«Το παιδί» για πολλές γυναίκες είναι ένας λόγος ολοκλήρωσης. Για κάποιες όχι. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η περίπτωση μιας πραγματικής επιθυμίας που για διάφορους λόγους δεν πραγματώνεται. Εδώ βέβαια θα ήθελα να κάνω μια καυστική διαφοροποίηση, ανάμεσα στην ειλικρινή επιθυμία και την κοινωνική. Αυτή που η απόκτηση ενός παιδιού είναι κάπως σαν την απόκτηση ενός καλού αυτοκινήτου. Κοινώς ισούται με κοινωνική καταξίωση.
Και μια και μιλάμε περί κοινωνικών θεμάτων θα ήθελα να μοιραστώ τον πόνο μου ο οποίος οφείλεται στην νόσο της αλαφριάς ζήλιας με πολλαπλά συμπτώματα ολίγης ντροπής, να το πω, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές (για να μην πω πολλές και πέσω στη διεθνή κατακραυγή), που επιθυμώ ολίγο από το … παίρνω την τσάντα μου και φεύγω.
Καλώς ή κακώς ήμουν πάντα υπερδραστήρια και υπερκοινωνική. Πολλές παρέες, ποικίλα ενδιαφέροντα και τάσεις φυγής κάργα. Η φύσις, όμως, με ετίμησε με το βραβείο της μητρότητας και όσο να το πεις μια ΚΚΕ αλλαγή δεύτερη κατανομή, την εγνώρισα.
Το είμαι ελεύθερο πουλί και με ζηλεύουνε πουλύ, της κυρία Πετροχείλου, επροσγειώθηκε στον πλανήτη Αλλαγή (όχι του Ανδρέα).
Η ελπίδα ότι με τη λήξη του οχταώρου (δεκάωρου στην καλύτερη) θα απλώσω το φιδίσιο μου κορμί στις ντιβανοκασέλες για να πάρει τ’ απάνω του, έγινε… επέκταση ωραρίου μέχρι νεωτέρας. Αφού με την επιστροφή εις τα μέγαρά μου υπάρχει παρεάκι που με περιμένει για να κάνω τη δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά, τον masterchef της οικίας μας, τον Βατάνεν σε ποικίλες δραστηριότητες κι … ένσημο έξτρα με σήμα το μαξιλάρι μήτε για μυρωδιά!
Αυτό το «μπαίνω για μπάνιο με σύμβαση αορίστου χρόνου» αντικαταστάθηκε από το «δείτε πως κάνει μπάνιο ο flashman, στο πιο χαριτωμένο του». Εκτός εάν έχεις κάνει στην ΕΜΑΚ στη μονάδα «Μ.Σ» (Μπάνιο- Σφηνάκι), οπότε ξεπερνάς το σοκ του σχεδόν στεγνού καθαρίσματος, υπό τις μουσικές ιαχές ασμάτων του τύπου «Έχω απόψε μια γκρίνια», «Πείνασα και είμαι μόνος», «Σου χτυπώ την πόρτα επιμόνως» και άλλα κεφάτα.
Η επιθυμία για χτιστό κορμί θανατηφόρο σε γυμναστήρια και αρένες έγινε εφικτό μόνο εφόσον διαθέτεις δεξιότητες οργάνωσης σχεδίου «Ξενοκράτης» ή βρεις γυμναστήριο που διανυκτερεύει και σερβίρει και εσπερεσάκι τούρμπο, για να αντέξεις τις after διατάσεις.
Εάν δε είσαι τύπος που αγαπάς τη βόλτα στα μαγαζιά – εξαιρούνται παιχνιδομάγαζα – τότε κλάψε στον δεξί μου ώμο (ο αριστερός έχει υπερακάνθιο). Την ώρα που καμαρώνεις μια φούστα, κάποιος θα σου τραβάει αυτή που ήδη φοράς. Όχι για να τη βγάλεις και να δοκιμάσεις το κομμάτι όνειρο. Αλλά γιατί βαριέται – και λογικό – θανάσιμα.
