Η ημέρα που συνέβη το περιστατικό που θα σας περιγράψω ήταν μια συνηθισμένη βροχερή μέρα. Από αυτές που μια μάνα δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα. Που οι ώρες της ημέρας δεν τις φτάνουν, είναι λίγες.
Εκείνο το πρωινό θα φεύγαμε με την 6χρονη κόρη μου αεροπορικώς για να πάμε στη μητέρα μου λίγες μέρες. Στον δρόμο, και όπως πάντα αργοπορημένοι και λόγω βροχής, ανακαλύψαμε ότι τα ακουστικά που χρησιμοποιεί για να βλέπει ταινίες στο αεροπλάνο είχαν καταστραφεί. Χωρίς δεύτερη σκέψη πεταχτήκαμε σε ένα κατάστημα για να αγοράσουμε καινούρια. Φτάνοντας έξω από κατάστημα η μικρή άρχισε πεισματικά να αρνείται να με ακολουθήσει λέγοντάς μου ότι είναι αρκετά μεγάλη για να μείνει στο αυτοκίνητο. Κοιτάζοντας έντρομη το ρολόι μου, συνειδητοποίησα ότι είχα μόνο δύο ώρες στη διάθεσή μου συν τις διαδικασίες του αεροδρομίου, να περάσω τα μέτρα ασφαλείας και να μπω στο αεροπλάνο. Πήρα λοιπόν μία βαθιά ανάσα, παρατήρησα πόσο κοντά ήταν το σημείο στάθμευσης καθώς και ότι στην μπροστινή πόρτα του καταστήματος υπήρχαν αρκετά αυτοκίνητα και κόσμος – κοινώς δεν ήταν ερημιά – και το αποφάσισα. Στο κάτω κάτω θα μου έπαιρνε μόνο λίγα λεπτά τρέχοντας για να πάρω ένα ζευγάρι ακουστικά και να γυρίσω πίσω. Τι θα μπορούσε να συμβεί σε λίγα λεπτά;
Την άφησα, λοιπόν, στο αυτοκίνητο.
Κλείδωσα βάζοντας και συναγερμό και έτρεξα προς το κατάστημα. Έκανα ένα κατοστάρι για να φτάσω τα ράφια, πήρα τα ακουστικά και κατευθύνθηκα σφεντόνα προς το ταμείο. Μπροστά μου είχε μια τεράστια ουρά πελατών που κρατούσαν πολύ λίγα πράγματα. Δεν μπορούσα καν δηλαδή να διεκδικήσω μια θέση πιο μπροστά. Όσο περίμενα το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει και με έπιασε το στομάχι μου από την αγωνία. Από το μυαλό μου πέρασαν όλες αυτές οι τρελές ιστορίες που είχα διαβάσει και ακούσει για παιδιά που απήχθησαν από αυτοκίνητα, ή που πέθαναν από ασφυξία.
Εννοείται ότι ήμουν ενήμερη για αυτές τις τραγωδίες πολύ πριν αφήσω την κόρη μου μόνη στο πίσω κάθισμα, γιατί, όπως και οι περισσότερες ανήσυχες, μερικές φορές υπερ-προστατευτικές μητέρες, περνώ, ένα όχι ασήμαντο μέρος του χρόνου μου, διαβάζοντας σχετικώς και σκέφτομαι και ανησυχώ για όλα τα φοβερά πράγματα που μπορεί να συμβούν στον μικρό άνθρωπο που οφείλω να προστατεύω.
Ξέρω ότι ένα κλειστό αυτοκίνητο με 75 βαθμούς κελσίου μπορεί να γίνει φούρνος. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι να εγκαταστήσω τα καθίσματα του αυτοκινήτου σωστά και πως πρέπει να βάζω πάντα ζώνη. Είμαι τόσο τρελή, που συχνά φροντίζω τα πιάτα και τα ποτήρια της να είναι σχεδόν αποστειρωμένα, περιορίζω τον χρόνο της μπροστά από την οθόνη και την παστώνω με αντηλιακά όταν ο ήλιος καίει. Όταν οι περισσότερες ξέγνοιαστες φίλες μου λένε “ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί;” εγώ έχω πάντα έτοιμη μια απάντηση.
Η ουρά προχωρούσε κι εγώ σκεφτόμουν πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει. Αναρωτιόμουν αν το παιδί μου θα ήταν ασφαλές. Τη στιγμή της λανθασμένης μου απόφασης είχα κρίνει τα πράγματα με βάση την δική μου παιδική ηλικία, τις ατελείωτες ώρες που είχα περάσει χωρίς επιτήρηση γιατί οι ο γονείς μου δούλευαν νυχθημερόν. Αλλά ο τότε κόσμος μας, δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό. Ο κόσμος σήμερα είναι πολύ πιο επικίνδυνο μέρος από ό, τι ήταν μια γενιά πριν.
Από την άλλη, για να νιώσω καλύτερα, σκεφτόμουν πόσα παιδιά ξεχασμένα στο σούπερ μάρκετ τελικά βρέθηκαν, πόσα μικρά μπουσούλησαν σε άλλα τραπέζια όταν η μαμά τους ξεχάστηκε και δεν χάθηκαν και τελικά ποιος δεν έχει αφήσει το παιδί του στο αυτοκίνητο για ένα λεπτό προκειμένου να κάνει ένα γρήγορο θέλημα;
Με αυτά και με τα άλλα, η ουρά επιτέλους προχώρησε, πλήρωσα τα ρημαδιασμένα τα ακουστικά και έτρεξα σαν τρελή προς το αμάξι. Η κόρη μου ήταν εκεί, αμέριμνη και έπαιζε με ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Την βρήκα ακριβώς όπως την άφησα. “Δεν άργησες καθόλου” μου είπε, ενώ εγώ νόμιζα ότι ήμουν αιώνες εκεί μέσα.
Περιττό να αναφέρω ότι από τότε δεν ξανάφησα το παιδί μου μόνο στο αυτοκίνητο για κανένα λόγο.
Από όλα τα δύσκολα σημεία του γονεϊκού ρόλου, το πιο δύσκολο για μένα (και για πολλούς γονείς, νομίζω), δεν είναι η κόπωση ή ο χρόνος αποστράγγισης ή το χάος της οικογενειακής ζωής, αλλά η αδυναμία να εξασφαλιστεί ότι τίποτα τρομερό δεν θα συμβεί ποτέ στο παιδί σου. Ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε το μέλλον τους, αλλά τελικά δεν μπορούμε. Τα σχολεία καταρρέουν, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, σούπερ-ιοί έχουν δυναμώσει και τα αντιβιοτικά έχουν εξασθενίσει. Οι εποχές έχουν αλλάξει και εγώ δεν μπορώ να αναγνωρίσω το κλίμα στο οποίο θα μεγαλώσουν στο μέλλον τα παιδιά όλου του κόσμου, όχι μόνο το δικό μου. Οι άνθρωποι είναι πια όλο και πιο συχνά θυμωμένοι και καχύποπτοι, το φαγητό μας κάνει χοντρούς και άρρωστους. Μπορώ να γράφω για ώρες.
Καθώς λοιπόν υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε ας δουλέψουμε με αυτά που μπορούμε. Όπως το να μην αφήνουμε τα παιδιά μας μόνα στο αυτοκίνητο. Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.
Γράφει η Αναστασία Αρμενιάκου
