“Το τρέξιμο είναι για μένα κάθαρση, ενεργός διαλογισμός“: Πολλές γυναίκες θα ταυτιστούν με τη Χάνα Γκάβιους. Λίγες όμως θα τολμήσουν να κάνουν ό,τι και η ίδια: να αγωνιστούν με πατερίτσες.
Η νεαρή γυναίκα, από τότε που είχε έναν τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη, τον Σεπτέμβριο του 2016, δεν μπορεί πλέον να τρέξει χωρίς βοηθήματα. Αλλά η δύναμή της είναι τέτοια, που κατάφερε να ολοκληρώσει τα 40 περίπου χιλιόμετρα του μαραθωνίου, παρόλο που της πήρε 11 ώρες – εκεί που οι περισσότεροι, αρτιμελείς δρομείς χρειάζονται 5.
Ανέκαθεν αγαπούσε το τρέξιμο. Στο σχολείο συμμετείχε σε αθλητική ομάδα. Όταν όμως αποφοίτησε και έπιασε δουλειά στο Βιετνάμ ως δασκάλα αγγλικών, συνέβη ένα γεγονός που έμελλε να της αλλάξει τη ζωή. Ένα βράδυ, καθώς επέστρεφε στο ξενοδοχείο της, έχασε τον δρόμο. Σταματώντας να ζητήσει οδηγίες, βρέθηκε στα χέρια ενός άντρα που την έσυρε σε δάσος και προσπάθησε να τη βιάσει. Η Χάνα κατάφερε να τον απωθήσει, δραπέτευσε τρέχοντας αλλά, μέσα στον πανικό της, έπεσε από γκρεμό. “Η πτώση μου κράτησε σχεδόν ένα λεπτό, πρόλαβα τότε να σκεφτώ ότι δεν θα επιβιώσω“.
Επέζησε, αν και με απώλειες. Έχασε την ικανότητα να κινεί τα πόδια και τους αστραγάλους της, αν και διατήρησε κάποιον έλεγχο των κινήσεων στο κάτω μέρος του σώματός της. Στις βόλτες της, με πατερίτσες πλέον, στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, βλέποντας τους δρομείς να κάνουν αβίαστα το ένα βήμα μετά το άλλο, άρχισε να τους ζηλεύει που δεν μπορούσε να τρέξει όπως πριν. “Μετά το ατύχημα ένιωθα ότι μου είχαν κλέψει το όνειρό μου να τρέξω στον μαραθώνιο“. Άρχισε ωστόσο, με αργά βήματα προόδου, να ασκείται και να ασχολείται ξανά με το τρέξιμο.
Σήμερα δεν είναι μόνο δρομέας αλλά και δασκάλα γιόγκα. Επιπλέον, άρχισε να μαθαίνει την τεχνική αυτοάμυνας Krav Maga, για να μπορέσει να υπερασπιστεί στον εαυτό της σε περίπτωση που της συμβεί κάποιο περιστατικό όπως εκείνο στο Βιετνάμ. “Όσο περισσότερες προκλήσεις αντιμετωπίζω καθημερινά, τόσο πιο δυνατή νιώθω“.
Τόσο δυνατή, που αποφάσισε τελικά να κάνει το όνειρο του μαραθωνίου πραγματικότητα. Τη σπίθα πυροδότησε μια φωτογραφία που της έστειλε η αδερφή της, μιας ακρωτηριασμένης γυναίκας ονόματι Αμάντα Σάλιβαν, που είχε τρέξει σε πολλούς μαραθωνίους με τις πατερίτσες της. “Σκέφτηκα ότι ίσως μπορώ να το κάνω κι εγώ”. Και το έκανε, ολοκληρώνοντας τον άθλο της, παρά τον πόνο που χρειάστηκε να υπομείνει στο τέλος του αγώνα. “Είπα στον εαυτό μου ότι μπορεί τώρα να πονάω, άλλα μόλις περάσω τη γραμμή τερματισμού θα γίνω καλά. Θα μπορώ να κάνω τα πάντα“.
