Κακά τα ψέματα, το να είσαι γονιός έρχεται με αρκετό άγχος.
Άγχος για τα παιδιά μας, ναι, αλλά και με μπόλικο άγχος για τις «επιδόσεις» μας ως γονείς.
Υπάρχουν, όμως, μερικές μικρές και σημαντικές βοήθειες που μπορούμε να δίνουμε στον εαυτό μας όταν νιώθουμε το άγχος, την αβεβαιότητα και την αυστηρή αυτό-κριτική να φουσκώνουν.
– «Προσπαθώ να θυμάμαι ότι το παιδί μου είναι ένας άλλος άνθρωπος και όχι ένα κριτήριο για το πόσο καλός γονιός είμαι».
Είναι εύκολο να νιώσουμε την πίεση των βλεμμάτων και των απόψεων των γύρω μας, είτε είναι οικογένεια, είτε φίλος, είτε δάσκαλος, είτε άγνωστος. Είναι εύκολο ακόμα και να νιώσουμε την πίεση του δικού μας βλέμματος, που μας μετράει χωρίς έλεος απέναντι στις προσδοκίες που έχουμε σχετικά με το πώς τα παιδιά μας θα έπρεπε να συμπεριφέρονται.
Τα παιδιά μας όμως, δεν είναι απλώς ένα κριτήριο για το πόσο ικανοί γονείς είμαστε. Είναι ήδη άνθρωποι, με τη δικιά τους προσωπικότητα, τις δικές στους ανάγκες και επιθυμίες, τα δικά τους δυνατά σημεία και αδυναμίες. Δεν ευθυνόμαστε εμείς για όλα.
– «Μου υπενθυμίζω ότι και εγώ μαθαίνω και μεγαλώνω μαζί με το παιδί μου»
Καμιά μας και κανένας μας δεν ξέρει πως είναι να είσαι γονιός, πριν να γίνει γονιός.
Καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν, μεγαλώνουμε και εμείς μαζί τους και μαθαίνουμε βήμα – βήμα και μέσα από λάθη, πώς να είμαστε γονείς.
Ας θυμόμαστε, αν το παιδί μας είναι μόλις 5 χρονών, τότε είμαστε και εμείς μόλις 5 χρονών γονείς 😊
– «Επιτρέπω στον εαυτό μου όλα τα συναισθήματα. Υπάρχει λόγος που τα νιώθω»
Η γονεϊκότητα έχει χαρά, έχει ικανοποίηση, έχει νόημα. Όμως μαζί με αυτά τα ευχάριστα, έχει και δυσκολότερα συναισθήματα και αυτό είναι ΟΚ.
Θυμώνουμε και αυτό είναι μια ευκαιρία για μας να μάθουμε τα triggers μας και τα όρια μας και είναι μια ευκαιρία για τα παιδιά μας να μάθουν πώς είναι να έχουν μια πραγματική σχέση.
Απελπιζόμαστε και πιθανά αυτό είναι μια ένδειξη ότι χρειαζόμαστε ξεκούραση, βοήθεια, χρόνο για εμάς, φροντίδα, διασκέδαση.
Νιώθουμε ενοχές και αυτό μπορεί να είναι ένας «συναγερμός» ότι όντως κάναμε κάτι για το οποίο χρειάζεται να επανορθώσουμε ή μπορεί να είναι μια ένδειξη πως είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας και χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τις προσδοκίες μας από εμάς.
Το οποίο με φέρνει στο…
– «Απομακρύνομαι από τις πολύ υψηλές προσδοκίες. Αυτό που δουλεύει για την οικογένειά μου είναι αρκετό – Είμαι αρκετή»
Σε αυτήν την εποχή που η πρόσβαση στην πληροφορία είναι τόσο εύκολη και που η έκθεση στους «τέλειους γονείς» των social media είναι καθημερινή, είναι πολύ εύκολο να θεωρήσουμε ότι δεν κάνουμε αρκετά, ότι τα κάνουμε όλα λάθος, ότι θα έπρεπε τα πράγματα στην οικογένειά μας να είναι κάπως αλλιώς.
Να θυμάστε ότι αυτά που είναι γραμμένα στα βιβλία, όπως και αυτά που προβάλλονται στα social media, είναι το ιδανικό
– και το ιδανικό δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος.
Δεν υπάρχει αρκετή υποστήριξη.
Δεν υπάρχουν τέλειες οικογένειες, ίσως μόνο τέλειες στιγμές.
Επίσης, υπάρχουν τα δικά μας βιώματα και τραύματα από το παρελθόν, που έρχονται και μας σαμποτάρουν.
Ενεργοποιήστε ένα ισχυρό φίλτρο. Κρατήστε αυτά που σαν ταιριάζουν, αυτά που λειτουργούν για τη δικιά σας οικογένεια και επιτρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει περηφάνια για όλα αυτά που κάνετε, αντί να «αυτομαστιγώνεστε» για όλα αυτά που δεν κάνετε.
«Προσφέρω στον εαυτό μου την ίδια κατανόηση και φροντίδα που προσφέρω και στο παιδί μου»
Ναι – οκ. Στην πράξη το να προσφέρουμε όντως στον εαυτό μας την ίδια φροντίδα που δίνουμε στα παιδιά μας, είναι σπάνια εφικτό.
Ας μας επιτρέψουμε όμως τουλάχιστον να πιστέψουμε και να νιώσουμε ότι τη δικαιούμαστε αυτή τη φροντίδα, έτσι ώστε να την κάνουμε προτεραιότητα και να μας προσφέρουμε όση περισσότερη μπορούμε.
Το διαβάσαμε στη σελίδα Parentness – Δανάη Τριανταφύλλη MSc, Σύμβουλευτική Γονέων & Ψυχοθεραπεία. Ευχαριστούμε θερμά!