Και λες μια μέρα, ας μαγειρέψει και κανένας άλλος, αρκετά έκανα το masterchef, και πηγαίνεις με το πάνελ σε ταβερνείον. Αυτά τα «τρώμε χαλαρά» είναι μια πραγματικότητα μόνο στον πλανήτη «Ξέχνατο». Χαριτωμένα μπιρμπιλωτά μουτράκια γκρινιάζουν γιατί θέλουν μόνο πατάτες. Ή στο καλύτερο, διαγιγνώσκεις σκουλήκια στον πισινό καθώς έχουν πάντα μια άκρατη επιθυμία για περιοδεία και περατζάδα με το παϊδάκι στο χέρι και εσύ στο κατόπι με την μπουκιά στη φτέρνα.
Καφέ με την ησυχία σου;
Χα χα χα, ξέρω και ένα άλλο αλλά είναι ολίγον πρόστυχο. Κάθεσαι εις τον καφενέ παραγγέλνεις καφέ και τα ροφήματα που επιθυμεί η νεολαία. Έλα, όμως, που θέλουν ν’αραδιάσουν στο τραπεζάκι, τύπου επτά νομά σ’ένα δωμά, ότι αυτοκινητάκι κι υπερήρωα βγάζουν απ’τις μαγικές τσέπες. Ακόμα και εάν έχεις μάστερ στην ισορροπία πάνω σε σκοινί με το μεγάλο δάκτυλο και χωρίς χέρια, εδώ λυπάμαι αλλά η πτώση του καφέ είναι θέμα δευτερολέπτων. Και λες δεν πειράζει. Λεφτά θα πάρω. Μετά αρχίζουν οι μπουρμπουλήθρες στο χυμό και το όνειρο συνεχίζεται.
Σε περίπτωση που είσαι ταξιδιάρα καρδιά, θα πρέπει να περιοριστείς μέχρι τις Αφίδνες. Το πάμε μια εκδρομή να ξεκουραστούμε είναι ωραίος τίτλος για ταινία επιστημονικής φαντασίας που θα την πάρει ο Τζορτζ Λούκας και θα την κάνει νο1 στο Box office, με τον εναλλακτικό τίτλο, πάμε κάπου με φορτωτική για καρότσια, παιχνίδια και παρκοκρέβατα.
Το θέμα ύπνος δε, είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία. Σαν αυτές με το «Πακέτο», που περιμένεις να σου στείλει πακέτο ο Μορφέας, γιατί κατά τ’άλλα σ’έχει παρατημένη εξολοκλήρου.
Το κοιμάμαι με την ησυχία μου για να στρώσω επιδερμίδα έχει μετατραπεί στο έχω τον άγρυπνο κι έχω κόψει σαν μαγιονέζα.
Και έλεγες τα παλιά χρόνια ότι θα ξεκουραστείς το Σαββατοκύριακο. Που πας ρε Καραβάγγο; Τότε είναι που πρέπει να πάρεις τις πολυβιταμίνες σου. Να είσαι ετοιμοπόλεμη γιατί γνωστοί-άγνωστοι θα κάνουν πρόθυμα το ξυπνητήρι απ’τις 7.00 π.μ. και θα ολοκληρώσουν την ευτυχία του weekend δίνοντάς σου τη δυνατότητα να στραφείς προς νέους επαγγελματικούς ορίζοντες.
Όπως σοφέρ. Παράπονο δεν έχω. Από κούρσες είμαι τίγκα. Τι πάρτι παιδικά, τι αγώνες, τι θέατρα, τι πάρκα, τι επισκέψεις σε συμμμαθητάς. Έρχεται η Κυριακή και λες… κουράγιο, από αύριο Δεύτερα, θα ξεκουραστείς λιγάκι στη δουλειά (ντουπ!).
Θα μου πείτε όλα αυτά τα ρομαντικά για τα πατουσάκια, τα γελάκια και τις αγκαλίτσες. Μαζί σας και αγαπώ και λατρεύω. Αλλά όλα σε αυτή τη ζωή έχουν δύο όψεις.
Κλείνοντας το λογύδριον της αλαφριάς ζήλιας θα τολμήσω να πω ότι ένα παιδί δεν σε ολοκληρώνει. Αν περιμένεις να ολοκληρωθείς μέσα από κάποιον άλλο και όχι μέσα από τη δική σου προσωπική αναγνώριση και την αγάπη στον εαυτό σου το μόνο που θα πετύχεις είναι συναισθηματικά … υπέρβαρα παιδιά.
