Με την υπόθεση του ομαδικού βιασμού του 15χρονου στο Ίλιον από συμμαθητές του να σοκάρει το πανελλήνιο και τα περιστατικά σκληρού bullying και συμμοριών ανηλίκων να αυξάνονται συνεχώς, είναι αρκετές ασφαλές να πει κανείς ότι «κάτι έχουμε χάσει, κάτι δεν κάνουμε σωστά», όπως ανέφερε η Άννα Κανδαράκη, Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Πρωινές Διαδρομές στο Πρώτο» με την Μαρία Γεωργίου.
Σύμφωνα με την κ. Κανδαράκη, ουσιαστικά ακούμε εγκλήματα ενηλίκων να συμπεριλαμβάνονται από παιδιά, να διαπράττονται από παιδιά, άρα ουσιαστικά το πρώτο ερώτημα μπαίνει κατά πόσο έχουμε να κάνουμε με παιδιά. Κατά πόσο έχουμε να κάνουμε με εφήβους. Γιατί ένα παιδί, αν δεν είναι ουσιαστικά παιδί, σημαίνει ότι δεν έχει νιώσει καθόλου τη γονεϊκότητα, δεν έχει νιώσει ότι ανήκει κάπου, σημείωσε η κ. Κανδαράκη. Μάλιστα, προσέθεσε πως πολύ συχνά βλέπουμε να υπάρχει και αντιστροφή ρόλων, δηλαδή να είναι παιδιά πιο ώριμα από τους γονείς τους.
«Ή αντίστοιχα, όπως φοβάμαι ότι είναι σε αυτή την περίπτωση, όπου οι γονείς δεν είναι γονείς, δεν είναι εκεί και τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους και ένα παιδί που μεγαλώνει μόνο του μετατρέπεται σε αγρίμι και αναπτύσσει επί της ουσίας ένστικτα» συμπλήρωσε.
«Η σύγχρονη βιβλιογραφία δηλώνει ότι ένας έφηβος ο οποίος εμφανίζει παραβατική συμπεριφορά, το 80% έχει δεχτεί και έχει υποστεί ενδοοικογενειακή βία, είναι πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό και έχει σημασία να ελέγχεται αυτό για να μην πέφτουμε στην πολύ εύκολη παγίδα, είτε να μιλάμε για γονίδια ότι κάποια παιδιά γεννήθηκαν με το κακό μέσα τους, είτε από την άλλη πλευρά να λέμε απλά ότι φταίνε τα ερεθίσματα. Τα εξωτερικά ερεθίσματα έρχονται να ενισχύσουν την απουσία υγιών προτύπων μέσα στο σπίτι, μιας ασφάλειας μέσα στο σπίτι. Έχει νόημα να σταθούμε σε αυτή την ενδοοικογενειακή βία που δεν καταλαβαίνουμε ότι έχει πολλές διαφορετικές μορφές. Ίσως στη δική μας την εποχή να ήταν το σωματικό ξύλο. Τώρα όμως παίρνει άλλες μορφές πιο κρυφές. Η απουσία, η αμέλεια, η αδιαφορία, η υποτίμηση, η απαξίωση, όλα αυτά έχουν τη μορφή της ενδοοικογενειακής βίας, που αν δεν υπάρχει ένα ασφαλές πλαίσιο, το αποτέλεσμα θα είναι όντως το παιδί να μεγαλώσει μόνο του» επισήμανε η κ. Κανδαράκη.
Παράλληλα, τόνισε πως «ελευθερία χωρίς όρια δεν είναι ελευθερία, αλλά είναι αδιαφορία». Είναι εντυπωσιακό ότι στην συγκεκριμένη υπόθεση τα παιδιά σύχναζαν στο συγκεκριμένο εγκαταλειμμένο σπίτι, επεσήμανε η κ. Κανδαράκη, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ένας γονιός ο οποίος δεν ρωτάει πού πάει το παιδί του, δεν ξέρει πού είναι το παιδί του, άρα σημαίνει πως έχει χάσει εντελώς την καθημερινότητα του παιδιού».
