Ήταν αργά το βράδυ στη γαμήλια δεξίωση του γιου του στενού μας φίλου σε εξωτερικό χώρο σε μια μεγάλη φάρμα. Ο σύζυγός μου και εγώ σταθήκαμε λίγα μέτρα μακριά και συζητούσαμε με κάποιους φίλους που δεν είχαμε δει εδώ και μερικά χρόνια.
«Εσείς είστε τόσο καταπληκτικοί που δέχεστε το παιδί σας όπως είναι», ψιθύρισε μια φίλη μιας φίλης πάνω από το χείλος του ποτού της.
«Δεν βλέπω ότι υπήρχε επιλογή», απάντησα. «Τον αγαπάμε. Δεν θα θέλαμε ποτέ να τον πληγώσουμε». Αυτή ήταν μια από τις τυποποιημένες απαντήσεις που είχα αναπτύξει τους προηγούμενους μήνες, αν και τις περισσότερες φορές πήγαινα με ένα απλό ευχαριστώ.
Ένας δεύτερος φίλος ήρθε για μια αγκαλιά και με κοίταξε στα μάτια, «Είσαι πραγματικά μια υπέροχη μαμά. Τόσο γενναία. Πραγματικά.”
«Εκείνος είναι ο γενναίος», απάντησα. «Αλλά, ευχαριστώ».
Όταν η οικογένειά μας μίλησε στον κόσμο για το 11χρονο παιδί μας που έκανε μετάβαση φύλου, ο σύζυγός μου και εγώ πλημμυρίσαμε από επαίνους. Ακόμα και σήμερα, δύο χρόνια μετά το γεγονός, έχουμε τυχαίους άγνωστους, όπως ο γραμματέας που βοήθησε με την αλλαγή του ονόματός του, να μας λένε ότι είμαστε αξιόλογοι γονείς.
Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ζήσουμε με τον εαυτό μας αν το παιδί μας ένιωθε ότι δεν το αγαπούν και δεν το αποδέχονται. Αλλά υπάρχουν περισσότερα κάτω από την επιφάνεια για την περσόνα Rockstar Parent. Υπάρχει ένα μυστικό ότι οι περισσότεροι γονείς τρανσέξουαλ παιδιών κρύβονται σκόπιμα από τα παιδιά τους, τον κόσμο, και μερικοί από αυτούς κρύβονται ακόμη και από τον εαυτό τους.
Αν έχω μάθει κάτι σε αυτό το ταξίδι LGBTQ+ είναι ότι δεν ταιριάζουν όλα τα όμορφα σε ένα κουτί. Υπάρχουν πολλά περισσότερα από τη διχοτόμηση ασπρόμαυρων, αρσενικών και γυναικών, γκέι και στρέιτ. Υπάρχουν περισσότεροι από δύο τρόποι να ανταποκριθούμε, εκτός από το να κυματίζουμε τη σημαία του ουράνιου τόξου ή να στείλουμε τα παιδιά μας για ψυχοθεραπεία μετάβασης. Ενώ εξωτερικά φαινόταν ότι δεχόμουν το παιδί μου με τον «σωστό τρόπο», υπήρχε μια μεγάλη γκρίζα ζώνη στα παρασκήνια.
Γιατί να πω την αλήθεια
Τα τρανσέξουαλ παιδιά και έφηβοι, όπως όλα τα παιδιά, είναι πολύ καλύτερα στη ζωή με τη στοργική υποστήριξη από τους γονείς τους. Τα τρανς παιδιά αντιμετωπίζουν έναν κόσμο στον οποίο συχνά παρεξηγούνται. Από τον νταή της γειτονιάς μέχρι κάποιον πολιτικό, πρέπει να ακούν μηνύματα που λένε ότι δεν έχουν σημασία και δεν πρέπει να υπάρχουν. Το να έχεις ένα ασφαλές και απαλό μέρος για να προσγειωθείς στην αγκαλιά μιας οικογένειας που κατανοεί είναι μια σωτήρια χάρη για αυτά τα παιδιά. Χρειάζονται κάποιον να τους στεγνώσει τα δάκρυα, κάποιον που θα τους δώσει ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλύτερα και κάποιον που υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους. Αυτοί οι γονείς τυχαίνει να είναι άνθρωποι. Έχουν δικά τους δάκρυα και φόβους που δεν δείχνουν στο παιδί τους. Και οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη.
