Υπάρχουν εκείνοι οι γονείς που σε κάνουν να χαμογελάς, όταν τους σκέφτεσαι.
Άνθρωποι καθημερινοί, γεμάτοι άγχη, προβλήματα, πίεση. Έχουν να διαχειριστούν τις δουλειές τους, τα οικονομικά τους, τους συντρόφους τους, τα παιδιά τους. Διάβασμα, δραστηριότητες, νοικοκυριό. Χρόνοι που παλεύουν μεταξύ τους αλύπητα.
Αλλά εκείνοι δε χάνουν την ευγένεια τους. Δε χάνουν τη διάθεσή τους για αυτοβελτίωση. Δε θίγονται όταν τους λες κάτι για το παιδί τους.
Διψάνε για την πληροφορία. Καλή ή άσχημη. Τη φιλτράρουν και την επεξεργάζονται προς όφελος τους.
Συμπονάνε τα παιδιά των άλλων και παλεύουν για το δίκαιο. Έχουν μια μεγάλη αγκαλιά για όλα τους. Δε διαχωρίζουν ηλικία, φύλο, χρώμα, καταγωγή. Βλέπουν απλά ανήλικους ανθρώπους γεμάτους πιθανότητες.
Αυτοί οι γονείς σου ζητάνε “συγγνώμη” και είναι μέσα από την καρδιά τους. “Συγγνώμη” για κάποια συμπεριφορά, αστοχία ή αντιδράση του παιδιού τους, που μπορεί να έχει φέρει σε δύσκολη θέση ένα άλλο παιδί.
“Συγγνώμη” αν δεν αντιλήφθηκαν, αν δεν προέβλεψαν, αν δεν εξήγησαν κάτι σωστά.
Κι εκείνη τη στιγμή, είναι ή δεν είναι απαραίτητη μια συγγνώμη, είναι υπερβολικοί ή όχι, δημιουργούν μια ασπίδα προστασίας για όλο τον κόσμο.
Γίνονται ασπίδα των παιδιών τους μέσα από τα δίκαια και καλοσυνάτα μάτια τους. Ασπίδα για τα παιδιά άλλων. Ασπίδα για τους άλλους γονείς, που ακολούθως, θα αναλάβουν μια επόμενη ευθύνη του δικού τους παιδιού.
Στην τελική, τα λάθη δε μας κάνουν χειρότερους. Μας κάνουν σοφότερους. Δίνουν τη θέση τους σε βελτιωμένες συμπεριφορές και σε επόμενους στόχους.
Αν ταυτόχρονα εμφανιστούν κι εκείνες οι ειλικρινείς συγγνώμες, τότε τα λάθη είναι απλά αφορμές για πιο δυνατές σχέσεις ανάμεσα σε αυθεντικά καλούς ανθρώπους. Ειδικά, αν η συγγνώμη είναι “εκ μέρους του παιδιού” μας.
