Το περιστατικό συνέβη δυο εβδομάδες πριν.
Ήμουν με τον 5χρονο γιο μου σε μια παιδική χαρά, είχε τρυπώσει σε ένα ξύλινο σπιτάκι και έπαιζε μόνος του. Ξάφνου, ένας συνομήλικός του τσαμπουκαλεμένος, μπουκάρει με τρέλα μέσα στο σπιτάκι, βουτάει τον δικό μου από την μπλούζα για να τον πετάξει έξω. Ο δικός μου αντιστέκεται με το σώμα του, και τότε τρώει μια ξανάστροφη από το αγοράκι. Να σημειώσω εδώ ότι έχω σαν αρχή να μην επεμβαίνω ποτέ όταν κάποιος από τους γιους μου έρχεται σε διένεξη με παιδιά ίδιας ηλικίας ή έστω παρόμοιας σωματικής διάπλασης. Μάζεψα τον σαστισμένο μικρό και πήγαμε παρά πέρα, προβληματισμένοι και οι δύο.
Καθώς τον έκανα κούνια, αναλογιζόμουν τις κοινές θέσεις που έχω με την γυναίκα μου ως προς την αγωγή των νηπίων. Έχοντας μελετήσει πολύ το θέμα, έχουμε επιλέξει το μοντέλο διαπαιδαγώγησης τύπου «τα χεράκια δεν τα έχουμε για να χτυπάμε», «δεν βρίζουμε», «μοιραζόμαστε τα παιχνίδια», «εξηγούμε στο παιδί τους κανόνες, τον σεβασμό, τα όρια» κ.ο.κ.
Ζούμε σε μια χώρα με αξιοπερίεργη κουλτούρα, διαμορφωμένη μέσα από ποικιλόμορφες επιρροές. Το αποτέλεσμα είναι η καθημερινότητά μας να περιλαμβάνει επαφή και αναγκαία δοσοληψία με ανθρώπους που δεν θα σεβαστούν, δεν θα χαριστούν και θα κοιτάξουν πώς να επιβληθούν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Θεωρώ πλέον, και ομολογώ με απογοήτευση πως έχω κατασταλάξει, ότι έχω την ευθύνη ως πατέρας δύο αγοριών 5 και 8 ετών να τους διδάξω πώς να αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Οφείλω να τους δώσω να καταλάβουν ότι πρέπει να προστατεύουν τα δικαιώματά τους, να αντιλαμβάνονται πότε θα προσπαθήσει να τους περιπαίξει, να τους εκτοπίσει και να επωφεληθεί στο σχολείο, στο παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο, στο πάρκο, στα επαγγελματικά αργότερα. Τί γίνεται όμως όταν ένα παιδί επιτίθεται στο δικό σου βίαια; Σώμα με σώμα;
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω στα παιδιά μου, τι να τα συμβουλέυσω και πως μπορούν να αντεπεξέλθουν σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον. Φυσικά και θέλω να είναι σε θέση να μπορούν να απαντούν και να αμύνονται. Να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, να μην εγκαταλείπουν ποτέ αν το δίκαιο είναι με το μέρος τους, να μην παραχωρούν και να μην κάνουν πίσω. Το πρόβλημά μου είναι τι να τους πω αν τους ρίξει κάποιος μπουνιά. Κάτσε να τις φας; Φύγε; ή Ρίξε κι εσύ; Η τρίτη περίπτωση είναι αυτή στην οποία αντιτίθεμαι σθεναρά καθώς η βία γεννά βία. Το να κάτσει να τις φάει είναι κάτι που δεν θα τον συμβούλευα ποτέ να κάνει. Άρα μένει το “φύγε”. Απλώς δεν ξέρω ακόμα τι μήνυμα περνάω στο παιδί μου με τη φυγή. Εσείς τι θα κάνατε;