Ένας γονέας που λαμβάνει υποστήριξη έχει περισσότερους συναισθηματικούς πόρους για να φροντίσει το παιδί του. Όταν αντιμετωπίζουμε τους γονείς ως ολόκληρα άτομα και αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα και τις προκλήσεις τους, έχουν περισσότερα αποθέματα να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά τους.
Δεν περιμένω από τον υπάλληλο στο γραφείο εγγραφής να με κρατήσει από το χέρι και να με ρωτήσει πώς τα πάω με τη μετάβαση του παιδιού μου και επίσης δεν περιμένω οι πιο στενοί μου φίλοι να με ρωτήσουν αν είμαι συγκλονισμένη. Μοιράζομαι αυτό το μυστικό, έτσι ώστε οι άνθρωποι που είναι κοντά, ή γίνονται κολλητοί, με τους γονείς ενός τρανσέξουαλ παιδιού να γνωρίζουν ότι χρειάζονται έναν φίλο με τον οποίο μπορεί να είναι ευάλωτοι, κάποιον που τους επιτρέπει να βάλουν τη μάσκα της «μαμάς που τα αποδέχεται όλα» για λίγα λεπτά και να είστε αυθεντικοί.
Η αλήθεια μου
Τον Αύγουστο του 2016, βρήκα ένα μοβ ημερολόγιο στο μαξιλάρι μου καθώς άλλαζα τα ρούχα της δουλειάς μου και ετοιμαζόμουν να ετοιμάσω το δείπνο. Το σημείωμα μέσα έγραφε εν μέρει: «Θέλω να πάρω τεστοστερόνη. Είμαι τρανσέξουαλ».
Το πρόσωπό μου κοκκίνισε καθώς οι λέξεις ξεπήδησαν από τη σελίδα. Μου έκαναν τόσο νόημα σαν να μου είχε πει το παιδί μου ότι ήταν από τον Δία. Το ξαναδιάβασα μερικές φορές, πήρα αρκετές βαθιές ανάσες και μετά έκρυψα το ημερολόγιο κάτω από το μαξιλάρι μου.
Δεν έτρεξα στον γιο μου και δεν τον αγκάλιασα επειδή ήταν αρκετά γενναίος για να γράψει αυτό το γράμμα. Δεν έτρεξα στο κατάστημα την επόμενη μέρα και αγόρασα ρούχα για αγόρια. Σίγουρα δεν βιάστηκα να γράψω μια ανάρτηση στο Facebook γι’ αυτό.
Το πρώτο μας ταξίδι στο τμήμα με τα αγορίστικα του καταστήματος ρούχων ήταν τέσσερις μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, και δεν έκανα κλικ στο “Κοινή χρήση” στην προσεκτικά ενορχηστρωμένη ανάρτηση στο Facebook παρά τον επόμενο Απρίλιο.
Όταν αναπολώ την αντίδρασή μου όταν έμαθα ότι είχα έναν γιο αντί για μια κόρη, μου είναι σαφές πλέον ότι πέρασα από όλα τα στάδια της θλίψης. Δεν είμαι περήφανη που η πρώτη μου αντίδραση δεν ήταν να ζητωκραυγάζω για να το δει όλος ο κόσμος. Αλλά θέλω οι άλλοι γονείς τρανς παιδιών να ξέρουν ότι δεν είναι οι μόνοι που ξεπακετάρουν τη θλίψη τους μέσα στις δικές τους παροιμιώδεις ντουλάπες.
Η διαδικασία του πένθους μου
Τίποτα δεν συνέβη με έναν γραμμικό τρόπο. Από τότε έμαθα ότι δεν υπάρχει τίποτα γραμμικό σχετικά με τη θλίψη και πως το πένθος είναι πολύ διαφορετικό για διαφορετικούς ανθρώπους.
Η διαδικασία του πένθους μου πήγε από την άρνηση στη διαπραγμάτευση και στη συνέχεια η αποδοχή αναμειγνύεται με θυμό, ακολουθούμενη από βαθιά θλίψη και τελικά άνευ όρων αποδοχή. Η αρχική μου αντίδραση ήταν να απορρίψω την καταχώριση ημερολογίου ως σύγχυση. Το παιδί μου χρειαζόταν απλώς έναν θεραπευτή. Κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν πραγματικά τρανς επειδή ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι φορούσε φορέματα, δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τον αθλητισμό και ποτέ δεν είπε ξεκάθαρα: «Είμαι αγόρι». Είπα στον εαυτό μου ότι αυτό ήταν ξεκάθαρα απλώς μια φάση, γιατί ήταν κουλ και όλοι το έκαναν – παρόλο που δεν ξέραμε κανέναν άλλο ποιος ήταν.
