Η Εύη Ορφανού είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών & Σπανίων Παθήσεων Ν. Έβρου “Μαζί για Ζωή” και Γ΄ Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ασθενών Ελλάδας. Εδώ, μας μιλά σε πρώτο πρόσωπο για την προσωπική της εμπειρία με την εξωσωματική γονιμοποίηση, το ρόλο του γιατρού και τη διάγνωση με καρκίνο λίγα χρόνια μετά τη γέννηση του μωρού της.
“Δεν ήταν λίγες η φορές που αναγκάστηκα και εγώ να ακούσω από φίλους και συγγενείς, “άντε τι κάνετε, βάλτε προς για το δεύτερο. Ένα παιδί είναι ίσον κανένα”. Ένα καθαυτό ελληνικό φαινόμενο, που πιστεύουν όλοι ότι μπορούν να ανακατευτούν στην ζωή σου, χωρίς να τους έχεις παραχωρήσει κάποιο δικαίωμα. Εξαιρετικά εξοργιστικό και πέρα από την λογική μου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία δυτική χώρα του εξωτερικού. Ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 25 ετών μετά από σπουδές, έχοντας μία εξαιρετική εργασία στην Αθήνα. Το πρώτο πράγμα (ελληνικής νοοτροπίας) που βρέθηκα να αντιμετώπισα ήταν το: “τι κάνεις τόσο όμορφη κοπέλα, βρες γαμπρό γιατί θα μείνεις στο ράφι”. Λοιπόν ούτε στο ράφι έμεινα, ούτε από υποψήφιους γαμπρούς έπασχα. Ήθελα απλά να κάνω τη δική μου ζωή, όπως επέλεξα εγώ να την κάνω. Πάνω από όλα όμως ήθελα να φτιάξω ένα άριστο βιογραφικό. Και το κατάφερα.
Σε ηλικία 34 ετών αποφάσισα να παντρευτώ έναν εξαιρετικό άνδρα που γνώρισα, με τον οποίο είμαι ακόμα μαζί και μετράμε πλέον 18 χρόνια γάμου. Εκεί φυσικά ήρθα αντιμέτωπη με το δεύτερο ελληνικό φαινόμενο: “μα πότε θα κάνετε ένα παιδάκι. Είσαι μεγάλη, τρέχουν τα χρόνια”. Η απάντηση μου ήταν πάντοτε, “όποτε το αποφασίσουμε εμείς και δεν σας αφορά”. Λες και ήμουν 60 χρονών. Απίστευτη πίεση από εξωτερικούς παράγοντες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και στις προτεραιότητές μας και δεν θα απολογηθώ για αυτό.
Ήρθε η ώρα όμως που χτύπησε το “καμπανάκι της μητρότητας” και ξεκινήσαμε τις προσπάθειες. Για ένα χρόνο το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό, επομένως σκεφτήκαμε πως έπρεπε να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό. Το να βρω έναν γυναικολόγο που να πιστεύω ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ, αποδείχτηκε πραγματικά ως μεγάλη πρόκληση. Από έναν άκουσα “δεν αναλαμβάνω γυναίκες που χρησιμοποιούν ταμπόν” (αλήθεια!). Άλλος, “δεν αναλαμβάνω γυναίκες που επιθυμούν επισκληρίδιο αναλγησία κατά την διάρκεια του τοκετού” (Τι μας λες τώρα, στον μεσαίωνα ζούμε!). Άλλοι με έκαναν να αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα κάνοντας χαζές παρατηρήσεις και σχόλια κατά την διάρκεια της εξέτασης. Άλλοι πάλι μου έδωσαν την αίσθηση ότι με βλέπουν αποκλειστικά ως “πορτοφόλι”.
Αποφάσισα λοιπόν να βάλω όλα τα συναισθήματα μου στην άκρη και να πάω συστημένα σε κάποιον ιατρό. Αυτό αποδείχτηκε ως το τραγικότερο λάθος που έκανα ποτέ μου. Αφού μας έβαζε σε κάθε ωορρηξία να “χαιρόμαστε τον έρωτά μας” (σημειωτέον εγώ τότε εργαζόμενη στην Αθήνα και ο σύζυγος μου ειδικευόμενος ιατρός στην Πάτρα), φανταστείτε μόνο το άγχος να τρέχεις να πηγαίνεις σε πόλη 200 χλμ μακριά, να “χαίρεσαι τον έρωτά σου”, να ντύνεσαι και να φεύγεις. Νιώθεις ως αναπαραγωγική μηχανή χωρίς συναίσθημα, και κάνεις αποκλειστικά αυτό που πρέπει να κάνεις. Σας ενημερώνω λοιπόν
ότι αυτό είναι εξαιρετικά κουραστικό, γιατί μια ωορρηξία ως συνήθως δεν θα σου κάνει την χάρη να πέσει το Σαββατοκύριακο ώστε να είσαι χαλαρή, αλλά μεσοβδόμαδα και ημέρες που θα πνίγεσαι στην δουλεία. Το αποτέλεσμα και πάλι τίποτα.
