Εδώ και αρκετό καιρό υπάρχει μια ”τάση” που κάνει το γύρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με τους γονείς να δημοσιεύουν φωτογραφίες μικρών παιδιών που παίζουν μόνοι τους, κάνουν παζλ, χτίζουν με Lego βάζοντας ως hashtag #sittervising.
Ο όρος, που επινοήθηκε από τη Susie Allison, συγγραφέα και δημιουργό του δημοφιλούς blog Busy Toddler, άρχισε να χρησιμοποιείται συχνά όταν η ίδια ανέφερε πως «Δεν χρειάζεται να είστε πάνω από τα παιδιά ενώ παίζουν, ή να νιώθετε ότι πρέπει οπωσδήποτε να παίζετε μαζί τους ανά πάσα στιγμή. Απλά μπορείτε να επιβλέπετε τα παιδιά από καθιστή θέση».
Η ιδέα ότι είναι επιτρεπτό να πείτε στα παιδιά σας απλώς να πάνε να παίξουν, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Πολλά ξένα sites ανέφεραν πως το «sittervising» είναι η τελευταία τάση που έχει εγκριθεί από ειδικούς για τους γονείς καθώς βοηθάει πραγματικά τα παιδιά και τις μαμάδες.
Ο Mark Sabbagh είναι καθηγητής ψυχολογίας και επικεφαλής ερευνητής στο Early Experience Lab στο Queen’s University στο Οντάριο. Συμφωνεί ότι, όπως και να το αποκαλείτε, το να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να παίζουν μόνα τους είναι μια καλή ιδέα. Τα παιδιά χρησιμοποιούν το παιχνίδι για να εξερευνήσουν τον κόσμο. Μέσω του παιχνιδιού, δοκιμάζουν αυτές τις ιδέες και μετά παρατηρούν τα αποτελέσματα αυτών των ιδεών σε ένα περιβάλλον που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.
Επιτρέποντας στα παιδιά να εξερευνήσουν τον ευρύτερο κόσμο σημαίνει ότι δεν παίζουν μόνο μαζί με τους γονείς, παίζουν με άλλα παιδιά, παίζουν με σκυλιά, παίζουν με άγνωστα (για εκείνα) παιδιά με τα οποία πρέπει να μάθουν να διαπραγματεύονται. Και αν παίζουν χωρίς να παρεμβαίνουν οι γονείς, πρέπει να μάθουν πώς να λύνουν προβλήματα μόνα τους ή με τη βοήθεια άλλων παιδιών, κάτι που τους δίνει δύναμη.
Αναγνωρίζοντας ότι ορισμένοι γονείς δυσκολεύονται να βρουν έστω και πέντε λεπτά την ημέρα να παίζουν με τα παιδιά τους λόγω εργασίας και επαγγελματικών υποχρεώσεων, παιδοψυχολόγοι προτείνουν να ενσωματώσουν το παιχνίδι σε καθημερινές δραστηριότητες όπως όταν κάνουν μπάνιο ή αμέσως μετά το σχολείο. Μάλιστα, λένε πως είναι πολύ ωραίο όταν τα παιδιά πηγαίνουν από το τίποτα στο λίγο και οι γονείς αισθάνονται λιγότερο αγχωμένοι.
Η αρχή αυτής της τάσης έγινε από το διαδίκτυο την περίοδο της καραντίνας. Διότι πολλοί γονείς αναγκάστηκαν να δουλέψουν από το σπίτι με αποτέλεσμα να μην μπορούν να παίζουν τόσο συχνά με τα παιδιά τους μιας και δεν τους το επέτρεπε η εργασία τους.
