Με μια εξαιρετική ανάρτηση του ο παιδίατρος και πατέρας δυο παιδιών Γιώργος Χαρίτος αναλύει γιατί είναι τόσο σημαντική η πολιτιστική εκπαίδευση των παιδιών μας.
Μέσα στην θάλασσα από μωρά, που και που μπαίνει στο ιατρείο και από κανένας έφηβος. 14-15-16. Πες μου κανένα βιβλίο του Παπαδιαμάντη; Εεε, απαντάει, και δεν θυμάμαι τώρα κύριε Γιώργο. Ο επόμενος : Ποιος έγραψε την “Ιθάκη” = Σιγή. Δύο Έλληνες ζωγράφους; Σιγή.
Τα ίδια και στο δικό μας σπίτι. Τι είχες τελευταία ώρα, λέω στον γιο μου. Τίποτα, μου απαντάει, καλλιτεχνικά. Βλέπαμε και στο ERTflix την συναυλία του Θεοδωράκη από το Καλλιμαρμαρο. Η μεγάλη στο Γυμνάσιο, δεν ήξερε ούτε ένα τραγούδι. “Ένα το χελιδόνι”; της κάνω. Ποιος το λέει αυτό, μου λέει, ο Μπιθικωτσης απαντάω, βάζει τα γέλια και λέει “Μπιθικωτσης; Χαχα και τι σόι όνομα είναι αυτό…”
Ναι, μα τα παιδιά είναι απασχολημένα σου λέει. Πάει Αγγλικά και Γαλλικά και πήρε το λοουερ με βήτα. Και κάνει κάτι ψαγμένα εξωσχολικα και ότι αυτά είναι skills εν γένει και με τον Καβάφη για βιογραφικό δουλειά δεν βρίσκεις. Και τρέχουμε τα παιδιά μας από το πρωί ως το βράδυ κι αν μια μέρα θέλει ο Θεός θα τα φτιάξουμε γιατρούς. Θα μάθουν πράγματα πολλά, ποιες ορμόνες βγάζει το πάγκρεας και ότι το σύστημα ρενινης-αγγειοτενσινης για την υπέρταση είναι μείζονος σημασίας, βεβαίως. Και πάνω από όλα, θα πιάσουν την καλή και θα μπορούν να “ζουν σαν άνθρωποι”.
Με πρώτο τραπέζι στον Αργυρό τι τον θες τον Βάρναλη ή μήπως η Φουρειρα θα πει την Ρωμιοσύνη και δεν θα ξέρουμε τους στίχους;
Μα ο άνθρωπος δεν είναι τα λεφτά, ούτε ακόμη και τα πανεπιστήμια. Υπάρχει και κάτι βαθύτερο, η τέχνη και όχι μόνο, το συναίσθημα αυτού του λαού, η ιστορία, οι θύμησες, μια γραμμή που ενώνει γενιές διαφορετικές και ετεροκλητες αλλά στον πυρήνα τους ριζικά ίδιες. Και όλο το πρόβλημα από την βάση ξεκινάει, τουτέστιν την εκπαίδευση.
Τι σημαίνει έχουμε κείμενα, μουσική και καλλιτεχνικά; Όσο τα μαθήματα αυτά αντιμετωπίζονται ως δευτερεύοντα, αυτούς τους ανθρώπους θα βγάζουμε. Μορφωμένους αμόρφωτους, κοινώς.
Ούτε και η οικογένεια βοηθά όμως. Είτε γιατί δεν έχει το υπόβαθρο, είτε γιατί δεν υπάρχει ο ελεύθερος χρόνος. Αυτό που μας περισσεύει είναι για να “διαβάσουμε” τα παιδιά, την ύλη του σχολείου δηλαδή. Για τα περαιτέρω, ουδέν. Τέτοιος είμαι κι εγώ. Ο αναμάρτητος να μου ρίξει την πέτρα.
Ποτέ δεν είναι αργά να στραφούμε λιγάκι προς την τέχνη. Δεν είναι “κουλτουριαρικο”, ανάγκη είναι. Ίσως εκεί να βρούμε κάποιες απαντήσεις από τις πολλές που μας λείπουν, αν όχι, τότε την ισορροπία στην ζωή μας τουλάχιστον.
Βάλτε για τα παιδιά ένα στόχο ρεαλιστικό. Μια ταινία την εβδομάδα, ένα βιβλίο κάθε δύο μήνες, ένα μουσείο ή μια έκθεση τέχνης δύο φορές το χρόνο.
