Μέχρι να γίνω μητέρα, ήξερα ελάχιστα πράγματα για την συγκοίμηση. Για την ακρίβεια πίστευα ότι ήταν μια επικίνδυνη πρακτική. Μια μαμά να κοιμάται στο κρεβάτι με το μωρό της; Πρέπει να είναι τρελή. Θέλω να πω, δεν θέτει το μωρό της σε κίνδυνο; Όλοι γνωρίζουν ότι η κούνια είναι το μόνο ασφαλές μέρος για να κοιμηθεί ένα μωρό, σωστά; Και ίσως είναι λίγο πολύ δεμένη με το παιδί της – δεν πρέπει τα παιδιά να γίνουν ανεξάρτητα;
To ταξίδι της συγκοίμησης
Όλα όσα πίστευα άλλαξαν τους πρώτους μήνες που φέραμε το μωρό στο σπίτι. Κάθε στιγμή που βάζαμε τον γιο μου στην κούνια του, έκλαιγε γοερά, λες και η κούνια ήταν περισσότερο φυλακή γι’ αυτόν παρά τόπος χαλάρωσης. Μερικές φορές κοιμόταν στην αγκαλιά μου, και κάθε φορά που τον ακουμπούσα στο κρεβατάκι του κοιμόταν μόνο 1 με 2 ώρες και ξυπνούσε κουρασμένος και ανήσυχος.
Στερημένη από ύπνο αποφάσισα να δοκιμάσω την συγκοίμηση. Είχα διαβάσει για το co-sleeping/sharing σε κάποιες ομάδες μαμάδων. Επικοινώνησα άμεσα με μια ειδικό και μοιράστηκα μαζί της τις ερωτήσεις και τις ανησυχίες μου. Η κουβέντα αυτή με έκανε να νιώσω καλύτερα για την απόφασή μου να αρχίσω να μοιράζομαι το κρεβάτι μου με τον γιο μου.
Έτσι, όταν ο γιος μου ήταν πέντε μηνών, ο σύζυγός μου και εγώ ξεκινήσαμε το “ταξίδι” μας στο κρεβάτι. Ομολογώ ότι οι πρώτοι μήνες δεν ήταν εύκολοι. Αν και γενικά ξεκουραζόμουν περισσότερο τη νύχτα, εξακολουθούσα να ξυπνάω συχνά για να βεβαιωθώ ότι είναι καλά. Τα περισσότερα βράδια, κοιμόταν δίπλα μου, κουρνιασμένος ανάμεσα στο χέρι και το στήθος μου, και θήλαζε σχεδόν όλη τη νύχτα. Χρειάστηκε χρόνος για να βρούμε τους ρυθμούς μας, αλλά όταν τελικά συνειδητοποίησα ότι δημιουργούσα μια ασφαλή συνθήκη ύπνου και έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω για να κοιμηθώ με ασφάλεια, χαλάρωσα. Σε λίγο όλα εγιναν πιο εύκολα, και τελικά, το να μοιράζομαι το κρεβάτι μου με το παιδί έγινε κάτι φυσιολογικό και κάτι που πραγματικά μου άρεσε.
Καταλαβαίνω ότι πολλοί γονείς δεν μπορούν να συνηθίσουν σε αυτή την ιδέα. Καταλαβαίνω ότι δεν αισθάνονται όλοι άνετα να το κάνουν, παρόλο που η συγκοίηση αποδείχθηκε για μένα μια ασφαλής και υπέροχη επιλογή ύπνου. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν επέλεξα εγώ την συγκοίμηση, η συγκοίμηση με επέλεξε . Στην πραγματικότητα, πάντα πίστευα ότι το μωρό μου θα κοιμόταν σε μια κούνια όπως κάνουν πολλά μωρά στον δυτικό κόσμο, αλλά η συγκοίμηση κατέληξε να είναι μια θετική αλλαγή για την οικογένειά μου.
Πρέπει να ομολογήσω – τώρα που ο 18 μηνών γιος μου έχει μεταφερθεί στην κούνια του ότι μου λείπει πολύ το να κοιμόμαστε μαζί.
Μου λείπει γιατί η αγκαλιά του είναι το πιο πολύτιμο δώρο.
Μου λείπει γιατί το να ξέρω ότι το παιδί μου νιώθει πιο άνετα δίπλα στη μαμά του, είναι ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα.
Μου λείπει γιατί μπορούσα να ανταποκριθώ γρήγορα στις ανάγκες του χωρίς να χρειάζεται να σηκωθώ από το κρεβάτι!
Μου λείπει γιατί πιστεύω ότι έκανε τον θηλασμό ακόμα πιο εύκολο και καλλιέργησε το δέσιμο μεταξύ μας.
Μου λείπει γιατί το να ξυπνάς δίπλα στο χαμογελαστό, χαρούμενο μωρό σου είναι το πιο γλυκό πράγμα που μου συνέβη.
Μην με παρεξηγείτε! Λατρεύω τον άντρα μου και θέλουμε να απολαμβάνουμε μόνοι μας το δικό μας κρεβάτι για πολλούς λόγους. Επιλέξαμε να μεταφέρουμε τον γιο μας στην κούνια του στους 15 μήνες γιατί φαινόταν έτοιμος και δεν κάναμε λάθος. Τώρα προτιμά την κούνια του. (Αν επιλέξετε να κοιμάστε μαζί με τα παιδιά σας για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, μην διστάσετε! Το παιδί σας καθοδηγεί άλλωστε από μόνο του).
Επίσης, την επόμενη φορά που θα ακούσετε ότι μια μαμά μοιράζεται το κρεβάτι της με το μωρό της – είτε από επιλογή είτε από ανάγκη – μην βιαστείτε να κρίνετε ή να δώσετε συμβουλές. Αποδεχτείτε ότι μάλλον κάνει ό,τι είναι καλύτερο για την οικογένειά της και ειδικά για το παιδί της.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το μωρό μου έπρεπε να κοιμάται δίπλα μου, ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι. Και αν κρίνω από το εξαιρετικά χαρούμενο, ασφαλές, στοργικό νήπιο που είναι σήμερα, νομίζω ότι πράξαμε σωστά. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και κάθε κατάσταση είναι μοναδική, και αυτό που κάναμε εμείς λειτούργησε καλύτερα για τον γιο μας.
Απόδοση Έλενα Θάνου, tampabaymoms.com
