Μετά από τρία χρόνια, πολλαπλών κύκλων εξωσωματικής γονιμοποίησης, δύο καταστροφικών αποβολών και αμέτρητων αποτυχιών, άρχισα να μην θέλω να κάνω παιδί.
Δεν περίμενα ποτέ πως αυτό το ταξίδι θα ήταν τόσο δύσκολο, γεμάτο με τόση απογοήτευση, αγωνία και δυσκολίες. Δυστυχώς, η ιστορία μας δεν είναι το πιο τραγικό που συμβαίνει εκεί έξω. Αμέτρητες γυναίκες έχουν χάσει πολλές περισσότερες εγκυμοσύνες από μένα. Αλλά κάθε φορά που μου συμβαίνει πραγματικά αναρωτιέμαι πόσα περισσότερα ακόμα θα αντέξουμε. Ακούω ιστορίες άλλων μαμάδων που προσπαθούν να με παρηγορήσουν λέγοντάς μου πώς έχουν χάσει 7, 8, 9, 12, ή περισσότερες εγκυμοσύνες πριν κρατήσουν το μωρό τους στην αγκαλιά τους.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει περίπτωση να ζήσω ακόμα μία απώλεια, μια τέτοια ματαίωση. Να περιμένω μια εγκυμοσύνη, να μετράω τη θερμοκρασία μου, να τσεκάρω τον οργανισμό μου, να χαίρομαι με μια ναυτία και τελικά να μην συμβαίνει τίποτα. Και κάθε φορά να λέω στοπ. Δεν συνεχίζω, γιατί πως θα αντιμετωπίσω ακόμα μια αποτυχία; Και μετά, έρχεται αυτή η φωνούλα μέσα μου και μου λέει “και αν τα καταφέρεις την επόμενη φορά;“. Και έτσι μαζεύω τα κομμάτια μου, συνεχίζω και ξαναπροσπαθώ.
Και συμβαίνει πάλι το ίδιο. Ετοιμάζεις τη ζωή σου για ένα νέο ταξίδι, κάνεις όνειρα, φαντάζεσαι τη ζωή σου με το μωρό, τις βόλτες, τα παιχνίδια, τα πάντα και μετά μια αποβολή και όλα επιστρέφουν στο μηδέν.
Πριν λίγες μέρες συζήτησα με τον άντρα μου. Του εξήγησα πως θέλω να τελειώνω με αυτή την περιπέτεια. Τον ρώτησα αν θέλει να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς παιδί. Αν με αγαπά αρκετά ώστε να αντέξει να μην γίνει πατέρας. Του είπα ότι θα καταλάβω απόλυτα την απόφασή του να ξεκινήσει μια νέα ζωή, με μια άλλη γυναίκα που προφανώς μπορεί να κάνει παιδιά. Καθώς το πρόβλημα το έχω εγώ.
Το σώμα μου, η ψυχή μου, δεν ξέρω τι φταίει, και το μωρό γλιστράει από μέσα μου πριν την ώρα του.
Εκείνος με καθησύχασε. “Αν δεν μπορώ να έχω το παιδί σου δεν θέλω παιδί” είπε. Αυτό όμως δεν με ηρέμησε. Αργότερα, ίσως το μετανιώσει και ίσως τότε να είναι πολύ αργά. Όταν θα βλέπουμε τους φίλους μας να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, να κάνουν μια διαφορετική ζωή από τη δική μας, δεν ξέρω αν μέσα του σκεφτεί ότι έκανε λάθος που έμεινε μαζί μου, αν όλα αυτά θα ανοίγουν μια πληγή μέσα του που ποτέ δεν θα έχει επουλωθεί. Όμως ειλικρινά, δεν μπορώ άλλο να προσπαθώ. Τελείωσα με όλο αυτό. Μπορεί και να είναι εγωιστικό, όμως ξεπέρασα τα όριά μου και σταματώ.
Οι φίλοι και οι συγγενείς μου λένε διαρκώς «Μείνε θετική. Θα συμβεί». Είναι οι αμφιβολίες μου, η αβεβαιότητα μου, ο φόβος μου που μπλοκάρει την διαδικασία; Κι αν είμαι μία από εκείνες τις γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά; Μήπως πρέπει να το δεχτώ;
Κι απ’ την άλλη σκέφτομαι ότι υπάρχουν τόσα θαυμάσια πράγματα σε αυτόν τον κόσμο που μου φέρνουν χαρά. Δεν πρέπει να είμαι αρκετά χαρούμενη με αυτό;
Γράφει η Ζ.