Μόλις έγινε φανερό ότι αγνοώντας την κατάσταση δεν επρόκειτο να εξαφανιστεί, έριξα τον εαυτό μου σε λειτουργία διαπραγμάτευσης. Από τη φύση μου, είμαι στρατηγός. Αν υπάρχει πρόβλημα, το δουλεύω μέχρι να βρω τη λύση. Το πρώτο μου βήμα ήταν να μπω στο διαδίκτυο για να διαβάσω ό,τι μπορούσα για το θέμα.
Δεν μοιράστηκα τίποτα από αυτά με το παιδί μου. Θωράκισα τους πάντες από όλα τα σχέδιά μου. Ωστόσο, το χαμηλότερο σημείο διαπραγμάτευσης μου ήταν να ρωτήσω το παιδί μου: «Γιατί δεν είσαι απλώς λεσβία; Τότε δεν θα χρειάζεται να ανησυχείς για το ποιο μπάνιο θα χρησιμοποιήσεις και να παίρνεις ορμόνες για το υπόλοιπο της ζωής σου ή να κάνεις χειρουργική επέμβαση».
Ένα κομμάτι αποδοχής μπήκε στην καρδιά μου όταν είδα πόσο χαρούμενο ήταν το παιδί μου ντυμένος άντρας για τις Απόκριες και ξανά όταν αγοράσαμε αγορίστικα ρούχα στις διακοπές των Χριστουγέννων. Επισημοποιήσαμε κατά την επιστροφή του στο σχολείο ότι επρόκειτο να χρησιμοποιήσουν αρσενικές αντωνυμίες και την αρσενική ορθογραφία του ονόματος γέννησής του με ουδέτερο φύλο. Αλλά κρυφά, σε κάποιο επίπεδο, ο σύζυγός μου κι εγώ ακόμα ελπίζαμε ότι θα άλλαζε γνώμη.
Δυσκολευτήκαμε να χρησιμοποιήσουμε τις νέες αντωνυμίες των αρσενικών και οπισθοχωρούσα κάθε φορά που με διόρθωναν. Η φάση του θυμού άρχισε να εισχωρεί στις σκέψεις μου – σκέψεις που δεν τόλμησα να μοιραστώ με κανέναν.
Ο θυμός και ο φόβος μου ανακατεύτηκαν σε ένα ενοχλητικό χάος. Έμενα ξύπνια το βράδυ νιώθοντας ότι είχα ήδη χάσει την κόρη μου και φοβόμουν για τη ζωή του νέου μου γιου. Το ποσοστό των αποπειρών αυτοκτονίας σε διεμφυλικούς εφήβους (από γυναίκες σε άνδρες) είναι 50,8 τοις εκατό.
Αλλά υπήρχε κάτι περισσότερο στην ψυχική μου οργή. Ήμουν μια άγρια φεμινίστρια και αυτό ήταν ένα χαστούκι στο πρόσωπο για όλα όσα αγωνιζόμουν καθημερινά. Ένα μέρος μου πίστευε ότι ο γιος μου έπαιρνε τον εύκολο δρόμο πηγαίνοντας στο εχθρικό στρατόπεδο για να απολαύσει το προνόμιο του να είναι άντρας αντί να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των γυναικών.
Ο θυμός τελικά διαλύθηκε και μετατράπηκε σε θλίψη. Οι αναμνήσεις που εμφανίζονταν στο Facebook και μου έδειχναν φωτογραφίες της κόρης που είχα κάποτε με τσάκισαν. Μου έλειψαν οι μακριές ξανθές μπούκλες που φορούσε. Μου έλειψαν τα ψώνια στα girly teen stores. Συνειδητοποίησα ότι δεν θα υπήρχε χορός πατέρα-κόρης στον γάμο της. Δεν θα υπήρχε νυφικό ή φόρεμα χορού. Δεν θα προλάβαινα να την παρακολουθήσω να γεννάει. Είχα επενδύσει έντεκα χρόνια ελπίδων και ονείρων για το μέλλον του παιδιού μου. Έπρεπε να θρηνήσω την απώλεια του μέλλοντος που είχα φανταστεί.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήμασταν έξω και περήφανοι για όλους τους φίλους και την οικογένειά μας. Είχα λάβει εκατοντάδες μηνύματα από ανθρώπους που μας επαινούσαν γιατί ήμασταν καταπληκτικοί γονείς. Όχι μόνο έπρεπε να κρύψω τη θλίψη μου από τον γιο μου, αλλά ένιωθα ότι έπρεπε να την κρύψω από τον υπόλοιπο κόσμο.
