Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι μερικές φορές που σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς την μητέρα μου.
Ακούγεται πολύ σκληρό, αλλά απλά το φαντάζομαι.
Εκείνη η καταραμένη μέρα, η Δευτέρα, που έρχεται η μάνα σου, να σε ξυπνήσει, ενώ εσύ το μόνο που ζητάς είναι να σε αφήσουν να κοιμηθείς λίγο, τουλάχιστον να πάει 10:00, αλλά σιγά μην σε αφήσουν, θα σε σηκώσουν από τις 7:00 να πας σχολείο.
Κάτι που ακόμα δεν έχω καταλάβει είναι γιατί τα σχολεία ξεκινούν από τις 7:00! Γιατί, ας πούμε, να μην αρχίζουν πιο αργά και να τελειώνουν πιο αργά; Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα, αρκεί να κοιμάμαι.
Ας επανέλθω πάλι στο θέμα μου! Χωρίς την μητέρα μας, τα πράγματα στην ζωή μας θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πρέπει να προσθέσω ότι η οικογένεια μου είναι τριμελής και ο πατέρας μου είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος με γαϊδουρινή υπομονή που δεν μπορεί να σου χαλάσει εύκολα χατίρι, αλλά μέχρι ένα όριο. Αρχικά λοιπόν, αν δεν είχα τη μαμά μου για ένα μήνα, θα έκανα ό,τι ήθελα και όποτε το ήθελα (καλά όχι κάτι παρανοϊκό). Θα μπορούσα να δω τηλεόραση μέχρι ό,τι ώρα θέλω, να βγω έξω με τα φιλαράκια μου μέχρι ό,τι ώρα θέλω, χωρίς να έχω έννοια αν πρέπει να γυρίσω νωρίς, μήπως και μου φωνάξουν στο σπίτι.
Θα μπορούσα να πάρω έναν κακό βαθμό και δε θα χρειαζόταν να της το πω face to face, ή να την δω να απογοητεύεται και να σκαρφιστώ μια τελείως παράλογη δικαιολογία τύπου ότι με αντέγραφε η διπλανή μου και μας πήρε τα γραπτά και μας τα μηδένισε. Ενώ αν ήμουν μόνη μου, θα έπαιρνα εγώ το γραπτό, θα απογοητευόμουν, αλλά θα ήξερα τι έκανα λάθος και την επόμενη φόρα που θα έγραφα, θα διάβαζα καλύτερα και θα είχα έναν ανάλογο βαθμό.
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα! Ποιος θα μας σταθεί στις δύσκολες στιγμές;
Ποιος θα είναι εκεί για να μας πάρει μια αγνή αγκαλιά; Ποιος θα κρατάει τα όρια σταθερά; Ακόμα και να τσακωθούμε με την μανούλα μας, αργά η γρήγορα θα τα ξαναβρούμε. Θα είναι εκείνη που θα μας κρατάει το χέρι στον πρώτο μας χωρισμό και στην πρώτη δυσκολία της ερωτικής μας σχέσης.
Επιπρόσθετα, θα είναι αυτή που θα μας συμβουλέψει για τις φιλίες μας και θα μας προστατέψει. Ακόμα, θα είναι αυτή που θα ξυπνήσει μια μέρα για να μας ετοιμάσει ένα ωραίο πρωινό, γιατί της είναι αρκετό αυτό το ευχαριστώ που θα της πούμε και το χαμόγελο στο πρόσωπό μας!
Πρέπει να καταλάβουμε εμείς τα παιδιά, ότι όλα όσα κάνουν οι μαμάδες μας και μας σπάνε τα νεύρα το κάνουν γιατί πρέπει να το κάνουν, δεν θέλουν το κακό μας. Επίσης και αυτές είναι άνθρωποι και θέλουν την στήριξή μας, γιατί και αυτές, όπως όλοι οι άνθρωποι, περνάνε τις δυσκολίες τους. Σε αυτές τις στιγμές αξίζει, λοιπόν, να τους δώσουμε μια αγκαλιά για δύναμη και κουράγιο. Μια αγκαλιά είναι …δώσε της την!
Μια teenager