Ήρθε λοιπόν η ώρα της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ο ιατρός μου έδωσε το λεγόμενο “μακρύ πρωτόκολλο”. Πολύ κουραστικό. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια από την υπνηλία που είχα. Σημειωτέον ότι ήταν ο σύζυγος μου πλέον που με παρακολουθούσε περισσότερο υπερηχοτομογραφικά ως Ακτινολόγος, παρά ο ιατρός μου, που δεν ήθελε να χαλάει τα Σαββατοκύριακα του κάνοντας αυτήν την δουλεία. Έκπτωση πάντως δεν μας έκανε για αυτόν τον λόγο. Γίνεται η ωοληψία λοιπόν. Την επόμενη ημέρα άρχισα να μην αισθάνομαι και πολύ καλά, διότι είχα την τύχη να μου πάρουν πραγματικά πολλά ωάρια. Μετά από λίγες ημέρες με ενημερώνει λοιπόν ότι ήρθε η ώρα της εμβρυομεταφοράς. Πάω το πρωί με τον σύζυγο μου. Ήμουν σε εξαιρετικά κακή κατάσταση. Δεν μπορούσα καλά καλά να περπατήσω από τους πόνους που είχα. Επίσης με είχε πιάσει μια φοβερή καρδιακή αρρυθμία. Μιλάω με τον ιατρό μου, ο οποίος μου λέει να προχωρήσουμε κανονικά στην εμβρυομεταφορά γιατί έχω άριστα έμβρυα, βεβαιώνοντας με ότι δεν έχω τίποτα. Εκείνη την ώρα για καλή μου τύχη άκουσα τι έλεγε το προαίσθημα μου.
Αρνήθηκα την εμβρυομεταφορά στην κατάσταση που ήμουν, εξοργίζοντας τον ιατρό μου (αυτήν την στιγμή λίγο με ενδιέφερε) και βάζοντας τα έμβρυα στην κρυοσυντήρηση. Μέχρι το βράδυ επιδεινώθηκε η κατάσταση μου. Ο ιατρός μου φυσικά έλεγε ότι δεν έχω απολύτως τίποτα, κάνοντας με να νιώθω σαν ηλίθια.
Και πάλι ακούσαμε την αίσθηση μας, και πήγαμε στο εφημερεύον νοσοκομείο. Εκεί έφτασα έχοντας πλέον έναν εξαιρετικά υψηλό αιματοκρίτη, υψηλά λευκά, δέκατα, πλευριτικό υγρό, υγρό στην κοιλιά, τεράστιες ωοθήκες και καρδιακή αρρυθμία. Νοσηλευτικά για 10 ημέρες στην μονάδα λόγω “συνδρόμου υπερδιέγερσης ωοθηκών”.
Η οργή μου για τον ιατρό μου είχε πλέον ξεχειλίσει. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο τον πήρα τηλέφωνο. Δεν ήθελα να πάω να τον βρω γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να εγγυηθώ πλέον για τίποτα εάν τον είχα απέναντι μου. Η κακία του έφτασε να μου πει “εσύ όπως πας παιδί δεν θα κάνεις ποτέ”. Του έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα και έβαλα τα κλάματα. Με είχε τσακίσει, το πέτυχε.
Έκανα για ένα έτος διάλειμμα, απλά δεν μπορούσα να συνεχίσω μετά από αυτό που πέρασα. Απέκτησα την φοβία της άσπρης ποδιάς, και ας είχα ιατρό για σύζυγο στο σπίτι μου μέσα. Ότι και να μου συνέβαινε δεν μπορούσα να πάω στον ιατρό. Με έλουζε κρύος ιδρώτας και με έπιανε ασφυξία. Έφευγα τρέχοντας. Εκτός το ότι μέχρι τότε μας είχε αρμέξει σαν αγελάδα το πορτοφόλι ο ιατρός που είχα, μου προκάλεσε και μία τεράστια φοβία.