Σε μια παγκόσμια ανατροπή της μοίρας, η μητέρα μου πέθανε ξαφνικά και απροσδόκητα από αναφυλακτικό σοκ τον Μάιο του 2017 και η φρικτή σκέψη μου ήταν ότι τελικά μπορούσα να θρηνήσω ανοιχτά χωρίς κανείς να ξέρει ποια δάκρυα ήταν για τη μητέρα μου και ποια για την κόρη μου.
Ο χρόνος τελικά έκανε τα μαγικά του και το τσίμπημα της θλίψης άρχισε να σβήνει. Ο γιος μας ζήτησε να αλλάξει το όνομά του από το όνομα γέννησής του έναν ολόκληρο χρόνο αφότου είχαμε αλλάξει τη χρήση αντωνυμιών. Καθίσαμε μαζί με ένα βιβλίο με ονόματα και καταλήξαμε σε κάτι που του ταίριαζε. Αλλά όπως έκανα με τον πρώτο γύρο του πένθους μου, αφιέρωσα τον χρόνο μου για να αλλάξω το νέο του όνομα. Λίγους μήνες αργότερα, ανέλαβε την ευθύνη και ζήτησε από το σχολείο να αλλάξει το όνομά του.
Δεν είμαι μόνη
Σήμερα, διευθύνω μια ομάδα υποστήριξης στη μικρή μας πόλη για γονείς παιδιών που αναγνωρίζονται ως LGBTQ. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι έχω δει αυτό το πένθος σε πολλούς άλλους γονείς σε διάφορους βαθμούς. Δεν χρειάζονται όλοι όσο χρόνο έκανα εγώ για να φτάσουν στην αποδοχή. Μερικοί περνούν μόνο λίγες μέρες ή εβδομάδες αφήνοντας να φύγουν αυτά που είχαν οραματιστεί για το παιδί τους.
Μια μητέρα μοιράστηκε με την ομάδα μας ότι θρηνεί πόσο κοντά ήταν με τον γιο της ως παιδί και πώς υπάρχει μια απόσταση τώρα που προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα. Μια άλλη μητέρα μοιράστηκε ότι φοβόταν ότι δεν θα είχε βιολογικό εγγόνι. Και οι δύο αυτές μητέρες λαχταρούσαν να κάνουν αυτές τις συζητήσεις σε ένα ασφαλές μέρος όπου ήξεραν ότι δεν θα κρίνονταν επειδή ζούσαν στη γκρίζα ζώνη μεταξύ της απόρριψης και της αποδοχής. Αυτές δεν είναι ξεκάθαρες διαδικασίες πένθους και σίγουρα δεν είναι θέματα που συζητάμε με αγνώστους που μας χαϊδεύουν στην πλάτη επειδή είμαστε σούπερ γονείς.
Υπήρξαν μέρες σε όλη αυτή τη διαδικασία που ευχόμουν να είχα υπερδυνάμεις για να κάνω τα πράγματα πιο εύκολα. Ταυτόχρονα, οι γονείς των τρανσέξουαλ παιδιών που έχω γνωρίσει ήταν εξαιρετικά δυνατοί άνθρωποι. Ωστόσο, είναι σημαντικό για όλους μας να αναγνωρίσουμε το ταξίδι του ήρωα που έχει διανύσει και τα απέραντα συναισθήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν και μπορεί να αντιμετωπίζουν ακόμα. Η υποστήριξη αυτών των φανταστικών γονέων θα στηρίξει, με τη σειρά του, αυτά τα γενναία παιδιά που διδάσκουν σε όλους μας πώς να είμαστε αληθινοί με τον εαυτό μας.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο TodaysParent τον Ιούνιο του 2019.
