δεν αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματά μου για εσένα, αλλά εμένα: μία μαμά που ακόμα προσπαθεί να βάλει μια τάξη και να κατανοήσει τη νέα της ζωή.
Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν ακούω ή ότι δεν νοιάζομαι. Γιατί πραγματικά νοιάζομαι. Απλώς, μπορεί να μου πάρει μερικά λεπτά (ή χρόνια) να βρω μια ισορροπία στη ζωή μου.
Επιμέλεια: Φανή Καρδάση
