Πέρα από τις βασικές διαφορές, ανάμεσα στην τιμωρία και τις λογικές συνέπειες, υπάρχουν και άλλες σημαντικές διαφορές, πού δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Με το θυμό, τις προειδοποιήσεις, τις απειλές και τις υπενθυμίσεις, μια συνέπεια μπορεί να μετατραπεί σε τιμωρία.
Μερικοί γονείς συγκρατούν τον εχθρικό τόνο στην κουβέντα τους, εξακολουθούν όμως να δίνουν το μήνυμα αυτό με όλη την άλλη στάση τους.
Αυτοί οι γονείς «φωνάζουν με το στόμα κλειστό».
Στέλνουν καλυμμένα μηνύματα πού υπονοούν ότι το παιδί έχει διαπράξει ένα έγκλημα και πρέπει να τιμωρηθεί.
Η στάση αυτή τού τιμωρού, πού παίρνουν μερικοί γονείς, μειώνει την ωφέλεια πού θα είχε το παιδί από την εμπειρία, δηλαδή από τη συνέπεια μιας δικής του αρνητικής απόφασης.
Όταν αφήνουμε να συμβούν οι φυσικές συνέπειες, και όταν οργανώνουμε τις λογικές συνέπειες, έχουμε σκοπό να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να παίρνουν υπεύθυνες αποφάσεις. Όχι να τα υποχρεώνουμε να υποταχθούν. Αυτή η μέθοδος πειθαρχίας επιτρέπει σ’ ένα παιδί να διαλέξει και μετά να έχει την ευθύνη και τις συνέπειες για την απόφαση του, είτε βγει σε καλό είτε όχι.
Τα περισσότερα παιδιά, όταν αφεθούν να πάρουν ατυχείς αποφάσεις, μαθαίνουν από τις συνέπειες αυτών των αποφάσεων τους.
ΠΗΓΗ: ” ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ” Από τους Δρ. Ντον Ντινκμέγιερ & Δρ. Γκάρι Μακ-Κέι (εκδ. Θυμάρι)
(via ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΝΤΛΕΡΙΑΝΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ).
Το διαβάσαμε στη σελίδα Συμμαχίες Ζωής, Ευχαριστούμε θερμά!
