«Ένα παιδί που ρωτάει, είναι ένα έξυπνο παιδί», λένε οι παλιές – φαντάζομαι εποχής Πλαστήρα. Αυτό που ξέχασαν, όμως, οι σοφές παλιές να προσδιορίσουν είναι, αφενός το είδος της ερώτησης και αφετέρου – και κυριότερο – τον… αριθμό.
Κάθε μάνα-κουκουβάγια είναι έτοιμη να απαντήσει με χαρά στα ερωτήματα των μικρών της Αϊνστάιν. Στα πλαίσια δε της σύγχρονης ψυχολογίας, την οποία κατέχουμε όλοι, από επιστημονικά άρθρα τύπου «Ζουζουλίνι – ψυχουλίνι», «Βλαστάρι μου, καμάρι μου;» κλπ κλπ, αποθεώνεται η διαρκής διαθεσιμότητα του γονιού και δη της δόλιας μάνας να απαντάει σε ερωτήματα.
Αντίρρηση καμία. Στηρίζω το δίκαιο αγώνα υπέρ της ενημέρωσης και της γνώσης. Ποιος όμως, μπορεί να μας πει τι συμβαίνει στην περίπτωση που το γλυκούλι μας θα μπορούσε κάλλιστα να περιφέρεται με καπέλο ανθρακωρύχου και τον προβολέα του καπέλου καρφωμένο στα μάτια μας όπου ως άλλος ανακριτής μας κεραυνοβολεί με ερωτήσεις;
Κι άντε και ξεπερνάμε το σκόπελο (… αν και προτιμώ τη Σκιάθο) του αριθμού των ερωτήσεων. Τι γίνεται όταν το περιεχόμενο των ερωτήσεων έχει ως στόχο, αρχικά την διαρκή ενασχόληση με τον ερωτώντα και αφετέρου την ασυνείδητη εξουθένωση της μάρτυρος;
Εκεί ξεχνάς ό,τι διάβασες στο «ΠΑΙΔΙ ΜΠΟΥΖΙ, ΜΥΑΛΟ ΚΑΡΟΤΟ». Αντιπαρέρχεσαι νουθεσιών τύπου «ΑΜΕΣΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ – ΑΒΑΔΙΣΤΑ» και γίνεσαι η κακούργα μάνα. Η απαίδευτη τσοπάνα – βουκόλα που έχει αδέρφια της τα χαμομήλια και φίλους της τις τσίχλες και τους κότσυφες. Είναι η στιγμή που έχεις καταναλώσει όλο το απόθεμα ορθών και λογικών απαντήσεων και ξεμένεις. Και μπαίνει μέσα σου ο Τουταγχαμών. Ασπρίζουν οι εντράδες και τα σκώτια σου. Μετατρέπεσαι στη μάνα Ρεμπέτ ασκέρι κι όταν ακούς την 147η ερώτηση του δεκαλέπτου:
– Γιατί; αποστομώνεις τον ανακριτή με ένα μοναδικό:
– Γιατί κλ@νει το γατί!
Σε αυτή την «παρεξηγημένη» απάντηση έχουμε ένα διπλό μήνυμα για το μικρό περίεργο:
α) οικολογικό περιεχόμενο (γάτες που αερίζονται)
β) υπέρτατη αξία στα αέρια της ιερής για τους Αιγυπτίους γάτες (δείχνοντας μια άλλη στάση απέναντι στις γάτες, και μια πολιτισμική χροιά)
Δεν υπάρχει η τέλεια μανούλα. Υπάρχει η μαμά που προσπαθεί όσο καλύτερα μπορεί. Ενοχές και τύψεις επειδή κάποιες στιγμές ξεχνάμε το εγχειρίδιο «Πώς να ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ ΕΝΑ ΛΟΡΔΟ Ή ΜΙΑ ΛΟΡΔΑΙΝΑ» είναι άσκοπες. Τα manual είναι για να δουλέψεις το στεγνωτήριο. Για να δεις πως θα κάνεις το μαλλί μπούκλα. Πως θα δουλέψει η παρκετέζα. Για τα παιδιά δεν υπάρχει οδηγός χρήσης… Μόνο οδηγός καρδιάς. Τώρα αν ο οδηγός ενίοτε το γκαζώνει και λίγο, είναι στη διακριτική του ευχέρεια να κόψει ταχύτητα …μην πατήσει και τη γνωστή «αεριζόμενη» γάτα!
Διαβάστε επίσης:
Αν, συχνά είμαι η «χειρότερη μαμά του κόσμου» επειδή βάζω όρια – ας είμαι
Αγαπητέ μου σύζυγε, σόρι για την ενόχληση, αλλά το παιδί δεν το έχω κάνει μόνη μου
