«Ένας κύριος κάθεται κοντά μας στην παραλία, μαζί και η γυναίκα του και το μικρό τους αγόρι μ, γύρω στα 7-8. Ο κύριος είναι μουσικός, ασχολείται με τη μουσική τουλάχιστον, γιατί στα πόδια του έχει ένα πεντάγραμμο που γράφει μελωδίες.
Καθετί που γράφει το κάνει πρόβα στα πόδια του πάνω, χτυπήματα που προσπαθεί να φτιάξει μελωδία και να τη σιγομουρμουρίσει. Κάθε λίγο έρχεται το αγόρι του κοντά ή σηκώνεται αυτός και πάει σ’ εκείνο. Φτιάχνουν κάστρα μαζί, κολυμπάνε, παίζουν με το νερό κι ύστερα ο κύριος πάει πάλι στη γωνιά του και συνεχίζει να γράφει μουσική.
Κάποια στιγμή έρχεται το αγόρι κοντά του και τον ρωτάει:
– Γιατί δε σταματάς;
– Γιατί η μουσική είναι στο κεφάλι μου, του απαντάει ο μπαμπάς.
– Και γιατί είναι στο κεφάλι σου; ρωτάει πάλι το αγόρι.
– Γιατί την αγαπάω, ξαναλέει εκείνος.
– Δεν κάνεις διακοπές έτσι, λέει το αγόρι αποστομωτικά σχεδόν.
– Δεν κάνεις διακοπές απ’ όσα αγαπάς, λέει γελώντας ο μπαμπάς.
– Κι εγώ θέλω να μάθω μουσική, είπε το αγόρι μετά.
– Εσύ γιατί; του είπε ο μπαμπάς.
– Γιατί σε θαυμάζω, είπε το αγόρι, που ενώ είμαστε στη θάλασσα ο νους σου είναι στη μουσική.
Ο μπαμπάς χαμογέλασε μέχρι τ’ αφτιά του.
– Αν θες, θα σε μάθω εγώ μουσική ή θα ψάξουμε να δούμε ποιο όργανο σου αρέσει πιο πολύ, όταν επιστρέψουμε Αθήνα, του είπε και τον πήρε αγκαλιά μέχρι τη θάλασσα που έπεσαν πάλι.
Καθόμουν και σκεφτόμουν αυτό που άκουσα γιατί ήταν μαγικό. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι πρέπει να θυσιάσουν τα θέλω τους, τις ανάγκες τους, όσα αγαπούν, για να μεγαλώσουν ένα παιδί, ενώ πρέπει κυρίως να βρουν έναν τρόπο να τα συνδυάσουν.
Τα παιδιά θα αγαπούν εξίσου τους γονείς τους και θα τους θαυμάζουν, βλέποντάς τους να στηρίζουν τα όνειρά τους, όσα αγαπούν και τους κάνουν καλό. Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος θα είναι και ευτυχισμένος γονιός, το αντίθετο δε γίνεται πάντα.
Τα παιδιά παραδειγματίζονται από αυτό που θαυμάζουν.»