Είχα ένα χρόνο ψάχνοντας για έναν νέο ιατρό, και τον βρήκα σε ένα άλλο κέντρο εξωσωματικής. Αυτός μου ταίριαζε. Ήταν ήρεμος, με άκουγε και με σεβόταν. Επίσης είχε τεράστια εμπειρία. Μας ενημέρωσε λοιπόν ότι κάναμε πολύ σωστά και δεν προχωρήσαμε τότε στην εμβρυομεταφορά γιατί θα μπορούσε να μου είχε κοστίσει την ζωή!
Μετέφερε τα καταψυγμένα μας έμβρυα και μου τα έβαλε, πάλι τίποτα. Αυτές οι 15 ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά μέχρι το τεστ κυήσεως έμοιαζαν ατελείωτες. Η απογοήτευση τεράστια. Η ψυχολογία μου κάθε φορά χάλια. Είχαμε πάρει με τον σύζυγο μου απόφαση ότι θα κάνουμε μόνο μία ακόμα τελευταία προσπάθεια, γιατί δεν άντεχε και αυτός να με βλέπει να υποφέρω έτσι.
Κάναμε αυτήν την φορά εξωσωματική με “βραχύ πρωτόκολλο” και πολύ προσεγμένες δόσεις. Ήταν μια εξαιρετικά ανώδυνη διαδικασία. Ήμουν καλά, δεν είχα κανένα πρόβλημα, δεν το πίστευα. Ήρθε η ημέρα της εμβρυομεταφοράς και ήρθε χαμογελαστός ο ιατρός μου μέσα στο δωμάτιο, λέγοντας μου “Εύη σήμερα θα μείνεις έγκυος. Έχεις και θα σου βάλω άριστα έμβρυα”. Όπως καταλαβαίνεται φυσικά η χαρά μου ήταν συγκρατημένη. Μία εβδομάδα αργότερα, θυμάμαι ότι έφαγα σαλάτα και με έπιασαν απίστευτες καούρες. Σκέφτηκα αμέσως, ως έχουσα σπουδές Διασώστη στο εξωτερικό: “κοίτα να δεις, ανεβάζεις β-χοριακή γοναδοτροπίνη”. Περίμενα άλλη μία εβδομάδα και πήγα για εξέταση. Ήμουν ΕΓΚΥΟΣ, τα είχα καταφέρει!
Η χαρά απερίγραπτη. Βρήκα έναν γυναικολόγο στην Πάτρα, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, που κέρδισε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη μου και παρακολούθησε την όλη κύηση μου. Περάσαμε τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές μαζί κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Γνώριζε τι είχα περάσει και είχε άψογη συμπεριφορά απέναντι μου.
Όταν ήρθε η ημέρα να γεννήσω, δύο εβδομάδες νωρίτερα από την ημερομηνία μου, έκατσε όλη την νύχτα δίπλα μου μαζί με τον σύζυγο μου, δίνοντας μου κουράγιο. Έφερα την κόρη μου υγιέστατη το 2009 σε αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 38 ετών και με φυσιολογικό τοκετό. Με βάρος 2,920 kg και ύψος 49 εκατ. Την θήλαζα αποκλειστικά για ένα έτος. Το ευχαριστήθηκε και το ευχαριστήθηκα! Είναι ότι πολυτιμότερο έχω αποκτήσει σε αυτήν την ζωή!
Πλέον έχω φύγει από την Πάτρα με τον σύζυγό μου και μένουμε σε άλλη πόλη αρκετά μακριά. Με το ιατρό αυτόν είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, μιλάμε ακόμα και σήμερα και όταν βρίσκομαι στην Πάτρα βγαίνουμε πάντα έξω. Πάντως, παρά την θετική αυτήν εξέλιξη μου είναι ακόμα εξαιρετικά δύσκολο να βρω ιατρό και να τον εμπιστευτώ. Θα πάω σαν “βρεγμένη γάτα”, γιατί κάτι άφησε τελικά αυτή η φοβία πίσω.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ήρθα αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Έχασα τους μαστούς μου, την μήτρα μου και τις ωοθήκες και τον τράχηλο μου. Αυτό όμως δεν με κάνει λιγότερο γυναίκα. Ο άντρας μου και η κόρη μου βρίσκονται σαν βράχοι δίπλα μου. Με αγαπάνε όπως είμαι, με την νέα μου εικόνα και ναι, έχω πλέον και πάλι μετά από
καιρό μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή χωρίς να ντρέπομαι.
Οπότε όταν λέτε σε κάποιον “ένα παιδί, ίσον κανένα, πότε θα κάνετε το δεύτερο”, να το σκεφτείτε καλά. Δεν γνωρίζετε τι έχει περάσει η κάθε γυναίκα μέχρι να αποκτήσει το πρώτο της παιδάκι και βέβαια, τι είχε να αντιμετωπίσει μετά.
