ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΡΝΟΥΜΕ !
Φανταστείτε να μην μπορείτε να εκφράσετε το θυμό σας όταν το αφεντικό σας σας κριτικάρει διαρκώς. Τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε 10 φορές από το πρωί μέχρι το βράδυ;
Αυτή λοιπόν είναι η ζωή ενός νηπίου στην ηλικία των 2 ετών. Κατά τη διάρκεια της νηπιακής ηλικίας τα παιδιά υφίστανται μεγάλες αλλαγές και περνούν πολλά διαφορετικά στάδια στον τρόπο αλληλεπίδρασης με τους ενηλίκους. Φυσικά, αυτές οι αλλαγές βρίσκουν τα παιδιά απροετοίμαστα και χωρίς την ωριμότητα ενός μεγαλύτερου παιδιού.
Στην μικρή προσχολική ηλικία ο εγκέφαλος δεν έχει την δυνατότητα να περιγράψει καλά τα συναισθήματα του και εκδηλώνει την αντίθεσή του με «ανορθόδοξους» τρόπους όπως το να χτυπάει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί σας είναι κακό ή κακομαθημένο ή ακόμα ότι έχετε αποτύχει ως γονιός. Απλά το νήπιο είναι νήπιο και το χτύπημα είναι μια αντίδραση της ηλικίας.
Τι να κάνουμε;
1. ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΑ
Χρειάζεται κάθε φορά να αξιολογήσουμε την κατάσταση και να σκεφτούμε με νηφαλιότητα.
Αν αποστασιοποιηθούμε για λίγα δευτερόλεπτα θα μπορέσουμε να το διαχειριστούμε καλύτερα.
Ας πάρουμε λοιπόν μερικές ανάσες, ας μετρήσουμε ως το δέκα και ας δούμε πως θα το χειριστούμε.
Αρχικά δεχόμαστε τα συναισθήματα και δεν τα παραβλέπουμε.
«Είσαι θυμωμένος/η το καταλαβαίνω».
Συχνά οι γονείς παραβλέπουμε τα συναισθήματα των παιδιών επειδή θεωρούμε ότι τα γνωρίζουμε ήδη ή θεωρούμε ότι τα συναισθήματα θα υποχωρήσουν αν απλώς τα αγνοήσουμε.
Μην βάζετε ως προτεραιότητα στην αντιμετώπιση σας το «τι θα πει ο κόσμος» ή το «τι θα σκέφτονται για μας» κ.α. Όσοι έχουν μεγαλώσει παιδιά καταλαβαίνουν από παρόμοιες συμπεριφορές. Μη προχωρήσετε δηλαδή σε μία παραδειγματική τιμωρία στο κέντρο της παιδικής χαράς. Οι σκέψεις του «τι θα πουν οι άλλοι για εμάς» θα σας φέρουν σε απόγνωση και σε αδιέξοδο σε σχέση με το τι πρέπει να γίνει με το θυμωμένο παιδί.
Προσανατολιστείτε αποκλειστικά στο παιδί, τι του συμβαίνει, τι σκέφτεται , τι νιώθει.
2. ΘΕΣΕΤΕ ΤΑ ΟΡΙΑ
«Δεν είναι σωστό να χτυπάς. Ας απομακρυνθούμε από εδώ ώστε να μην χτυπήσεις ξανά.»
Στο παράδειγμα αυτό έχουμε θέσει ένα πάρα πολύ σαφές όριο. « Δε θα σε αφήσω να με χτυπάς» ή « Δε θα σε αφήσω να χτυπάς τους φίλους σου». Εάν το παιδί δεν ακούει, καλό είναι να σκύψουμε στο ύψος του και να πιάσουμε πολύ απαλά τα χεράκια του. Το παιδί θα νιώσει ασφάλεια με αυτό τον τρόπο, έχοντας την επαφή μαζί μας και θα αντιληφθεί το όριο. Εάν συνεχίζει, μπορούμε να το πάρουμε και να το μετακινήσουμε μην επιτρέποντας του να συνεχίζει να χτυπάει.
3. ΔΙΔΑΞΤΕ
Μη σταματήσετε ποτέ να εξηγείτε και να μαθαίνετε τρόπους συμπεριφοράς στο παιδί.
Όχι τη στιγμή της έντασης αλλά αργότερα σε στιγμή ηρεμίας. Διδάξτε το νήπιο να διαχειρίζεται το θυμό και την απογοήτευση, για παράδειγμα, ρωτήστε το αν θα μπορούσε να παίξει με το παιχνίδι όταν σταματήσει να παίζει η αδερφή του.
Μη δείχνετε ότι η άσχημη συμπεριφορά σας επηρεάζει πολύ και μην το αφήνετε να σας χειρίζεται με όπλο την άσχημη συμπεριφορά. Όσο περισσότερη προσοχή τραβάει το παιδί από το χτύπημα, τόσο πιο συχνά θα θέλει να το επαναλάβει.
Μια άλλη αποτελεσματική στρατηγική που βοηθάει τα παιδιά να ελέγξουν το θυμό τους ονομάζεται «3+10». Πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε;
Πείτε του ότι όταν νιώσει τα σημάδια του θυμού στο σώμα του, τα οποία το προειδοποιούν ότι θα χάσει τον έλεγχο, ότι πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Αρχικά να πάρει 3 βαθιές ανάσες και στη συνέχεια να μετρήσει αργά από μέσα του μέχρι το 10. Αυτή η τεχνική θα το βοηθήσει να ηρεμήσει.
Το σημαντικότερο όλων κι αυτό που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλές φορές επανάληψη ενός ορίου, ώστε ένα παιδί να το υιοθετήσει. Και εμείς οι γονείς να θυμόμαστε ότι είμαστε το πρότυπο για τα παιδιά μας. Ο τρόπος που θα συμπεριφερθούμε καθορίζει τον δικό τους. Άλλωστε το χτύπημα συνήθως από κάπου το έχουν δει.
Η Παιδιατρική είναι Τέχνη – Κυριάκος Δουλγέρης
