Πολλές φορές γράφω με αφορμή την ανάγκη προσωπικής υπενθύμισης. “Τα λέω σε σένα που αγαπώ… να τα ακούω εγώ”
Θέλω λοιπόν να φωνάξω μέσα μου και να γράψω προς όλους/ες μας ότι δεν είμαστε αναγκασμένοι/ες να ξεκινήσουμε μία δραστηριότητα επειδή πηγαίνουν άλλα παιδιά. Ούτε Αγγλικά επειδή αλλιώς το παιδί μας θα χάσει κάποιο τρένο. Ούτε κάποιο άθλημα γιατί έτσι κάνουν όλοι/ες.
Τα ερεθίσματα που προσφέρουμε, αφορούν κυρίως, εμπειρίες που δεν περιορίζονται σε δομημένες δραστηριότητες. Αυτές (οι δομημένες δραστηριότητες) – ιδίως με τον τρόπο που παρέχονται στην Ελλάδα – αφορούν παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και έχουν κυρίως εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Για πολλούς λόγους (δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν) έχουμε κατατάξει την πολυπραγμοσύνη σε αξία. Το πρότυπο που ονειρευόμαστε και μας δίνει χαρά έχει παιδιά με εξωσχολικές δραστηριότητες και πολλά ενδιαφέροντα, τα οποία αποδεικνύονται με τη συμμετοχή τους σε αυτές τις δομημένες δραστηριότητες.
Τα παιδιά όμως χρειάζονται πρωτίστως εσωτερικότητα και αυτονομία (αυτονομία στην εσωτερικότητα) για να μπορέσουν να διαμορφώσουν ένα δυνατό πυρήνα. Τα ενδιαφέροντα δεν μετριούνται στα δρομολόγια των γονιών αλλά στις σκέψεις τους και στις εσωτερικές τους αναζητήσεις.
Όσα γράφω παραπάνω αποτελούν μία δική μου προσωπική μάχη με τα παιδιά μου. Να προσπαθώ να ακολουθώ τον τρόπο που υφαίνουν τον ιστό της ζωής τους όσο διαφορετικός κι αν είναι από τους άλλους. Σας νιώθω, σας βλέπω, σας ακούω…είναι πολύ δύσκολο!
Μπορεί να μην ξεκινήσουν από 8 χρονών Αγγλικά…
Μπορεί να μην αρχίσουν κάποιο άθλημα από τα 5…
Μπορεί να μην τους αρέσουν τα τμήμα μουσικοκινητικής αγωγής…..
Δεν σημαίνει τίποτα απολύτως ή μπορεί και να σημαίνει ότι τα ενδιαφέροντα τους θα εξελιχθούν στο δικό τους χρόνο και στη δική τους κατεύθυνση!
Dimitra Gounari – Parent Coach / Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων
