Αυτό είμαστε εμείς.
Κάθε βράδυ και κάθε πρωί.
Αυτό είμαστε.
Το πάλευα για καιρό. Τους έλεγα, θυμάμαι, ότι αυτό δεν είναι υγιές. Τους έλεγα ότι θα ξεκουραστούν καλύτερα στα δικά τους κρεβάτια. Ότι τα κρεβάτια τους είναι πιο άνετα από το πάτωμα. Δεν λειτούργησε ποτέ. Ό,τι κι αν είπα.
Πριν από δύο χρόνια, περνούσα κάθε βράδυ, στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της γυναίκας μου στο νοσοκομείο. Όλοι μου έλεγαν να πάω σπίτι για να ξεκουραστώ. Όλοι μου έλεγαν ότι το κρεβάτι μου θα ήταν πιο άνετο από το πάτωμα. Δεν λειτούργησε ποτέ. Ό,τι κι αν έλεγαν.
Μου πήρε σχεδόν δύο χρόνια, αλλά τώρα το καταλαβαίνω. Κανείς δεν θα μπορούσε να με πείσει ποτέ να φύγω από το πλευρό της. Ό,τι κι αν μου είπαν, δεν μπορούσα να μην είμαι συνέχεια δίπλα της. Δεν υπήρχε μέρος που να ένιωθα πιο ασφαλής από το πάτωμα, ακριβώς δίπλα της.
Έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε που τα παιδιά έχασαν τη μαμά τους. Εκείνη την περίοδο, έγινε ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι τα παιδιά ήθελαν να είναι μόνο δίπλα μου. Και ότι γι΄ αυτά κανένα μέρος στον κόσμο δεν τα κάνει να νιώθουν πιο ασφαλή από το πάτωμα, ακριβώς δίπλα μου.
View this post on Instagram
Επιμέλεια-Απόδοση: Έλενα Θάνου