«Αν νιώθω ότι δεν ανήκω σε ένα σπίτι, ότι κάποιος είναι εκεί να με προστατέψει -γιατί ένας έφηβος θέλει προστασία, μπορεί να δηλώνει ατρόμητος, είναι πιο φοβισμένος από ποτέ-οπότε αν νιώθω ότι είμαι μόνος μου, θέλω κάπου να ενταχθώ και αυτή την ψευδαίσθηση ασφάλειας και την ψευδαίσθηση του ανήκειν την δίνει αυτή η αγέλη, η οποία έχει μέσα και την ιεραρχία και την οργάνωση» ανέφερε η κ. Κανδαράκη εξηγώντας πώς προκύπτει η δημιουργία παραβατικών ομάδων ανηλίκων, ενώ τόνισε πως εκτός από τα θύματα, αδύναμοι είναι και εκείνοι οι οποίοι είναι οι κακοποιητές. «Κακοποιητής και κακοποιημένος έχουν κοινό παρονομαστή που είναι ο φόβος. Ο φόβος και η ανασφάλεια. Κάποιος ο οποίος νιώθει ισχυρός, δεν έχει ανάγκη να επιβληθεί πάνω στον αδύναμο. Και οι ίδιοι είναι αδύναμοι και προσπαθούν με τέτοιες ψευδοεπιδείξεις δύναμης να κρύψουν τον φόβο τους» ανέφερε, ενώ έχει σημασία, παρατήρησε το ότι ακούγεται πως βρίσκονταν και κορίτσια εκεί, «για να σπάσει λίγο και αυτός ο μύθος ότι κακοποιητής μπορεί να είναι μόνο ένας άντρας ή ένα αγόρι».
«Επειδή έχουμε να κάνουμε με παιδιά που δεν είναι παιδιά, αλλά στην βιολογική τους ηλικία είναι παιδιά, έχει νόημα να καταλάβουμε ότι σαν πραγματικά να έχουν αποσυντονιστεί και αποπροσανατολιστεί εντελώς. Εδώ αισθάνομαι ότι έχει πάρα πολύ να κάνει με το κομμάτι του μιμητισμού και ουσιαστικά πια φτάνουμε και τεντωνόμαστε και πάμε να φλερτάρουμε με τα άκρα. Επειδή ακριβώς πλέον τα ερεθίσματα είναι πάρα πολλά, ένα παιδί που είναι μόνο του στο διαδίκτυο έχει δει τα πάντα, σημαίνει ότι τα άκρα αναγκαστικά διογκώνονται, διευρύνονται ακόμα περισσότερο. Πλέον πόσο να αγγίξουμε την σωματική βία, έχει τελειώσει αυτό, πάμε στην επόμενη βία που είναι η σεξουαλική βία» τόνισε η κ. Κανδαράκη.
Τα παιδιά χρειάζονται όρια, γιατί δεν βάζουν όρια στον εαυτό τους, εξήγησε η ίδια, λέγοντας μάλιστα πως ειδικά κατά την αναπτυξιακή φάση της εφηβείας, νευρολογικά δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα ο εγκέφαλος σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί κυρίως να αναστείλει την παρόρμηση. «Αυτό είναι χαρακτηριστικό. Είναι σημείο του εγκεφάλου που ολοκληρώνεται στα 20 έτη. Μέχρι τα 20 υπάρχει ένα σημείο του εγκεφάλου που δεν έχει αυτό το κομμάτι της αναστολής, δηλαδή αυτό που μου βγαίνει αυθόρμητα να το μαζέψω και να σκεφτώ τις συνέπειες. Άρα είναι οι γονείς οι οποίοι καλούνται να βάλουν τα όρια. Τι είδους όρια όμως; Τα όρια δεν είναι να πω όχι. Τα όρια δεν είναι να κλείσω την πόρτα, δεν είναι να σε κλειδώσω μέσα. Είναι μαζί να συμφωνήσουμε και να καταλάβουμε τι είναι το καλύτερο για σένα. Αυτό χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο, χρόνο και το δεύτερο κομμάτι είναι ότι χρειάζεται ο γονιός να καταλάβει τα δικά του σκοτεινά κομμάτια και να μην τα επαναλάβει. Η γονεϊκότητα είναι σκυταλοδρομία. Από κάπου παίρνω εγώ κάτι και ο δικός μου στόχος είναι να το πάω λίγο πιο πέρα εγώ στα δικά μου τα παιδιά, να καταλάβω τη δική μου τη δυσκολία που κουβαλάω από πίσω και να μην την επαναλάβω» είπε καταλήγοντας η κ. Κανδαράκη.
ertnews.gr
