Το έχασες. Και όλα διαλύονται. Και δεν μπορείς να φανταστείς καν ότι μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ζωή μετά από αυτό.
Ξέρω, νιώθεις ότι απλώς ΔΕΝ γίνεται.
Δεν υπάρχει παρηγοριά, Μητέρα, σε αυτήν τη φάση.
Είναι αυτή η ωμή, ασύλληπτη, απερίγραπτη, πρώτη συντριβή που νιώθουμε με αυτή την ανείπωτη απώλεια.
Ξέρω, κοιτάς γύρω σου, μα δεν βλέπεις τίποτα.
Γιατί όταν βλέπεις, όλα πατάνε στην ανοιχτή πληγή σου που αιμορραγεί.
Μέσα κι έξω σου όλα ρημαγμένα, πού να έχει πάει άραγες το νόημα;
Μια μαύρη τρύπα σε ρουφά και πραγματικά αναρωτιέσαι αν θα βγεις από αυτό ζωντανή.
Άλλες μέρες πάλι, ξέρω, η εξάντληση είναι τόσο αβάσταχτη, που εύχεσαι να έσβηνες, μήπως και ξανασυναντούσες το παιδί ή τα παιδιά σου.
Είναι σαν κάτι να ανοίγει το μέσα σου από την μια άκρη του συμπάντου της αγάπης έως την άλλη άκρη του συμπάντου της απώλειας, του πένθους και του πόνου, και σε διαλύει.
Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, ένα άπειρο, που καλείσαι να χωρέσεις.
Τεντώνει και σπάει το δοχείο μας από αυτό το αχώρετο.
Από όλο το άπειρο των συναισθημάτων, των αισθήσεων και των ολόμαυρων μονοπατιών σκέψης που περιέχει.
Μπορεί να πάρει καιρό μέχρι να έρθουν οι στιγμές, οι ώρες, ή οι μέρες, που μια ελάχιστη αίσθηση ειρηνέματος θα μπορέσει να σε αγγίξει.
Είναι εντάξει, είναι φυσιολογικό.
Φροντίσου καλή μου, φροντίσου γενναία μου, όσο περισσότερο μπορείς.
Και αν δεν μπορείς, που και αυτό είναι απόλυτα εντάξει, ζήτα, ζήτα, ΖΗΤΑ βοήθεια από αυτούς που η διαίσθηση σου, σου ψιθυρίζει ότι μάλλον μπορούν να σε φροντίσουν.
Είτε είναι γνώριμοι, άνθρωποι δικοί σου, είτε νέοι άνθρωποι που μπορείς να βάλεις στη ζωή σου.
Ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας, μια γυναίκα ή ομάδα που σας ενώνουν κοινές εμπειρίες.
Ανθρώπους που μπορούν να σταθούν δίπλα σου με φροντίδα, αγάπη, σεβασμό, ενσυναίσθηση.
Που σε «χωράνε» λυπημένη, πονεμένη, κομματιασμένη, χωρίς να θέλουν να σε «φτιάξουν».
Γιατί μετά από τέτοιες απώλειες διαλυόμαστε.
Και ίσως είναι και ύβρις να θέλουν οι άνθρωποι να το «ξεπεράσεις» το συντομότερο δυνατόν.
Ίσως είναι ύβρις η λέξη «ξεπερνάω» για τέτοια ξεσκίσματα ψυχής.
Μα αλήθεια, τί σου ζητάνε να ξεπεράσεις;
Την αγάπη σου, τον πόνο σου για το παιδί σου;
Για τα όνειρα σου;
Για το πλάσμα που κρατούσες στα σπλάχνα σου, το έτρεφες με το αίμα σου και η ανάσα σου ήταν η ανάσα του;
Αχ, δεν ξεχωρίζουν έτσι εύκολα οι ανάσες που ήταν Ένα.
Ίσως η πιο σεβάσμια, ανθρώπινη και αυθεντική ματιά για να κοιτάξεις αυτό το μονοπάτι είναι το:
“ζυμώνομαι με την απώλεια, επιτρέπω και περνάω μέσα από την αλχημιστική διαδικασία του πένθους στον δικό μου χρόνο μου και στον δικό μου ρυθμό, και κάποτε έρχεται μια στιγμή που γεννιέται ένα καινούριο ον, ένας νέος, επαναδημιουργημένος Εαυτός ξανά στο Φως και στη Ζωή”.
Στη Ζωή με κεφάλαιο ζήτα.
Αυτή που χωρά και τη ζωή και τον θάνατο μέσα της.
Είναι μακρύς γενναίο μου πλάσμα, οδυνηρός και τόσο μεταμορφωτικός, αυτός ο δρόμος της επαναδημιουργίας του Εαυτού μας μετά από το κομμάτιασμα της απώλειας.
Θέλει Χρόνο… πολύ χρόνο.
Να σου τον δώσεις.
Να σου τον επιτρέψεις.
Να σε φροντίσεις σαν το πολυτιμότερο ζωντανό που υπάρχει στο σύμπαν.
Μέχρι τα κομμάτια να ξανακολλήσουν σε ένα νέο, μοναδικό, θαυμάσιο ψηφιδωτό του νέου σου εαυτού, σου στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά να τα κρατήσω εγώ όσο μπορώ.
Βαθιά υπόκλιση.
Σε σένα.
Σε όλες.
Που χρειάστηκε να περπατήσουν αυτή την κόλαση και να βγουν νικήτριες, ζωντανές.
Με αγάπη Ελισσάβετ 💜
Υ.Γ. Είτε χειμώνας, είτε καλοκαίρι, η απώλεια κύησης και η νεογνική απώλεια συνεχίζουν να συμβαίνουν σε 1 στις 4 γυναίκες.
Ας έχουμε μια έγνοια για τις γυναίκες γύρω μας.
Ας σκεφτούμε ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να μιλήσουμε αν γνωρίζουμε προσωπικά μια γυναίκα που έχασε το παιδί της.
Όσο μηνών, ημερών, εντός ή εκτός μήτρας, κι αν ήταν.
Πηγή: ΧΩΡΑφΙ – Κέντρο Προαγωγής Ψυχικής Υγείας & Παραστατικών Τεχνών (ευχαριστούμε θερμά)
