22:15 έξω από τη γραμματεία των εξωτερικών ιατρείων του νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού που εφημερεύει.
Στο παθολογικό τμήμα η αναμονή ξεπερνούσε τις δύο ώρες, ένταση, άγχος, εκνευρισμός! Απ’ την αυτόματη πόρτα των ιατρείων μπαίνει μια ομάδα προσφύγων, 3 γυναίκες, η μία με ένα μωρό στην αγκαλιά της τυλιγμένο με κουβέρτα και άλλα 3 παιδιά ηλικίας 8-12 ετών περίπου. Στα ρούχα τους στο ύψος του στήθους φορούσαν μπλε αυτοκόλλητα με το σήμα των ιατρών χωρίς σύνορα. Στα πρόσωπα τους ζωγραφισμένος ο τρόμος και η ταλαιπωρία… η απόγνωση! Κανείς δεν πλησίαζε ώσπου ένας νοσοκόμος πήγε προς το μέρος τους.
Τα ελληνικά δεν τον βοηθούν, κάνει νεύμα ρωτώντας τους, τι συμβαίνει; η απάντηση ήρθε με σπαστά αγγλικά από τα χείλη της γυναίκας που κρατά το μωρό στην αγκαλιά της: “two days..no eat…sick” ο νοσοκόμος της κάνει νεύμα να τον ακολουθήσουν…εντύπωση μου έκανε η συμπεριφορά των υπόλοιπων παιδιών που είχαν αγκιστρωθεί, στην κυριολεξία, πάνω στις άλλες γυναίκες! Τους οδηγεί στο παθολογικό τμήμα που γινόταν ο κακός χαμός.
Το μωρό είναι άρρωστο, καίγεται στον πυρετό πρέπει να περάσει, είπε στον κόσμο που περίμενε να έρθει το νούμερό του για να εξεταστούν. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως τώρα θα γίνει χαμός, θα πέσουν να τον φάνε, ήταν σαν να άκουγα φράσεις του τύπου: “και μεις περιμένουμε ώρες”, “κι εμείς με πυρετό περιμένουμε” ίσως και μια αποστροφή στη θέα της μαντίλας και του μπλε αυτοκόλλητου. Διαψεύστηκα! Όλοι έκαναν χώρο να περάσουν, η μητέρα με το παιδί μπήκε μέσα κι εξω παρέμειναν οι υπόλοιποι. Κανένα σχόλιο, καμία αντίδραση, καμία φασαρία.
Η διάψευσή μου συμπληρώθηκε από μια πράξη που ειλικρινά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω όσο ζω... Μια κυρία, μάλλον η γιαγιά ενός παιδιού που είχε ίωση, σηκώθηκε κι έδωσε στη θέση της στα 3 παιδιά να καθίσουν κι έφυγε. Παρακολουθούσα έκπληκτος την όλη σκηνή μέχρι που βλέπω τη γιαγιά να επιστρέφει έχοντας στα χέρια της μια τσάντα γεμάτη κρουασάν, σοκολάτες και νερά εμφιαλωμένα… Πλησίασε τις δυο γυναίκες που στεκόντουσαν μπροστά από τα 3 παιδιά και τους έδωσε τη τσάντα.. “να τα δώσεις στα παιδιά να φάνε” είπε αδιαφορώντας αν γνώριζαν ή όχι ελληνικά. Οι γυναίκες, ξαφνιασμένες (και πως να μην ειναι άλλωστε, εδώ ακόμα κι εγω παρακολουθούσα αποσβολωμένος το περιστατικό) ευχαρίστησαν τη γυναίκα με μια ευγενική σιωπή, μ’ ενα βλέμμα ευγνωμοσύνης και πρόσφεραν τη τσάντα στα παιδιά που παρακολουθούσαν έντρομα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Γιατί μέσα στα στοργικά μάτια αυτής της γιαγιάς, μέσα στη συγκατάβαση των υπολοίπων διέκρινα το μεγαλείο του Έλληνα, αισθάνθηκα μετά από πολλά χρόνια υπερήφανος! Ένας λαός που δοκιμάζεται, που υποφέρει…αντιστέκεται με πείσμα κι ανθρωπιά! Όχι με όπλα μα μ’ ανθρωπιά! Είναι ο ίδιος λαός που στη κατοχή έκρυβε και φρόντιζε Ευρωπαίους συμμάχους για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Ο παππούς μου, όπως πολλοί Έλληνες, περπατούσε κάθε μέρα χιλιόμετρα ολόκληρα για να περιποιηθεί και να ταΐσει τρεις Άγγλους αξιωματικούς που έκρυβε σε απόκρημνη σπηλιά. Αψηφώντας το κίνδυνο, μοιράζοντας τα πενιχρά τρόφιμα που είχε για να σωθούν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι οι ίδιοι Ευρωπαίοι που αποστρέφουν το πρόσωπό τους απο μια ανθρώπινη δυστυχία. Ναι, στο πρόσωπο αυτής της γιαγιάς ζωντάνεψαν τα περήφανα μάτια του παππού μου!
Ας μην βιαστούν κάποιοι να με χαρακτηρίσουν αριστερό ή κομμουνιστή ή οτιδήποτε άλλο ικανοποιεί το στενό μυαλό τους. Όπως έχω δηλώσει και στο παρελθόν ειμαι βαθιά πολιτικοποιημένος μα χωρίς καμία κομματική ταυτότητα ή στέγη. Τα δάκρυα έχουν όλα το ίδιο χρώμα, η πείνα την ίδια πικρή γεύση, ο τρόμος και η απόγνωση δεν γνωρίζουν χρώμα ή φυλή! Έναν ξεριζωμό που κάποιοι αποφάσισαν και διαφεντεύουν. Ναι, μέσα στα μάτια της γιαγιάς κρύβεται το μεγαλείο του Έλληνα!
Σήμερα ένα παιδί αφυδατωμένο απ’ τον πυρετό θα νοσηλευτεί και θα κοιμηθεί σ’ ένα νοσοκομείο, θα ζήσει! Κάποια άλλα παιδιά θα κοιμηθούν άρρωστα ή νηστικά σε κάποια σκηνή μες το κρύο και τη βροχή, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο! Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος για ν αλλάξει πρέπει να ενωθούν όλα αυτά τα πονεμένα μάτια γεμάτα στοργή! Σαν αυτά της γιαγιάς! Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της!
Γράφει ο Ανδρέας Γλαβάς
